TIM BOWNESS, Warszawa, Progresja, 03.06.2019

Występ rozpoczął się od subtelnego Only Rain. Następnie zabrzmiała energiczna, rockowa wersja Time Travel In Texas i to był bardzo dobry początek występu. Ghostlike z nowego albumu Flowers At The Scene wypadło świetnie, nawet lepiej niż udana wersja studyjna. Wherever There Is Light z repertuaru No-Man było z kolei popisem skrzypka Steve’a Binghama, który nie pierwszy i nie ostatni raz tego wieczoru skradł show. All The Blue Changes zabrzmiało poprawnie, ale jakoś nie porwało. Z kolei Borderline z nowego solowego albumu artysty na żywo wypadło bardzo dobrze. Następny w kolejności The Warm-Up Man Forever było pierwszym z dwóch najlepszych momentów tego wieczoru. Świetny wokal na wstępie, a następnie kapitalna gra wszystkich muzyków znajdujących się na scenie – czapki z głów. Wersja zupełnie inna od tej studyjnej i po raz kolejny zdecydowanie na plus. It’s The World z nowego albumu zabrzmiało potężnie i jeszcze ciężej niż w wersji  studyjnej. Bardzo dobry fragment koncertu, tym razem oklaski dla gitarzystów i perkusisty, którzy dali z siebie wszystko. Kolejny utwór, Never Needing, nie porwał. Następnie Tim Bowness stwierdził, że teraz czas na najbardziej melancholijny utwór z nowego albumu i zagrali Not Married Anymore okraszone piękną solówką gitarową. Bez dwóch zdań był to jeden z piękniejszych momentów tego występu. Killing To Survive nie trafiało do mnie w wersji studyjnej, nie przemówiło też w wersji koncertowej. Na koniec części podstawowej muzycy zaserwowali Mixtaped z repertuaru No-Man i był to drugi najlepszy fragment całego koncertu. Kapitalna, rozbudowana i rozimprowizowana wersja, z popisami wszystkich muzyków obecnych na scenie ze świetną solówką gitarową i ponownie kapitalna gra skrzypka na czele. Po wybrzmieniu ostatnich akordów muzycy zeszli ze sceny.

Na bis zabrzmiały Forest Almost Burning i świetna wersja Things Change. Na sam koniec zabrzmiał jeszcze praktycznie niewykonywany na żywo utwór z czasów, zanim Tim poznał Stevena Wilsona i koncert dobiegł końca.

Podsumowując, byliśmy świadkami naprawdę dobrego koncertu z dużą dawką emocji i świetną grą muzyków towarzyszących bohaterowi wieczoru, w szczególności wielkie brawa dla skrzypka Steve’a Binghama. Bardzo podobały mi się pozmieniane w wielu przypadkach wersje utworów, które dzięki temu nabrały nowego wymiaru. Mimo wszystko trochę smutno, że w 2 mln mieście nie było choćby kilkuset osób zainteresowanych takim występem… Grunt, że ci, którzy już się zjawili wiedzieli, po co przyszli i stworzyli świetną atmosferę na widowni, która mam nadzieję wynagrodziła Timowi braki kadrowe wśród widzów.