Arabs in Aspic — Pictures in A Dream

 Arabowie w galarecie. Czyli coś jak Żydzi na kwaśno, Polacy w sosie własnym, albo  Niemcy po bawarsku (z piwem). Takie porównania mi się nasunęły. Nazwa zespołu… szczerze mówiąc geneza tej nazwy jest dla mnie absolutną zagadką(*) i nie wiem, ile i czego trzeba wziąć, żeby coś takiego wymyślić i na ile trzeba być bezczelnym, żeby potem się czegoś takiego trzymać. A w rodzimej Norwegii, że ich jeszcze rodzime lewicowe oszołomstwo nie zagdakało, albo  jakaś miejscowa brodata diaspora na zadźgała, to chyba tylko dlatego, że pewnie jeszcze o nich nie wiedzą.

 Jednak przezornie swoje płyty wydają we Włoszech, gdzie boleśnie debilna przypadłość, jaką jest polityczna poprawność nie jest tak rozpowszechniona jak w Skandynawii.

 Nazwa mocno intrygująca, ale czy taka również jest muzyka? Nie jest –  Inget Nytt Under Solen – jakby powiedzieli ich bardziej utytułowani szwedzcy sąsiedzi z Kaipy. Na progarchivach nazywają to heavy-progressivem, ale moim zdaniem progressive tak, ale heavy – trochę mniej (chociaż w kilku momentach nieźle łoją). Czasem jest to nawet całkiem piosenkowa psychodelia zza Oceanu, jak „Rejected Wastelnd”/””Pictures In A Dream”. Raczej to kapela retro progowa, nawiązująca do tradycji skandynawskiego rocka progresywnego, a mnie kojarząca się również z trochę bardziej rockową, amerykańską psychodelią typu Aorta, Spirit, a nawet Vanilla Fudge, także z wczesnym Eloy – powiedzmy pierwsze dwie, trzy płyty. Przynajmniej jeżeli chodzi o tą nową płytę. Dwóch wcześniejszych nie znam. Może faktycznie grali ostrzej?

 Prochu nie odkrywają, o to ich możemy przestać podejrzewać po jakichś trzydziestu sekundach pierwszego utworu, raczej starają się wykorzystać pomysły, na które już ktoś zdążył wpaść. I to dosyć dawno, tak circa about ze czterdzieści lat temu – wokale, chórki, brzmienie klawiszy, rodzaj klawiszy, bo organy, mellotron, stare syntezatory analogowe. Z odsłuchu na odsłuch „Pictures in A Dream” zyskuje, bo jest tam całkiem sporo fajnych melodii i zupełnie zgrabnych riffów, tylko jakby nieco ukrytych. Podstawową zaletą tego krążka, jest to, że bardzo przyjemnie się tego słucha – dźwięki, co prawda znane od dziesięcioleci, ale jakoś tak fajnie podane. Wszystko to takie świeże naturalne i bezpretensjonalne.

 Siedem gwiazdek i to nawet z plusem.

 (*) – Ponoć ma to jakiś związek z King Crimson. Do tego właściwie nie wiadomo jak się taka kapele naprawdę nazywa. Na ich profilu fejsbukowym stoi jak byk Arabs In Aspic II, bo ze względu na pewne przetasowania personalne zmienili nazwę z Arabs In Aspic. Ale wszystkie płyty, także i ta obecna sygnowane są Arabs In Aspic. To już nie wiem. W takim razie pozostanę przy tym, co jest na okładce.