Archangelica — Tomorrow Starts Today

Po trzech latach od oficjalnego, pełnowymiarowego debiutu Like A Drug przypomina o sobie warszawska Archangelica. Parząc mocno wstecz i na obecny skład trzeba sobie powiedzieć otwarcie, że Archangelica to… przede wszystkim Maciej Engel, jedyny muzyk pierwotnego składu formacji. Mało tego, ze wspomnianego, wszak nieodległego, debiutanckiego krążka pozostał tylko on. Przyznacie, że to roszady dosyć znaczne, co ciekawe, niezbyt znacząco wpływające na muzyczną ofertę grupy. To zresztą wiele chyba mówi o pozycji Engela w zespole (dziwne, ale w książeczce nie znalazłem informacji dotyczącej autorstwa muzyki i tekstów). W grupie pojawiły się dwie panie - basistka Asia Przybysz i wokalistka Patrycja Mizerska. Szczególnie ta ostatnia zmiana może budzić pewne zaciekawienie, bowiem na Like A Drug śpiewał Krzysztof Sałapa. Ale i to nie jest wielka rewolucja dla zespołu, gdyż już na pierwszych dwóch demach wokal był żeński.

Zresztą Mizerska to „wartość dodana” dla formacji. Może nie ma jakiejś oryginalnej barwy, niemniej głosem dysponuje mocnym i potrafi odnaleźć się z nim zarówno w mocniejszych fragmentach, jak i tych bardziej subtelnych. Do tego potrafi zaśpiewać na tyle wyraziście, by podkreślić walory dobrej melodii.

Wspominałem już, że Tomorrow Starts Today wielkiego przewrotu w stylistyce nie czyni. Grupa w dalszym ciągu gustuje w progresywnym art rocku stawiając na rozbudowane, wielowątkowe formy, zespalając ze sobą, na zasadzie swoistego kontrastu, fragmenty bardziej rockowe z tymi klimatycznymi. Odnoszę jednak wrażenie, że jest nieco bardziej stonowana od poprzedniczki (czytaj: więcej w niej artrockowych pomysłów, niż metalowego, cięższego grania). Praktycznie wszystkie kompozycje oscylują w granicach od 7 do 10 minut, poza ilustracyjnym i onirycznym Sirens On White Shore, minutowym instrumentalem Prayer, oraz dwiema częściami utworu tytułowego spinającego album. W tych ostatnich zresztą udało się pomieścić przepiękny solowy temat, który powinien przypaść do gustu fanom Latimerowej, bądź Gilmourowej gitary.

Grupa niewątpliwie stara się uczynić płytę bardziej różnorodną, stąd orientalne figury w udanym Yazid's Song, czy elektroniczny bit w Voice From Behind The Wall Of Silence. Nie da się jednak ukryć, że płyta mogłaby być trochę krótsza. Zresztą – przygotowując się do tej recenzji – powróciłem do poprzedniego krążka i stwierdziłem, że gdyby tak wybrać trochę motywów z jednej jak i drugiej płyty i zespolić je w całość, powstałby w istocie zacny album.

Póki co Tomorrow Starts Today sprawia naprawdę dobre wrażenie a podtrzymują je interesujące teksty wynikające z obserwacji niełatwych czasów, w których żyjemy, ale i odnoszące się do wątków religijnych i historycznych. Podobać się też może ciekawa okładka, za którą odpowiada Margo Tiałka.