Thrice na jedynym koncercie w Polsce
- "Dunellen" - solowy album Andrzeja Turaja w lutym
- Mystic Festival 2025: podział koncertów na dni i sceny
- "Cosmos", nowy album Flor De Loto, już w sprzedaży
- Leprous w Progresji już 1. lutego!
- Holenderski Dool na dwóch koncertach w Polsce
- W marcu nowy album Jethro Tull
- Koncertowy rok 2025 w Starym Maneżu
- BAiKA z winylową premierą "Zdecydowanej mniejszości" i trasą koncertową
- Patriarkh święci triumfy na OLiS
- Jutro premiera nowej płyty Legendary Pink Dots
Mighty Oaks, Warszawa, Skwer Hoovera, 28.04.2014
Miałem naprawdę dużą ochotę, żeby zobaczyć trio na żywo. Po pierwsze, ujęła mnie ich muzyka, a po drugie, chciałem zakończyć swego rodzaju dziennikarską triadę – był już wywiad, recenzja płyty, a więc teraz czas na relację z koncertu. Tym bardziej, że koncert jest tym, co uważam za najcenniejsze w muzyce wszelakiej.
Mighty Oaks zostali zaproszeni do warszawskiego Skweru, którym, mimo doskonałej lokalizacji, odwiedziłem po raz pierwszy. Miejsce to jest niezwykle przyjemne i wydawać by się mogło, że także klimatyczne. Mała liczba większych imprez i koncertów spowodowała jednak, że obsłudze Skweru brakowało trochę doświadczenia („samoobsługowa” szatnia, powolna i nieudolna praca barmanów). Sala koncertowa była dość niska, a scena mała, lecz nie przeszkadzało to w odbiorze koncertów.
Jako pierwszy na scenę wkroczył Jackson Dyer, australijski songwriter. Muszę przyznać, że mimo najszczerszych chęci napisania paru słów otuchy, nie mogę powiedzieć niczego pozytywnego o jego występie. Fatalny wizerunek sceniczny, męcząca ekspresja, nieudany romans akustyki z rejestrowaną na żywo elektroniką, a nade wszystko po prostu nierówne granie, bardziej mnie zmęczyły niż pozwoliły się zrelaksować i nastroić dobrze przed występem gwiazd wieczoru. Po półgodzinnym secie przyszedł czas na wytchnienie - chwilę przerwy.
Prawie dokładnie o 21, przy dźwiękach burzy, na scenie pojawiło się trio z Mighty Oaks, wsparte niemieckim perkusistą. Co ciekawe, z pierwszych czterech utworów, aż trzy nie znalazły się na debiutanckim Howl. Wypadły one na pewno bardzo interesująco, ale były nieco trudniejsze w odbiorze (momentami stylistyka bliska Sigur Ros) niż sympatyczne dźwięki znane z albumu. Późniejszą część setlisty wypełniła muzyka z debiutu, a kolejnym intrygującym pomysłem było umieszczenie dwóch hitów („Brother” i „Just One Day”) w środku koncertu.
A jak sam koncert? Niestety, dość słabo. Niewykraczający poza standard kontakt z publicznością i brak umiejętności kreowania klimatu sprawiły, że trudno było wczuć się w muzykę płynącą ze sceny. Chłopaki technicznie grali bardzo dobrze (szczególnie w dynamicznych momentach gitarowych), ale występ położył akustyk – było zdecydowanie zbyt głośno, a gitary dość często sprzęgały. Swoje dorzucił też człowiek odpowiedzialny za oświetlenie – wirujące kolorowe kółka raczej przyprawiały o ból głowy niż podkreślały piękno dźwięków.
Cóż tu dużo pisać – z dużej chmury, mały deszcz. Spodziewałem się występu pełnego emocji i pięknych dźwięków, a otrzymałem nudnawą, nieco męczącą sklejkę dźwięków. Chciałbym jednak podkreślić, że nie jest to do końca wina Mighty Oaks – zespół jest młody i na pewno brakuje im doświadczenia. Po prostu ich muzyka wypadłaby dużo lepiej w całkiem innej przestrzeni. Koncert wypełniony ich dźwiękami w nocy, na otwartej przestrzeni… Tak, to byłoby na pewno dużo większe przeżycie!
kolejne koncerty
