Hammock — Mysterium

Są takie albumy, które już od pierwszego dźwięku stają się częścią mojej wrażliwości, tak, jakby były jej naturalnym dopełnieniem. I ze spokojnym sumieniem mogę stwierdzić, że do tej kategorii zalicza się cała dyskografia Hammocka – amerykańskiego duetu instrumentalnego tworzonego przez Marca Byrda oraz Andrew Thompsona.

Choć wydawało się, że zeszłoroczne wydawnictwo Everything and Nothing zapowiadało obranie nowego kursu przez Hammock w stronę krótszych, żywszych i bardziej melodyjnych utworów, wypuszczone 25 sierpnia Mysterium ponownie wrzuca nas w rozmyty delikatną mgłą świat rodem z Oblivion Hymns (2015), Departure Songs (2012) czy choćby Chasing With The Shadows… Living With The Ghosts (2010). Już od otwierającego album „Now and Not Yet” czujemy jak dźwięki spływają lekko po wnętrzu, jak dreszcze obejmują ciało. Towarzyszy temu ciepłe uczucie nostalgii, budzą się dawno uśpione pragnienia, zapomniane impresje dotyku. Każdy kolejny utwór podsyca jakąś niewyrażalną, głęboko tkwiącą w ludzkim istnieniu tęsknotę, wszystkie te ledwo dostrzegalne szarpnięcia codzienności i drobne rozmycia rzeczywistości.

Całość albumu tworzy właśnie swoiste misterium, które fascynuje i niepokoi jednocześnie, obezwładniając zmysły i otulając umysł. W takich utworach jak „I Would Give My Breath Away”, „Remember Our Bewildered Son” czy „For My Sister” kanciasty szkic teraźniejszości zanika, by zrobić miejsce na nieograniczony oddech i uchwycenie myśli, które nawykły uciekać. W Mysterium stosunkowo dużo jest partii smyczkowych, mniej ambientowych plam i zamyśleń. Jakkolwiek, dzięki temu wydawnictwo jest spójne i ma bardzo patetyczny charakter, który zresztą sugeruje już sam jego tytuł.

Część internautów zdążyła już ponarzekać, że duet Byrd-Thompson odgrzewają wciąż tego samego schabowego i szkoda, że nie poszli dalej w kierunku jarmarcznego (w porównaniu choćby do The Sleepover Series z 2014 roku) Everything and Nothing. A może właśnie dobrze, że tego nie zrobili? Obawiam się, że zaprzepaściliby w tych kolorach i zrytmizowaniu urok magicznej przestrzeni, którą zawsze obdarowywali swoich słuchaczy. Osobiście nie wyobrażam sobie Hammocka bez muśnięć tej brzmieniowej mgły, bez tego zanurzenia i wyciszenia. Mysterium to kolejny fantastyczny album, który nie dość, że ubogaca dorobek samych artystów, to jeszcze rozciąga spektrum emocjonalne słuchaczy.