Morissette, Alanis — Under Rug Swept

Co osoba znająca twórczość Alanis wyłącznie z radiowych hitów powinna o tym albumie wiedzieć? Przede wszystkim muszę ostrzec, że utwory singlowe to - wbrew stereotypom - zdecydowanie najmocniejsza strona twórczości tej kanadyjskiej artystki. A więc sięgając po Under Rug Swept trzeba przygotować się na pewne rozczarowanie.

To na pewno album równy - wypełniony zręcznie skomponowanymi i (nazbyt?) dobrze wyprodukowanymi, pop-rockowymi piosenkami. Znajdziemy tu zarówno ballady, jak i kawałki prezentujące dość drapieżne, rockowe oblicze, co dla mnie było małą niespodzianką. Jednak w porównaniu z jej powszechnie znanymi perełkami (jak "Thank U", "Head Over Feet" czy wreszcie przepiękne "Ironic") są to piosenki tylko dobre. "Tylko", ponieważ wspomniane hity niezmiernie, a w stosunku do Under Rug Swept wręcz nadmiernie, rozbudzają apetyt. Tymczasem większość wypełniających krążek utworów sprawia wrażenie, jakby jednoznacznie były napisane pod wokal, stąd warstwa instrumentalna rzadko kiedy wzbudza entuzjazm.

A jednak potrafi Alanis pojedynczym akcentem chwycić twój rozsądek i wyrzucić za okno, skłaniając do tańca, albo też sentymentalnymi nutami wprowadzić cię w błogi stan refleksyjnego rozleniwienia. W tych swoich nielicznych błyskotliwych wyskokach zdaje się demonstrować siłę zwykłej piosenki. I pokonuje nie tylko większość muzyki produkowanej dla stacji radiowych, ale również gros niby-niekomercyjnej twórczości osobników uważających się za wysłanników wielkiej sztuki. Przedstawicielem tych nieprawdopodobnie chwytliwych i melodyjnych kawałków jest na Under Rug Swept utwór "Hands Clean" - niestety przedstawicielem samotnym, bo podobny poziom prezentują na płycie już tylko pojedyncze fragmenty - świetne refreny w zestawieniu z przeciętnymi zwrotkami, bądź na odwrót. Aliści dla tych kilku wyjątków po krążek chwycić warto, choćby dla przekonania się, jaki ta dziewczyna ma potencjał (i by następnie zacząć się głowić, dlaczego nie potrafi go właściwie wykorzystać).

I jeszcze jedno: Alanis należy do tego grona śpiewających artystek (z Tori Amos na czele), które swą wrażliwość w pełni demonstrują dopiero podczas występów na żywo. To na scenie potrafią nadać swemu głosowi uczuciowość, którą w nagraniach studyjnych rzadko kiedy słychać. (Ciekawostka: na początku "A Man" pojawia się jednoznaczne skojarzenie ze stylem Tori, wkrótce jednak podobieństwo śpiewu zanika - po tym, jak pojawia się gitarowy overdrive i utwór zupełnie zmienia swój charakter). Dlatego też zachęcam do sięgnięcia przede wszystkim po nagrania koncertowe Alanis - bardzo emocjonalne, żywiołowe, wręcz porywające. Szczególnie, gdy prezentuje swoje - w jak najlepszym rozumieniu tego słowa - przeboje.