Wokół Milesa

Jak zapisałem przed dwoma laty w felietonie „Miles Davis Way albo Miles Davis i ulice Nowego Jorku”, przed laty trzema w artykule „Oblicza Milesa albo Strange Case of Dr Jekyll and Mr Hyde”, zaś przed czterema w tekście „Miles Davis na piedestale”, Tom Hoechst, burmistrz amerykańskiego miasteczka Alton w stanie Illinois, gdzie dokładnie przed 90 laty, 26 maja 1926 roku przy 1112 Milnor Street powity został przez Cleotę Henry Davis, żonę stomatologa Milesa Deweya Davisa II, Miles Dewey Davis III, obecnie lepiej znany po prostu jako Miles Davis, powiadomił w sobotę 19 maja 2012 podczas dorocznego, siódmego Miles Davis Jazz Festival, iż podjęte zostaną starania, aby ulokować w centrum miasta, na West Third Street, pomnik upamiętniający genialnego Jazzmana.

Podług optymistycznych prognoz i szacunków cel ten miało udać się zrealizować w 2014 roku, do czego jednak, pomimo, primo, wytypowania rzeźbiarza w osobie Prestona Jacksona i, secundo, zaprezentowania już w sobotę 20 lipca 2013 projektu statuy i miejsca jej usytuowania, nie doszło. Wprawdzie zgodnie z pierwotnymi zamierzeniami sprawy nie zamknięto przed laty dwoma, udało się ją jednak wreszcie doprowadzić do szczęśliwego zakończenia przed niespełna rokiem, już zresztą za nowego burmistrza, Branta T. Walkera. Oto zrazu w sam „Dzień Głupców”, tj. na prima aprilis, innymi słowy – w środę 1 kwietnia ub.r. w grunt wkopano łopaty, aktem tym symbolicznie zwiastując rozpoczęcie właściwych prac pod przygotowanie i zaaranżowanie wyznaczonego terenu. W jego centrum wcale prędko, gdyż ostatniej jesieni, dokładnie w sobotę 12 września doszło przy udziale zgromadzonego tłumu, szacowanego na 350 głów w porywach do 400, zresztą chyba chętnie składającego przy nadarzającej się okazji podpisy w specjalnie wyłożonej na tę niecodzienną okazję księdze pamiątkowej, do odsłonięcia wyczekiwanego pomnika. Po ściągnięciu okrywającego go kiru przybyłym ukazał się stojący na betonowym cokole posąg, odlany z brązu, wyobrażający odgiętego w charakterystycznej pozie podczas gry na trąbce Milesa Davisa naturalnych rozmiarów. Nadmienić można, iż w programie uroczystości znalazł się też poprzedzający epifanię koncert kwartetu trębacza Kasimu Taylora oraz przemowy 10 wybranych osób, w tym wspomnianego już artysty-rzeźbiarza Prestona Jacksona, który powiedział m.in.: I wanted to present Miles in his most famous pose. The body itself is just an extension of what the horn looks like („Chciałem ująć Milesa w jego najsłynniejszej pozie. Sama figura jest jedynie rozwinięciem tego, jak wygląda trąbka”)[1].

A jak ten wywiązał się z powierzonego mu zadania? Cóż, całkiem dobrze, nader pieczołowicie oddając choćby rysy twarzy, muskulaturę czy odzież, więc podkoszulek, kusą kamizelkę, pasek od dzwoniastych spodni i zagięcia na tychże, tworząc podobiznę „elektrycznego” Milesa mniej więcej z okresu albumu A Tribute to Jack Johnson (1971). Jednakowoż po porównaniu tego monumentu ze stojącym przed Kieleckim Centrum Kultury od 10. rocznicy śmierci Davisa, przeto od 28 września 2001 roku pomnikiem, odznaczającym się wprawdzie mniejszą szczegółowością, za to większym zmysłem artystycznym dziełem Grzegorza Łagowskiego, wypadnie stwierdzić, że dobrze, iż do pracy „u nas” nie zatrudniono niewątpliwie nie pozbawionego dobrych chęci i nieodzownych umiejętności Jacksona. Ze swoich zobowiązań wywiązał się on może niezgorzej, lecz, sądząc ze zdjęć, zwłaszcza tych ukazujących rzeźbę od frontu, w trakcie prac nad statuą momentami zabrakło mu czegoś w rodzaju tzw. iskry bożej. Bynajmniej nie stoi to na przeszkodzie temu, aby w pobliżu ładnego przecież pomnika odtąd corocznie celebrować w Alton urodziny Trębacza, toteż właśnie na dzisiaj zapowiedziano oficjalne obchody upamiętniające jego barwną postać.

Kolejnym wartym wzmianki przedsięwzięciem dedykowanym uwiecznieniu jazzowego bożyszcza w zbiorowej świadomości jest wyświetlany od 1 kwietnia br. w Stanach Zjednoczonych obraz Miles Ahead, luźno bazujący na życiu Davisa film biograficzny autorstwa debiutującego w roli reżysera amerykańskiego aktora Dona Cheadle’a, tu wcielającego się w protagonistę. Prapremiera tej 100-minutowej biografii odbyła się na koniec 53. nowojorskiego festiwalu filmowego (New York Film Festival, NYFF) w niedzielę 11 października 2015 roku. Jak się jednak po lekturze różnych recenzji wydaje, film ten pozostawia pewien niedosyt i wywołuje u widza niejakie rozczarowanie, w żadnym razie nie przynosząc przy tym wstydu Cheadle’owi, nie będąc też klapą totalną, również za sprawą ścieżki dźwiękowej, za której przygotowanie odpowiedzialny był pianista i producent Robert Glasper. Zresztą zapowiedzi tego patrzydła są – jak sam film bodaj – wcale niezłe.

Jeśli chodzi o Glaspera, to był on nie tylko kierownikem muzycznym Miles Ahead, w tym twórcą kilku z zawartych na dostępnej już w sklepach płycie z soundtrackiem kompozycji, z których jedna nawet powstała przy udziale Herbiego Hancocka i Wayne’a Shortera, muzyków Drugiego Wielkiego Kwintetu Davisa. Przygotował on bowiem również płytę Everything’s Beautiful, która, złożona z 11 kawałków będących twórczymi reinterpretacjami utworów Trębacza, ukazać ma się nakładem Sony już jutro, w piątek 27 maja. Także w tych nagraniach Glaspera wsparli różni mniej lub bardziej ciekawi muzycy, pośród nich Erykah Badu, Stevie Wonder, Bilal i in.

[1] Kenya Vaughn, Alton bestows bronze statue in honor of Miles Davis, „The St. Louis American” z dnia 24.09.2015, [on-line:] http://www.stlamerican.com/entertainment/living_it/article_cbc093e6-625f-11e5-a25e-d73c1ecd591e.html [dostęp 26.05.2016].

* Większość obrazków i filmików zamieszczonych w tekście znaleźć można na milesdavis.com.