Yoke Shire — Masque of Shadows

Tę płytę dostałem od zespołu z obietnicą, że na pewno mi się spodoba - biorąc pod uwagę mój gust objawiający się w innych recenzjach. Oczywiście bardzo się ucieszyłem, szczególnie tym, że są zespoły które dokładnie czytają moje teksty...
Głównym atutem grupy, zgodnie z zapowiedzią, są częste zmiany nastrojów i wielość wpływów. Yoke Shire swobodnie korzysta z twórczości wielkich z przed lat, czasami cytując ich zupełnie wprost, ale zestawia te fragmenty w tak ciekawy i zaskakujący sposób, że powstaje z tego jedna, oryginalna całość. Na Masque of Shadows naczęściej słychać ukłony w stronę Jethro Tull (flet + akustyczna gitara), Carlosa Santany, ale i takich mistrzów hard-rocka, jak Led Zeppelin, a nawet Black Sabbath. Zespół sięga więc inspiracjami do lat 70-tych, podkreślając to dumnym oświadczeniem, że w nagraniach płyty nie użyto żadnych automatów perkusyjnych ani sztucznych efektów typu samplowanie czy sequencing. Jednak stwierdzenie, że Yoke Shire jest kolejnym zespołem "retro-(prog)rockowym nie wyczerpuje tematu. Obok typowego starego rocka grupa potrafi umieścić lekki, folkowy numer, w którym tematy celtyckie mieszają się w jednym tyglu z... folklorem greckim (Magic Circle), a następnie zaskoczyć pięknymi wokalnymi wielogłosami a capella, które rozpoczynają najbardziej tajemniczą i najdłuższą muzyczna podróż na płycie: The Brook, the Mirror and the Maiden. Będąc centralnym punktem na płycie, utwór ten przenosi nas do czasów średniowiecza dzięki wykorzystaniu rzadkich, akustycznych instrumentów (np. marimba, cymbały) oraz wielu dodatkowych efektów dźwiękowych. Muzyka nie przestaje nas zaskakiwać aż do końca płyty - w krótkich fragmentach Return Voyage i Ghost Notes wracają wokalne kody z wcześniejszych utworów, a ciężkie riffy mieszają się z delikatną gitarą, cymbałkami i odrealnionymi efektami dźwiękowymi. Masque of Shadows to powrót do bardziej typowej rockowej formy, z doskonałymi solowymi partiami gitary. W tym momencie żałujemy, że płyta trwa tylko 42 minuty - pozostaje nam już tylko spokojny, fortepianowy motyw Magic Dust, który zostawia nas w nastroju głębokiego rozmarzenia.

Powyższy szereg pochwał nie oznacza, że od początku byłem bezkrytyczny w stosunku do tej płyty. W rockowych kawałkach typu Black Tower czy Masque of Shadows brakowało mi czadu i wydawało mi się, że panowie grają zdecydowanie za wolno... Do tego długo przyzwyczajałem się do wokali Craiga Herlihy'a. Swój głęboki głos moduluje on często w dziwny sposób. Świetnie wypada on za to, gdy jest nakładany na siebie kilka razy - jak w Maiden Voyage czy na początku The Brook.... Ale gdy dotarły do mnie te spokojniejsze, klimatyczne fragmenty, gdy poczułem w pełni atmosferę tej muzyki, zrozumiałem, że tak właśnie powinno być, a zbyt dynamiczna gra rozbiłaby ten klimat. Poza tym świetna gra Briana Herlihy'a na gitarze solowej znacznie podnosi wartość wielu utworów. Jeśli chodzi o głos Craiga, to... po prostu dobrze pasuje on do muzyki!

Yoke Shire to kolejne ciekawe zjawisko na progresywnej mapie. Poprzez oryginalne brzmienie i przemyślaną konstrukcję albumu muzycy przedstawiają nam prawdziwą wizję własnego świata, w którą warto się zagłębić. Jestem bardzo ciekawy, co wymyślą następnym razem...