Amber Run na jedynym koncercie w Polsce
- Małgorzata Ostrowska powraca z solowym albumem „Legenda"
- Dziś premiera nowego albumu Believe
- Cztery koncerty Dire Straits Legacy już od soboty!
- Duet Smith/Kotzen zapowiada drugą płytę
- Bear McCreary da niezapomniany występ w Warszawie
- Nachtmahr na trzech koncertach w Polsce
- Łysa Góra zagra w Krakowie
- T.Love już w tę niedzielę w Klubie Studio!
- Soul Asylum zagra w Warszawie
- Zakk Wylde odegra hymny Black Sabbath na koncercie w Polsce!
To Rococo Rot 30.11.2006, Wrocław, Firlej
Muzykę tej kapeli opisywano już na wiele sposobów i definiowano wieloma hasłami: filigranowa elektronika, abstrakcyjny post rock itp itp. Faktem jest że stylu uprawianego przez To Rococo Rot nie da się uchwycić tak łatwo. A jest to styl wyrazisty i w ogólnym zarysie niezmienny od wielu lat, czysty i pełen wdzięku. Dość stwierdzić że muzyka tego kolektywu rusza niemal każdego neofitę. Na pozór prosta formuła na usługach zdolnych artystów staje się bazą niezwykłej inwencji, improwizacji, można by powiedzieć: natchnionego modulowania klimatu w czasie rzeczywistym. W/w formuła to: żywa sekcja rytmiczna, grająca jednak specyficznie: loopowo i transowo plus osobnik obsługujący wiele elektronicznych wynalazków pospinanych pękami kabli z dodanym eleganckim laptopem z symbolem jakiegoś owocu na na pokrywie. Tenże osobnik: Ronald Lippok, był oberszamanem wieczoru, wypuszczał ze swoich pudełek niewiarygodne, poplątane i zapętlone jednocześnie motywy elektroniczne - szeleszczące, szurające, trzeszczące, iskrzące.. ponakładane warstwami i zawsze idealnie współgrające. Ten dziwny cyber-organiczny świat otacza nas pulsując transem napędzanym przez basistę i perkusistę. Żywy bas o miękkim brzmieniu znakomicie harmonizował z przytłumioną elektroniką. (Imię i nazwisko) grał przeważnie krótkie zapętlone frazy czasami dodając jakąś modyfikację. Podobnie bębniarz (Jakmutam Lippok) - na skromnym akustycznym zestawie grał "pętle" dość oszczędnie szafując dźwiękami. Rzadko były to typowe bity, raczej motywy plemienne w wystylizowanej minimalistycznej formie. Również i on wykazywał niezwykłą wrażliwość na barwę dźwięku i jego dynamikę.
Spokojne, długie, pulsujące utwory tria z kolonii chciałoby się nazwać "avant-chilloutowymi"; muzyka wywołuje przyjemne doznania, dotyka emocji, ale całość jest lekka, bez bebechów, taki avangardowy chillout oznaczałby autentyczną sztukę zamiast powtarzalności i epigoństwa rodem z płyt dodawanych do magazynów dla pań.
Koncert był przyjemną podróżą, eleganckim i ekscentrycznym odjazdem, polecam ludności o uchu czułym na kameralne niuansy i otwartym na sonorystyczne poszukiwania.
Aaa.. tytuł. Podpowiem że ma związek z nazwą zespołu, mianowicie jest również palindromem :-)
kolejne koncerty
