Knopfler, Mark — A Shot at Glory [Original Soundtrack]

Płyta z muzyką do filmu „A Shot at Glory” (u nas w Polandii wyświetlanego jako „Zwycięski Gol”) jest kolejną z tych do których mam sentyment bardziej związany z poznanymi w związku z nią ludźmi, aniżeli z samą zawartością krążka.

Rzecz tyczy się polskiego fan-klubu Marka Knopflera. Nie jestem wielkim entuzjastą twórczości byłego gitarzysty Dire Straits (zwłaszcza tej solowej), ale do udzielania się na forum jego wielbicieli namówił mnie mój bliski przyjaciel, który znając moje zapędy pisarskie stwierdził, że "coś ciekawego mogę tam wnieść". Pablo jest jednym z tych zapaleńców, którzy zbierają się przy okazji każdej trasy tego szkockiego gitarzysty i w jednym małym vanie podążają śladami swojego Mistrza, gdy ten racza odwiedzić Eurpoę Środkową. W ten oto sposób grupka maniaków jednym rzutem ‘zalicza’ 3-4 koncerty Knopflera z rzędu, bawiąc się świetnie na każdym z nich. Właśnie między innymi tych (jak i innych niesamowitych) pozytywnie zakręconych ludzi miałem okazję osobiście poznać podczas mini-zlotu forum w sopockim Blues-Clubie przez wieloma laty. Pomimo faktu, że dopiero ich wszystkich po raz pierwszy zobaczyłem na oczy, bawiłem się z nimi przednie, spijając piwo, dyskutując na nie tylko ‘markowe’ tematy i słuchając występów poszczególnych forumowiczów pałających się mniej lub bardziej profesjonalnym muzykowaniem. Jaki związek ma z tym muzyka z filmu Michaela Corrente? A właśnie taki, że dosłownie kilka dni wcześniej tenże mój znajomy, pożyczył mi krążek ze ścieżką dźwiękową z tego obrazu, która niezwykle przypadła mi do gustu, a której dźwięki zawsze będą się kojarzyć z tym niesamowitym sierpniowym wieczorem.

Sam film dziełem kinematografii nie jest. Rzecz o drużynie z małej (fikcyjnej) miejscowości Kilnockie, która dociera do finału Pucharu Szkocji. Jednak sukces klubu - będący efektem ciężkiej pracy i ambicji, które zdawały się tuszować brak umiejętności piłkarzy - jest tylko tłem dla dość złożonych relacji trenera zespołu (w tej roli jak zwykle świetny Robert Duvall), z wracającym w rodzinne strony i do byłego klubu jego byłym zięciem (jedyny aktorski epizod słynnego napastnika i obecnego opiekuna Glasgow Rangers - Ally’ego McCoista, grającego w filmie byłego zawodnika... Celtiku) jak i walki o przetrwanie klubu, którego właściciel (Michael Keaton) chce przenieść jego siedzibę do Dublina.

Film jest przezaczony na dobrą sprawę tylko dla piłkarskich maniaków, gdyż z całego obrazu dla przeciętnego widza w pamięci pozostają jedynie kreacja Duvalla, przepiękne zdjęcia Szkocji i właśnie muzyka Knopflera.

Co by nie mówić Mark Knopfler jako autor ścieżki dźwiękowej spisał się znakomicie. Potrafił on znaleźć złoty środek pomiędzy lirycznością intrumentalnego tworzenia muzycznych obrazów, a ‘szkockością’ emanującą z filmu. Obok przepięknych gitarowych tematów takich jak obie części „Sons of Scotland”, jest sporo rdzennie szkockich akcentów takich jak bardzo ludowo brzmiące „Training” oraz „New Laird, czy wykorzystanie dud we wstępach do „Hard Cases” i dyskotekowym „Four In a Row”.

Na dobrą sprawę typowych piosenek jest na płycie niewiele. O ile jednak takie „He’s the Man” (będącym typowym przebojowym kawałkiem) w którym znajdziecie i fajną gitarową melodię i chwytliwy refren i ciekawe instrumetalne wstawki oraz bliskie jego ostatnim dokonanion balladowe „All That I Have in the World” są utworami jakich Knopfler napisał na pęczki, o tyle taki „Say Too Much” jest powiewem czegoś świeżego. Jest to fragment brzmiący niezwykle jazzująco, dzięki dość sennie prowadzonemu rytmowi, partii saksofonu w stylu smooth oraz mającej coś z osadzonej gdzieś w drugiej połowie lat 50-tych partii trąbki a la Miles Davis.

„A Shot at Glory” nie jest muzyką, która przy każdym utworze potrafi obronić się bez towarzyszącego jej obrazu, jednak piękno co niektórych kompozycji oraz kilka niezłych piosenek sprawiają, że płyty słucha się z niezwykłą przyjemnością. Poszczególne kompozycje pokazują jak uniwerslanym i niezwykle wszechstronnym artystą jest Mark Knopfler, który wydawać się może, iż wraz z rozwiązaniem Dire Straits, poczuł niezwykłą ulgę i w końcu mógł poświęcić się tworzeniu muzyki, która jest mu najbliższa. Nawet jeśli jego quasi-counrty’owy kierunek, który obrał po drugiej połowie lat 90-tych nie koniecznie musi przypaść do gustu fanom „Brothers In Arms”, „Love Over Gold” czy „Making Movies” to warto poczekać, aż raz na jakiś czas Knopfler skomponuje kilka perełek, takich właśnie jak te do ścieżki dźwiękowej filmu „Zwycięski Gol”.