DEPECHE MODE, HOPE, PGE Narodowy, Warszawa, 02.08.2023

Nie inaczej było i tym razem w Warszawie. Widok wypełnionego po sam dach Narodowego i tłumy fanów ubranych na czarno w koszulki z logo grupy, najzwyczajniej fascynowały. To był dość szczególny koncert, bo pierwszy na polskiej ziemi już bez Andy’iego Fletchera, zmarłego w ubiegłym roku muzyka grupy. Ktoś oczywiście mógłby złośliwie napisać, że jego rola w zespole jako muzyka i kompozytora była od wielu lat symboliczna i z szyderczym uśmiecham dopytywać, za jakie partie instrumentalne odpowiadał. Tak, trudno tu pisać w tym kontekście o jakimś uszczerbku na brzmieniu zespołu (jak to często bywa w „gitarowych” składach). A jednak Fletcher był istotny dla Depeche Mode i Gahan oraz Gore poświęcili mu jeden szczególny moment występu. Zadedykowali mu World In My Eyes, podczas którego, na ogromnych telebimach, pojawiła się jego młoda jeszcze twarz. W trakcie trwania kompozycji zdjęcie ewoluowało, ramki okularów stawały się ciemniejsze, oczy zamykały… aż w końcu jedno z nich zostało zakryte dłonią. Do docenienia Fletchera przyłączyli się także polscy fani, którzy na wprost sceny, na najwyższej trybunie, ułożyli ze świateł napis FLETCH. I choć akcja nie do końca się udała (nie wszyscy po prostu w odpowiednim miejscu włączyli światełko) pomysł jest godny zauważenia.

Sam koncert był niezwykłym widowiskiem. Potężna scena z dominującą literą M, która też była swoistym telebimem wraz z dwoma ekranami znajdującymi się po bokach, imponowała. Warto dodać, że na ekranach zebrani nie oglądali tylko tradycyjnie filmowanych wydarzeń scenicznych. Obrazy przepuszczane były przez odpowiednie filtry, czasami stosownie i celowo „nerwowo” montowane, co tworzyło wrażenie oglądania pewnego teledysku prezentującego to co dzieje się na scenie.

Nie lubię deliberować przy okazji koncertów na temat dźwięku, a już tym bardziej w przypadku PGE Narodowego, wszak temat wałkowany jest przy każdym organizowanym tam występie. Dodam zatem tylko, że czułem na płycie duży dyskomfort w miejscu, w którym stałem, ale szanuję komentarze tych, którzy twierdzą, że gdzieś było lepiej (ponoć, najczęściej, pod samą sceną). Bo w przypadku koncertu najważniejsze są jednak emocje. A te były w ten środowy, piękny wieczór ogromne. Resztę można było sobie dośpiewać i dotańczyć, co skrupulatnie czyniłem wraz z będącym w wybornej formie Gahanem, którego obowiązkowe „wiatraczki” i „zalotne kręcenie tyłkiem” jak zwykle rozwalały system.

No dobrze, ale co z muzyką? Grupa promowała tym występem ostatni album Memento Mori. Nie jest to płyta przebojowa i idealnie nadająca się na sceniczne szaleństwa. Bo mroczna, bolesna i bardziej pasująca do słuchania w całości i to w domowym zaciszu. Muzycy wykroili z niej cztery numery – oczywiście ultraprzebojowy Ghosts Again, który był jednym z najpiękniejszym fragmentów wieczoru, przerażający My Cosmos Is Mine odpalony na sam początek oraz Wagging Tongue i Speak To Me. Uwielbiam ten album i dorzuciłbym nawet jeszcze z niego dwie kompozycje, jednak nie da się ukryć, że nie były to chwile, na które czekała większość. Te były w killerach i pewniakach, takich jak Everything Counts, Enjoy The Silence, Just Can’t Get Enough, Never Let Me Down Again z obowiązkowym i jak zwykle miażdżącym machaniem łapkami, oraz w Personal Jesus, którym grupa po dwóch godzinach i dziesięciu minutach pożegnała się z publicznością. Były też oczywiście ich inne mocne rzeczy, w bardziej lub mniej zmienionych aranżacjach, jak Walking in My Shoes, I’ts No God, In Your Room, Precious, Sister Of Night czy I Feel You. Niemniej najcudowniejsze chwile na Narodowym przeżyłem, gdy najpierw Martin Gore zaśpiewał A Question Of Lust a potem akustyczną wersję Strangelove. Gdzieś umykająca drobna łza i przeszywające ciarki… trudno coś innego w zasadzie napisać. Może jeszcze tylko to, że było warto.

Przed gwiazdą wieczoru zagrała niemiecka formacja HOPE. Ich ciemna, minimalistyczna muzyka utonęła jednak w… mrokach pogłosu.