Spock’s Beard — Gluttons For Punishment

Gluttons For Punishment – tak muzycy amerykańskiej formacji Spock’s Beard postanowili zatytułować dwupłytowe wydawnictwo będące zapisem europejskiej trasy koncertowej (z wiosny 2005) promującej ich ostatni album: Octane.

Nie dziwi fakt, że dźwięki z najnowszej płyty wypełniają prawie cały krążek nr 1. Szczerze mówiąc, choć Octane nie wzbudziło we mnie większych emocji, muszę przyznać, że kompozycji tych w wersji „na żywo” słucha się bardzo przyjemnie. Panowie Nick, Dave, Ryo i Alan są w bardzo dobrej formie, podobnie jak żywiołowo reagująca publiczność.

Występ otwiera krótkie Intro. Później wysłuchać można siedmiu części suity A Flash Before My Eyes. Poszczególne fragmenty niosą ze sobą niemalże pełną gamę nastrojów, dźwięków i barw. CD 1 wieńczy okraszone perkusyjną solówką NWC.

W dalszej części muzycy zaserwowali podróż w przeszłość, której zwieńczeniem jest nieodłączny punkt prawie wszystkich koncertów Spock’s Beard – The Light. To liczące sobie już ponad 11 lat nagranie, nadal jest gorąco odbierane przez publiczność. Nic dziwnego – to przecież jedno z najbardziej udanych osiągnięć Amerykanów.

Najpierw jednak słuchamy pochodzącego z płyty „V” At The End Of Day. Bardzo sympatyczną wstawkę stanowi Ryo’s solo - Ryo Okumoto zabrał słuchaczy, na pięciominutową nieco „kosmiczną” przejażdżkę. Chwilę oddechu i nutę nostalgii niesie ze sobą, jesienna ballada Ghosts Of Autumn. Kończy ją znakomita gitarowa solówka. Popisowe intro na gitarze akustycznej otwiera natomiast kolejną kompozycję As Long As We Ride (jedyna przedstawicielka Octane na drugim krążku). Warto dodać, że wymieniam tylko niektóre z niespodzianek, które czekają na słuchaczy.

Nigdy nie widziałem Spock’s Beard na żywo i chyba jest czego żałować. Słuchając Gluttons for Punishment, otrzymujemy tylko namiastkę koncertu, ale i ona wystarczy aby zrodziło się pragnienie bycia „w środku” tego muzycznego wydarzenia. Chyba właśnie o to chodzi w nagrywaniu tego typu krążków. Gluttons… to niecałe dwie godziny przyjemnego, zanurzonego w latach siedemdziesiątych, urozmaiconego rocka. Spock’s Beard co prawda nie otwiera nowych horyzontów, ale jest to naprawdę solidnej próby podróż w krainę tego co odkryte i sprawdzone na poprzednich albumach. Może ruszą do przodu na następnej płycie studyjnej? Póki co grają z radością, energią i talentem. Neal Morse to świetny muzyk, ale jak słychać i bez niego Amerykanie radzą sobie całkiem nieźle.

Dla wszystkich fanów Spock’s Beard, Gluttons For Punishment to pozycja obowiązkowa, inni również nie powinni być zawiedzeni.