Ciryam — Szepty Dusz

Cóż... Mam z tą płytą ciekawą historię. Najpierw pomyślałem, że zespół gra mocniejszą odmianę progresywnego rocka, a może nawet metalu. Później, kiedy obejrzałem książeczkę i poczytałem teksty, załamałem się troszeczkę. Nie będę ukrywał, że już taki ze mnie wyprany z uczuć typ, który na widok fraz typu: „w zapomnianej krainie, opuszczonej przez ludzi, gdzie ziemia rozstępując się uwolniła największe zło, gdzie zapanował lęk i grzech ... wśród krzyków i klątw zabrzmiał głos prawdy... upragniony płomień nadziei ... „ dostaje konwulsji. No ale dobrze – pomyślałem – może nie będzie tak źle, może uda się Ciryamowi mnie zaintrygować. Wierzcie lub nie, tak się stało...

Ciryam to młody, polski zespół pochodzący z Krosna, a „Szepty Dusz” to ich debiut. Na początku postaram się określić z jaką muzyką mamy do czynienia. Na pewno fundamentem jest głos Moniki – majestatyczny, głęboki, przypominający trochę Naamah. W połączeniu z przemyślanymi, poetyckimi tekstami mamy wrażenie obcowania z bardzo dojrzałym tworem. Kolejnym elementem Ciryam jest gotyk, a także psychodeliczny art.-rock. Oczywiście, co podkreśla sam zespół, nie można nie zauważyć inspiracji metalem. Mocne, dobre gitary, ciekawe riffy przerywane przez klawiszowe wstawki. Co ważne muzyka, mimo że osadzona w starej konwencji progresywnego rocka, zawiera także dużo nowoczesności i świeżego powiewu. Największą wadę tej płyty jest to, że nie jest wyrazista ani porywająca. Ot zespół sobie gra, a ja sobie słucham i nic z tego nie wynika. Nie zapamiętałem nawet jednej melodii z albumu. Oczywiście, nie mogę zarzucić, że Ciryam gra na jedno kopyto. Są momenty szybsze („Przeklęty Zegar”, „Modlitwa”), są wolniejsze i bardziej klimatyczne („Grzech cz.2”), wszystko jednak brzmi trochę monotonnie, ale może tak właśnie ma brzmieć muzyka post-gotycka, szczerze mówiąc nie jestem znawcą ani miłośnikiem tego gatunku. Najlepszymi fragmentami płyty są „Sidła” oraz „Cienie Nieba” , gdzie mocno czuć Artrosis. W „Sidłach” mamy do czynienia z dobrą melodią i męskimi chórkami, które podkreślają klimat utworu.

Trzeba przyznać, że jest to trudna muzyka. Nie wchodzi łatwo, jak to się potocznie mówi, trzeba być fanem takiej muzyki, złapać tzw. „zajawę” albo mocno się skupić przy słuchaniu. Nie będę ukrywał, że do płyty zapewne już nie wrócę, bo na co dzień obracam się w innych klimatach, jednak dla zwolenników ambitnego gotyckiego art-rocka pozycja co najmniej polecana. Zespół nie uniknął błędów, najpoważniejszym jest monotematyczność i monotonia, ale jest na dobrej drodze, aby tworzyć piękną muzykę. Potencjał i umiejętności są, zabrakło trochę pomysłów.