Vox Tempus — In The Eye Of Time

Nie ma jednoznacznego przepisu na dobrą płytę tak jak nie można jasno i obiektywnie zdefiniować „dobrej płyty”. Muzyka jako składowa ogólnie pojętej sztuki trafia do nas na drodze indywidualnego odbioru. To słuchacz ostatecznie ocenia produkt wysiłku artystów. On też podejmuje decyzję i dokonuje kwalifikacji danego materiału. Zatem pisaninę recenzenta należy traktować wyłącznie w kategorii subiektywnej...można się z nim zgodzić lub nie. Inną rzeczą jest ulotność percepcji. Materiał zawarty na danym albumie może dotrzeć do uszu odbiorcy we właściwym miejscu i czasie. Trafi lub chybi.....

Całkiem niedawno miałem przyjemność dzielenia się wrażeniami z odsłuchu promo amerykańskiego Vox Tempus. Wymigałem się wtedy od oceny nieznajomością kontekstu – materiału z całego albumu. Tym razem nie uda mi się ta sztuczka. Przede mną debiutancki krążek In The Eye Of Time. Pozwolę sobie na pominięcie noty biograficznej odsyłając do wyżej wspomnianej recenzji Promo 2004.

Muzyka, którą proponują amerykanie stanowi udane połączenie progmetalu spod znaku Dreamscape (okresu Very) i Styx gdzie środek ciężkości przesunięty jest prawdopodobnie w kierunku tej drugiej nazwy. Nie popełniłbym błędu określając twórczość Vox Tempus jako AOR/progmetal – czyli melodyjnie, a nawet przebojowo oraz drapieżnie z całym arsenałem tricków w postaci łamania rytmu , gitarowego stacatto, dwóch centralek i pojedynków z klawiszami. Materiał zawarty na In The Eye Of Time można podzielić na dwie przeplatające się części: progmetalową i liryczno-balladową. Obie odsłony Vox Tempus są znakomite. Profesjonalizm i dokładność. Z pewnością nie użyję słowa „oryginalność”. Wszystko już gdzieś, kiedyś słyszeliśmy jednak mi absolutnie to nie przeszkadza w obiorze albumu. Upajam się zarówno melancholią kapiącą z utworów Broken, Love,Lies And Treason i Steal The Moment (znakomite uwieńczenie płyty z jesiennym deszczem w końcówce) jak i świetną rytmiką Dreamscape’owych tracków w postaci For Every Life, What About czy też Revelations. Ten ostatni utwór jest moim faworytem. Rozpoczyna się klawiszowym intro (miniaturka Foreshadows) aby przejść w majestatyczny i podniosły groove. Należy koniecznie wspomnieć o instrumentalnym Voice Of Time – typowym progmetalerze z próbką nietuzinkowych umiejętności perkusyjnych Gregga Bissonette’a.

In The Eye Of Time jest albumem na każdą okazję. Sprawdza się w aucie, w pracy, podczas okazjonalnych imprezek oraz przy myciu naczyń:-) „Jakie to komercyjne” powiecie.......być może. Mi się jednak podoba.

Na zakończenie powrócę do wywodu otwierającego niniejszą recenzję. In The Eye Of Time trafiła do mnie we właściwym momencie. Jesienna depresja itp.,itd.:-) Absolutnie nie jestem w stanie położyć głowę, że ów materiał spodoba się innym......