Fink, Stodoła, Warszawa, 14.11.2014

Zanim o gwieździe wieczoru sÅ‚ów kilka, nie można zapomnieć o wyÅ›mienitym supporcie. PóÅ‚godzinny set zaprezentowaÅ‚ londyÅ„ski artysta kryjÄ…cy siÄ™ pod pseudonimem Douglas Dare. MÅ‚ody muzyk graÅ‚ na elektrycznym pianinie (prawie bez efektów), a do tego czarowaÅ‚ aksamitnym gÅ‚osem. Gdy poÅ‚Ä…czymy to z niezwykÅ‚ymi umiejÄ™tnoÅ›ciami perkusisty (feeling i Å›wietne budowanie rytmów) to otrzymamy kawaÅ‚ porzÄ…dnej muzyki granej w duecie. W zakresie kompozycyjnym usÅ‚yszeliÅ›my typowo angielskie klimaty elektroniczne – dużo trip hopu, ciekawych melodii i alt-rockowego ducha. NaprawdÄ™ porzÄ…dne granie zwiastujÄ…ce barwnÄ… postać na muzycznym kalejdoskopie najbliższych lat.

W miÄ™dzyczasie klub wypeÅ‚niÅ‚ siÄ™ do ostatniego miejsca (stojÄ…cego!), a po chwili zapaliÅ‚y siÄ™ lekko schowane za muzykami cztery sÅ‚upy jasnego Å›wiatÅ‚a i na scenÄ™ wkroczyli kolejni czÅ‚onkowie zespoÅ‚u Finka. Jako ostatni na scenie pojawiÅ‚ bohater wieczoru i zaintonowaÅ‚ pierwsze dźwiÄ™ki „Pilgrim”. Publiczność zostaÅ‚a subtelnie wprowadzona w niezwykÅ‚e, trochÄ™ niepokojÄ…ce brzmienie muzyki. Szybka gitara, rozwijajÄ…cy siÄ™ motyw przewodni i umiejÄ™tne korzystanie z oÅ›wietlenia zaczęły budować ujmujÄ…cy klimat, który porwaÅ‚ wiÄ™kszość z licznie zgromadzonych fanów. Szkoda, że jako drugi na setlistÄ™ trafiÅ‚ „Warm Shadow”, który byÅ‚ zdecydowanie zbyt dÅ‚ugi i monotonny, przez co na chwilÄ™ zagÅ‚uszyÅ‚ emocje, który udaÅ‚o siÄ™ już stworzyć. Na szczęście po chwili pojawiÅ‚y siÄ™  trzy Å›wietne numery z najlepszych albumów Finka. Lekko przearanżowany „Sort Of Revolution” rozbujaÅ‚ caÅ‚Ä… StodoÅ‚Ä™, podczas „Yesterday Was Hard On All Of Us” część osób wÅ‚Ä…czyÅ‚a siÄ™ do wspólnego Å›piewania, a „Hard Believer” swoim bluesowym brzmieniem zamieniÅ‚ klub w wyludnionÄ… knajpÄ™ amerykaÅ„skich bezdroży. Fink po chwili usiadÅ‚, perkusista siÄ™gnÄ…Å‚ po cajon i usÅ‚yszeliÅ›my w peÅ‚ni akustycznÄ… wersjÄ™ „Wheels”. Kolejne kompozycje utrzymane byÅ‚y w mniej wiÄ™cej zbieżnej, surowej stylistyce, nie zabrakÅ‚o hitów, a Fink ograniczaÅ‚ siÄ™ do sporadycznych „Thank you” i w miÄ™dzy czasie podziÄ™kowaÅ‚ Douglasowi za otwierajÄ…cy set. Do budowanego klimatu pasowaÅ‚o też oÅ›wietlenie – przez caÅ‚y wystÄ™p z prezentowanym brzmieniem doskonale wspóÅ‚graÅ‚y wspomniane cztery sÅ‚upy z jasnożóÅ‚tymi lampami.

Trudno coÅ› Finkowi i muzykom zarzucić, ale w trakcie oglÄ…dania koncertu pojawiÅ‚o siÄ™ w mojej gÅ‚owie kilka refleksji ukazujÄ…cych szanse na dodatkowe wzbogacenie brzmienia zespoÅ‚u. WiÄ™kszość kompozycji zostaÅ‚a zaaranżowana jeszcze dÅ‚użej niż na pÅ‚ycie przez co trwaÅ‚y one po Å›rednio siedem minut. OczywiÅ›cie, co do zasady nie jest to w żaden sposób wada, ale prawie zawsze rozbudowanie utworów ograniczaÅ‚o siÄ™ do dÅ‚uższego trzymania jednego motywu, co i tak jest w muzyce Finka powszechne. W efekcie przez wiele minut koncertu pojawiaÅ‚y sie zwykÅ‚e dÅ‚użyzny, a muzycy towarzyszÄ…cy niechÄ™tnie próbowali prowadzić narracjÄ™. Instrumentalne wstawki byÅ‚y bardzo sporadyczne, przez co zabrakÅ‚o mi wiÄ™kszej improwizacji i nutki szaleÅ„stwa, co w przypadku wystÄ™pów na żywo jest niezbÄ™dne.

Fink ukazaÅ‚ siÄ™ nam jako artysta, który buduje klimat w sposób mistrzowski. Szkoda, że nie poszÅ‚y za tym bardziej rozbudowane kompozycje oraz wiÄ™ksza swoboda pozostaÅ‚ych instrumentalistów. ObserwujÄ…c jednak dotychczasowÄ… karierÄ™ solowÄ… artysty można usÅ‚yszeć ciÄ…gÅ‚y rozwój i poszukiwanie muzycznych Å›cieżek. Na Hard Believer pojawiÅ‚o siÄ™ wiÄ™cej miejsca na eksperymenty i jest to naprawdÄ™ dobry, inspirujÄ…cy kierunek twórczoÅ›ci Finka. Oby tak dalej, a i koncerty poza wyÅ›mienitym, wciÄ…gajÄ…cym klimatem stanÄ… siÄ™ także gÅ‚Ä™bszym przeżyciem czysto muzycznym.