Paradise Lost — Tragic Idol

Przez długi czas na Paradise Lost wieszano psy za ich nowe wymysły, znacznie odbiegające od tych klasycznych, metalowych. W ostatnich latach zespół zdaje sie podnosić z kolan. Po niezłych "In Requiem" i "Faith Divides Us - Death Unites Us" w 2012 wydali dobry, a nawet bardzo dobry krążek. Już od pierwszych taktów "Solitary One" słychać nową-starą jakość, ciężar, brak eksperymentów, klasyczne dla nich harmonie i melodie. Jak stwierdził sam Gregor Mackintosh:

 

"The [new CD was] again produced by Jens Bogren and is influenced by classic doom metal and classic metal. I would say it is more melodic than the last record whilst retaining the heaviness. There are lots of guitar solos and melodies."

 

Solówki i riffy wypełniają ten album po brzegi, gitary wiodą prym od pierwszej do ostatniej minuty. Utwory nie są zbyt długie (do 5min max), składają się głównie z niezłych refrenów, treściwych zwrotek, i masy gitarowego rzemiosła. Co najważniejsze, właściwie każdy utwór wpada od razu w ucho i zostaje w pamięci, głównie za sprawą refrenów. Nie licząc kilku drobnych momentów nie doświadczamy na "Tragic Idol" wypełniaczy, randomowo ułożonych riffów i bezpłciowych, powtarzalnych struktur. Najciekawiej wypadają wg. mnie ciężkie walce "Solitary One", "Fear Of Impending Hell", "Honesty In Death", szybki "Theories From Another World" i tytułowy, przebojowy "Tragic Idol".