LCD Soundsystem — LCD Soundsystem

Trudno nie zwrócić uwagi na ten zaskakujący album, czy może raczej na ten zaskakujący zbiór zaskakujących utworów. Bo pierwszy krążek to kolekcja mocno zróżnicowanych kawałków, poczynając od zakręconego dance-punku i nieomal-disco, na łagodnym, nieodległym The Beatles, klimacie kończąc. Od elektrycznego, odhumanizowanego transu, po soczysty gitarowy czad. A pośrodku mieszanka wybuchowa. Z kolei druga płytka to zestaw nagrań znanych z singli, które poprzedziły wydanie debiutanckiego LCD Soundsystem. Po pierwszym przesłuchaniu można mieć bardzo mieszane uczucia, ale nie można Jamesowi Murphy'emu, bo to on jest za wszystko odpowiedzialny, odmówić inwencji muzycznej (szczególnie w sferze wokalno-produkcyjnej).

Niewielu wykonawców śpiewa/krzyczy dziś z takim luzem i funkową wręcz beztroską. Niewielu potrafi odnaleźć się w tylu stylach i poruszając się na granicy żartu nie wzbudzić podejrzenia, że cały album jest jednym wielkim żartem.

Można jednakże odnieść wrażenie, że muzyka LCD Soundsystem to tylko kolorowy balon wypełniony ciepłym powietrzem. Sztuką jest bowiem odnaleźć tu tematy, które trwałyby dłużej niż kilka sekund i nie były motorycznie powtarzane przez nierzadko cały utwór. Wystarczy się zresztą przyjrzeć ścieżkom, by dojść do wniosku, że kompresja musi być ulubionym narzędziem Murphy'ego - przyznam, że czegoś takiego jeszcze nie widziałem. Równie trudno jest przywołać zapadające głębiej w pamięć melodie (wyjątkiem "Never as Tired as When I'm Waking Up") albo szczególnie przemyślane konstrukcje kompozycyjne. Pozostaje wrażenie, nie wiadomo tylko - po czym.

Ale choć otwierający album i chyba najlepszy tu "Daft Punk Is Playing at My House" (towarzyszy mu niskobudżetowy teledysk, niestety mniej udany) w całości oparty jest na niemożliwie prostym motywie basu i niewiele bardziej skomplikowanym pomyśle na melodię wokalu - potrafi wstrząsnąć. A przynajmniej pobudzić do życia i wprowadzić nogi w równomierne drgania. Że już o wymuszającej uśmiech solówce zagranej na dzwonkach (?) nie wspomnę.

Najwyraźniej więc Murphy jest mistrzem tworzenia czegoś z niczego. Choć często posługuje się wręcz prymitywnymi środkami (szczytem "Great Release" i otwierający bonusowy dysk "Losing My Edge"), udaje mu się uniknąć banału (jakkolwiek tu zdania mogą być podzielone). Z kolei czerpiąc w najlepsze z lat 70., 80. i muzyki współczesnej - ucieka przed jednoznacznością, uniemożliwiając wskazanie zamkniętego obszaru inspiracji. Dlatego niełatwa to do opisania muzyka. I jeden z tych albumów, wobec których zaprawdę trudno jest pozostać obojętnym. Nie mówiąc już o relaksacyjnym słuchaniu LCD Soundsystem "w tle". Wykluczone.