GWIAZDY METAL HAMMER FESTIVAL 2010

KORN

Muzycy zespołu pochodzą z Bakersfield w Kalifornii. Początkowo grali jako formacja L.A.P.D. Pewnego dnia spotkali w barze wokalistę zespołu Sexart Jonathana Davisa i zainteresowali się jego osobą. Potencjał wokalny Jonathana został szybko doceniony przez muzyków L.A.P.D., którzy zaproponowali mu dołączenie do zespołu. Wokalista nie mógł porozumieć się z innymi członkami kapeli, trudno było mu znaleźć konkretny pomysł na śpiewanie do muzyki L.A.P.D. (muzycy preferują siedmiostrunowe gitary o charakterystycznym brudnym strojeniu i stylu gry). Zespół grał z początku w lokalnych klubach, podczas jednego z koncertów został zauważony przez łowcę talentów z Immortal Records, wydawcy mającego umowę dystrybucyjną z Sony. Tego samego roku wydane zostało demo „Neidermeyer's Mind”.

11 października 1994 ukazał się album „KoЯn”. Tematami utworów są koszmarne wspomnienia dziecka, często samego Davisa. Album został pozytywnie oceniony przez krytyków, w USA, mimo skromnej promocji osiągnął status multiplatynowej płyty.

15 października 1996 Korn wydał album „Life Is Peachy”. Płyta jest jeszcze surowsza od swojej poprzedniczki. Album ten również otrzymał status platynowej płyty. Korn promował album klipem A.D.I.D.A.S..

W 1998 roku zespół zapoczątkował trasę koncertową Family Values Tour, na którą pojechał z zespołami: Incubus, wyżej wymienionym Orgy, Limp Bizkit, Ice Cube i Rammstein. Sukces spowodował, że FV odbyło się 5-krotnie.

18 sierpnia 1998 ukazała się “Follow the Leader”. Całość nie jest już tak agresywna jak dwie poprzedniczki. Wyraźnie łagodniejsza i bardziej przystępna, co jest przyczyną komercyjnego przełomu: na całym świecie rozeszło się ponad 9 milionów płyt. Oprócz tego dwie najpopularniejsze piosenki zespołu („Got the Life”, „Freak on a Leash”) pochodzą właśnie z tego albumu. Ponadto można tu znaleźć aż 3 featuringi: Ice Cube'a w “Chlidren of the KoRn”, Freda Dursta w “All In The Family” i Tre Hardsona w “Cameltosis”. Pierwszy tydzień po wydaniu albumu zaowocował ponad 100 tysiącami sprzedanych egzemplarzy (3. miejsce na liście „Billboard Top Albums”). Ten dedykowany fanom krążek powstał dzięki pracy profesjonalistów: Steve’a Thompsona (Blues Traveler, Butthole Surfers, Guns N' Roses), Tobiego Wrighta (Alice in Chains). Miksowaniem zajął się Brendan O'Brien (Rage Against the Machine). Szatę graficzną płyty i teledysku „Freak on a Leash” stworzył Todd McFarlane (autor komiksu Spawn).

22 listopada 1999 roku na szczycie listy „Billboardu” debiutuje nowość – album „Issues”. Okładka wybrana została w wyniku konkursu. Odnosi sukces komercyjny (5 milionów sprzedanych do dziś na całym świecie egzemplarzy, z czego 3,5 miliona w pierwszym miesiącu). Wyraźnie widać już, że zespół zmienia swój styl: oprócz zwykłych instrumentów pojawiły się gdzieniegdzie syntezatory czy scratche. Całość jest bardzo melodyjna i łagodna i mimo początkowej rezerwy, z jaką podchodzili do niej fani, dziś przez wielu uważana jest za najlepszą w historii grupy. Premiera koncertowa odbyła się w teatrze Apollo w Harlemie, gdzie KoЯn był pierwszym zespołem rockowym na deskach. Muzycy zaskoczeni sukcesem zezwolili fanom na wybieranie w drodze internetowego głosowania listy utworów koncertowych. Album potrójnie platynowy.

10 czerwca 2002 to dzień premiery „Untouchables”. Album ten był pełen zmian, zarówno jeśli chodzi o warstwę instrumentalną (syntezatory, instrumenty smyczkowe, sample, elektronika) jak i wokalną (Davis biorąc lekcje śpiewu poszerzył skalę głosu). Są tutaj utwory ciężkie, brutalne („Here to Stay”, „Embrace”, „Wake Up Hate”) jak i lekkie, najspokojniejsze w historii zespołu („Hollow Life”, „Alone I Break” – które to piosenki Davis uznaje za swoje ulubione). Kontrowersje wzbudził koszt produkcji opiewający na sumę 4 milionów dolarów. Powodem tego była konieczność zatrudnienia nowych ludzi, nie rezygnując ze sprawdzonych współpracowników, i techniczne nowinki (nagrywanie w studiu na dyski twarde, a nie taśmy, 24-bitowy sampler). Album do dziś jest najgorzej sprzedającym się wydawnictwem zespołu.

Trasę koncertową rozpoczął (uwieczniony na DVD) koncert w Hammerstein Ballroom, podczas którego grupa wykonała 4 utwory z nowej płyty (Here To Stay, Blame, Thoughtless, Embrace). Wtedy też po raz pierwszy Davis użył swojego statywu na mikrofon wykonanego przez H.R. Gigera.

W 2003 nastąpił zwrot. 24 listopada Korn wydał dużo cięższą i surowszą płytę „Take a Look in the Mirror”, która uznawana za najbardziej brutalną i surową (brak producenta z zewnątrz jest wyraźnie zauważalny).

5 października 2004 do sklepów trafiła kompilacja „Greatest Hits vol. 1” – przegląd hitów zespołu, wzbogacony coverami, a zarazem klipami promującymi „Word Up” Cameo i „Another Brick in the Wall” Pink Floyd. O ile pierwszy (zespół jako psy) jest dziwny, o tyle drugi zrobił dużo zamieszania w całym środowisku metalowym swoim nowatorskim podejściem.

22 lutego 2005 z zespołu odszedł główny gitarzysta, Head. Przyczyny tej decyzji były natury religijnej. Kilka tygodni później ochrzcił się w rzece Jordan. Był to poważny cios dla składu, ale zespół nie rozsypał się i kontynuował pracę nad kolejną płytą.

5 grudnia 2005 premierę miał album „See You on the Other Side”. Zespół częściowo wrócił na ścieżkę obraną na „Untouchables” – elektronika, sample, syntezatory, instrumenty smyczkowe, ale całość już nie jest tak ponura i mroczna – klimat wielu utworów jest już raczej wesoły. Bardzo wyraźnie słychać studyjną korekcję głosu Davisa, co powoduje że kawałki takie jak „Twisted Transistor” czy „Politics” na żywo brzmią zupełnie inaczej niż w wersji studyjnej. O wiele częściej niż wcześniej wykorzystano dudy - można je usłyszeć w czterech piosenkach: końcówka „10 Or A 2 Way”, „Open Up”, „Liar” oraz „Seen It All”.

W dniu 3 października 2006 roku zespół ogłosił, iż oficjalnie rozpoczyna pracę nad nowym albumem. Jego producentem ma być The Matrix oraz Atticus Ross, z którym współpracowali podczas produkcji „See You on the Other Side”. Dwa dni później opublikowany został teledysk do piosenki Politics. W trakcie prac nad albumem The Matrix zrezygnowali ze swojej funkcji, a utwory zostały nagrane jeszcze raz z Atticus Rossem.

5 marca 2007 roku został wydany album „MTV Unplugged: Korn”, na którym Korn wystąpił razem z muzykami zespołu The Cure i Amy Lee, wokalistką zespołu Evanescence.

31 lipca 2007 roku został wydany ósmy album bez nazwy. Jako że David Silveria ogłosił, że bierze roczną przerwę od grania w zespole, perkusję nagrywali Terry Bozzio (psychodeliczna "I Will Protect You" z perkusyjną solówką Bozzio) i Brooks Wackerman. W kilku kawałkach swoje partie nagrywał też sam Jonathan Davis. Na płycie (najczęściej nazywanej „Untitled” bądź „Ósemką”) dominuje elektronika i instrumenty, które dotąd pojawiały się sporadycznie lub wcale (smyczki, pianino). Pojawiło się też wiele spokojnych utworów, takich jak „Kiss”, „Do what they say”, czy „Hushabye”, a całość jest lżejsza, mniej dynamiczna i brzmi nieco industrialnie.

Poza główną pracą, nadmienić należy, iż zespół jest bardzo aktywny na wielu polach działalności muzycznej. Basista Fieldy wydał solowy, hiphopowy projekt, Jonathan Davis zaś realizował się w kompozycji udźwiękowienia Królowej potępionych, próbował sił w tworzeniu gry komputerowej (bijatyka z udziałem gwiazd, projekt odrzucony), zagrał w horrorze Sin-Jyn Smith, a także zamierza wyjechać w solową trasę po amerykańskich kasynach. Gitarzysta James Shaffer przymierza się do wydania solowego albumu i założył własną wytwórnię.

Pod skrzydłami Korna na gwiazdy wyrosły: zespół Orgy (Ryan Shuck, gitarzysta Orgy grał wcześniej z Davisem w Sexarcie) i Limp Bizkit (Durst robił tatuaże członkom zespołu, tak się poznali, wtedy też zespół zachęcił Freda do utworzenia grupy). Cały czas zespół aktywnie koncertuje (Family Values Tour, Rock am Ring, trasa promująca See You on the Other Side). W planach jest współpraca m.in. z Marilynem Mansonem, odłożona na dalszy plan w związku z pracą nad kolejną płytą.

Od 2008 roku zespół rozpoczął kolejną trasę koncertową po Europie. W Polsce pojawił się na warszawskim Torwarze 13 lutego. Za perkusją na tejże trasie zasadzie Ray Luzier, ponieważ Jordison kończy koncertowanie z zespołem w końcu 2007 roku, aby nagrać kolejny krążek ze Slipknotem.

W sierpniu 2008 roku wokalista Jonathan Davis podczas wywiadu na Ozzfest powiedział o tym, że zespół bierze kilkuletnią przerwę w działalności[potrzebne źródło], podczas której jego członkowie skupią się na swoich solowych projektach: Munky nagrywa album swojego zespołu Fear And The Nervous System, Fieldy pracuje nad projektem "Still Well" a sam JD nagrywa solowy album i koncertuje.

Zespół jednak nie potrzebował dużo czasu aby zejśc się z powrotem. Po ponad pół rocznej przerwie KoRn wyrusza w trasę po Europie. Potwierdzonych jest już kilka festiwali na których zawita KoRn (Rock Am Ring,Rock im Park, Download). Następnie członkowie zespołu będą dokańczali swoje solowe projekty, by później udać się do studia i nagrać swój dziewiąty krążek. Ciekawostką jest, że producentem najnowszej płyty będzie Ross Robinson - producent nagrywający z Kornem jego pierwsze 2 albumy. W 2010 roku muzycy podpisali kontrakt z wytwórnią muzyczną Roadrunner Records, która wyda kolejny album zespołu – „Korn III - Remember Who You Are”.

Dyskografia

* KoЯn (11 października 1994)
* Life Is Peachy (15 października 1996)
* Follow the Leader (18 sierpnia 1998)
* Issues (16 listopada 1999)
* Untouchables (11 czerwca 2002)
* Take a Look in the Mirror (25 listopada 2003)
* See You on the Other Side (6 grudnia 2005)
* Untitled (31 lipca 2007)
* Korn III - Remember Who You Are (12 lipca 2010)

KATATONIA

Katatonia to szwedzki zespół, znany jako jeden z pionierów doom metalu, razem z Thergothon, Winter, Anathema i Paradise Lost. Założony w roku 1987 przez dwóch przyjaciół, Jonasa i Andersa szwedzki zespół stał się jednym z pionierów gatunku doom metal. W 1993 r. ukazał się debiutancki krążek grupy, “Dance Of December Souls”, który jest już kultową pozycją dla wszystkich fanów tego typu brzmień.

Później muzycy zmienili nieco styl, głównie z powodu kłopotów zdrowotnych wokalisty, kierując się w kierunku metalu progresywnego i spokojnego rocka o dość depresyjnym wydźwięku.

W 2006 r. ukazuje się album "The Great Cold Distance", który uznany zostaje za jedną z najważniejszych płyt w dorobku Szwedów, a promowany jest na prawie całkowicie wyprzedanej trasie po USA, na którą zespół wyruszył w Moonspellem. Najnowszy, ósmy studyjny album Szwedów zyskał już opinię najlepszego i najbardziej różnorodnego krążka w dyskografii Katatonii, obok głębokiego i klimatycznego brzmienia tak charakterystycznego dla tej formacji, zespół zawarł na nim także elementy progresywne i folkowe.

Te dwie ostatnie płyty pokazały, że Katatonia dalej jest głównie metalowym zespołem. Główny kompozytor grupy to gitarzysta Anders "Blakkheim" Nyström. Do tej pory Katatonia nakręciła pięć teledysków, do utworów: "My Twin", "Deliberation", "July", "Day And Then The Shade" oraz "The Longest Year". Do składanki koncertowej "The Black Sessions" wydanej w roku 2005 dołączane jest DVD z koncertu w Krakowie.

Dyskografia

* Dance of December Souls (1993)
* Brave Murder Day (1996)
* Discouraged Ones (1998)
* Tonight's Decision (1999)
* Last Fair Deal Gone Down (2001)
* Viva Emptiness (2003)
* The Great Cold Distance (2006)
* Night Is the New Day (2009)

OPETH

Zespół Opeth założył w 1990 roku w Sztokholmie David Isberg. Przyjaciel Isberga, Mikael Åkerfeldt, dołączył do Opeth ponieważ jego zespół Eruption zaczął się rozpadać. Wkrótce do Åkerfeldta grającego na gitarze i Isberga udzielającego się wokalnie dołączyli: poprzedni perkusista Eruption – Anders Nordin, basista Nick Döring oraz drugi gitarzysta Andreas Dimeo. Skład ten zagrał jeden koncert, po którym z zespołu odeszli Dimeo i Döring. Na ich miejsce przyszli wkrótce Kim Petterson i Johan DeFarfalla. Po drugim koncercie DeFarfalla odszedł, natomiast Petterson został do kolejnego koncertu. Na owym koncercie na basie grał Peter Lindgren, który po odejściu Kima wrócił do gitary – swojego oryginalnego instrumentu.

Isberg odszedł z zespołu z powodu różnic twórczych, a ponieważ Mikael miał doświadczenia wokalne z zespołu Eruption, objął to stanowisko i natychmiast zaczął pisać nowy materiał z Peterem. Zespół ćwiczył w trzyosobowym składzie przez ponad rok, aż w końcu dołączył do nich Stefan Guteklint obejmując osierocony bas.

Po podpisaniu kontraktu z Guteklint został usunięty ze składu. Zespół nagrał w 1994 swój debiutancki album „Orchid” z Johanem DeFarfallą jako studyjnym basistą. Album został wydany w 1995, a DeFarfalla został pełnoprawnym członkiem zespołu. Zespół sam zajął się produkcją, Dan Swanö zajął się realizacją dźwięku.

Drugi album, „Morningrise”, został nagrany na przełomie marca i kwietnia 1996 i wydany później tego samego roku. Opeth ruszył w swoją pierwszą trasę koncertową po Europie u boku Cradle of Filth. W trakcie tej trasy odwiedzili również Polskę. Po jej zakończeniu z zespołu wyrzucony został DeFarfalla, a Anders Nordin opuścił zespół i przeprowadził się do Brazylii.

Trzeci album, „My Arms, Your Hearse”, został nagrany po przyjęciu perkusisty Martina Lopeza, który opuścił zespół Amon Amarth by przyłączyć się do Opeth. Przyjaciel Lopeza, Martin Mendez, został przyjęty na bas, ale z powodu braku czasu nie był w stanie opanować nowego materiału i w studiu na basie grał Åkerfeldt.

W 1999 roku zespół nagrał kolejny album, „Still Life”, który jest uważany za punkt zwrotny w brzmieniu zespołu – zawiera dużo niespotykanych wcześniej elementów, głównie za sprawą doskonałej perkusji Lopeza i zastosowania nieużywanego od lat 1970. efektu e-bow. Jest drugim po „My Arms Your Hearse” albumem konceptowym z równie tajemniczą atmosferą.

Piąty album o tytule „Blackwater Park”, przyniósł zespołowi komercyjny sukces. Z pewnością, jednym z powodów było nakłonienie do współpracy Stevena Wilsona z zespołu Porcupine Tree, który zajął się produkcją, wprowadził wiele nowych elementów do brzmienia zespołu, a także zagrał kilka partii gitarowych i klawiszowych. Ciekawostką jest fakt, że zespół nie odbył ani jednej próby przed nagraniem tego albumu i większość materiału, łącznie ze słowami, była pisana na bieżąco w studiu.

Współpraca z Wilsonem zaowocowała jeszcze dwoma albumami – wydanym w drugiej połowie 2002 „Deliverance”, oraz wydanym niecałe pół roku później „Damnation”. Początkowo oba albumy miały być wydano jako jeden podwójny album – materiał do nich powstał w tym samym czasie, podobnie nagrania studyjne. „Deliverance” jest uważany za jeden z najcięższych albumów zespołu i jednocześnie jeden z najłagodniejszych ze względu na ogromne kontrasty wewnątrz utworów. „Damnation” natomiast jest całkowicie progrockowym albumem – ewenementem w historii zespołu – i prawdopodobnie nie będzie miał swojego następcy. Bezpośrednio nawiązuje on do brzmienia charakterystycznego dla progresywnych zespołów lat 70.

W 2004 roku wydane zostało DVD „Lamentations” z nagraniem koncertu z 2003, który odbył się w londyńskim Shepherd's Bush Empire. Koncert podzielony był na dwie części – ciężką, zawierającą materiał z Blackwater Park i Deliverance, oraz łagodną zawierającą cały album Damnation oraz utwór "Harvest" z Blackwater Park. Koncert ten był częścią trasy promującej bliźniacze albumy. Podczas tych występów Per Wiberg z zespołu Spiritual Beggars po raz pierwszy współpracował z Opeth grając partie klawiszy. Wtedy też Opeth po raz kolejny odwiedził Polskę grając na Metalmanii. Na krążku DVD znalazł się również film dokumentalny zawierający relację ze studia i wywiady z artystami.

W 2005 Opeth wydał album „Ghost Reveries” w Roadrunner Records - przez część fanów i krytyków uznawany za najlepsze dotychczas dzieło zespołu. Mikael Åkerfeldt zaprezentował nowy styl czystego śpiewu oraz znacznie pogłębiony growl. Klawisze stanowią niemal wyłącznie tło i doskonale wpisują się w charakter albumu. Per Wiberg został stałym członkiem zespołu.

W kolejnych latach skład grupy zaczął ulegać zmianie - w 2006 roku zespół opuścił Martin Lopez, a jego miejsce zajął Martin "Axe" Axenrot. W roku 2007, po 16 latach udzielaniu się w Opeth, z członkostwa w zespole zrezygnował także Peter Lindgren. Zastąpił go, dotychczas znany z zespołów Talisman, Arch Enemy i Krux, Fredrik Åkesson, uznawany za jednego z najlepszych szwedzkich gitarzystów. W tym składzie Opeth przystąpił do nagrywania dziewiątego studyjnego albumu. Jego zapowiedź pojawiła się oficjalnie w lutym 2008. Płyta zatytułowana „Watershed” zawiera 7 utworów o łącznej długości ok. 55 minut (oprócz tego w czasie sesji nagraniowej grupa stworzyła także dodatkowy utwór oraz 3 covery, które zostały zamieszczone w edycji specjalnej). Album pojawił się w sprzedaży 2 czerwca, a 18 kwietnia został wydany singel „Porcelain Heart” do którego nakręcony został także teledysk, zaś niedługo później wytwórnia Roadrunner Records udostępniła utwór „The Lotus Eater” do pobrania za darmo z ich strony (w dwóch wersjach: zwykłej i skróconej).

Dyskografia

* 1995 – Orchid
* 1996 – Morningrise
* 1998 – My Arms, Your Hearse
* 1999 – Still Life
* 2001 – Blackwater Park
* 2002 – Deliverance
* 2003 – Damnation
* 2005 – Ghost Reveries
* 2008 – Watershed

PAIN OF SALVATION

W 1984 roku, jedenastoletni Daniel Gildenlöw założył zespół "Reality" w rodzinnym mieście Eskilstuna w Szwecji. Jednym z członków tego zespołu był Daniel Magdic, który pozostał w zespole aż do nagrania pierwszego albumu w 1997 roku. W 1987 roku, Reality zostali zakwalifikowanie do udziału w Corocznym Szwedzkim Konkursie Muzycznym "Rock-SM". Członkowie zespołu byli najmłodszymi uczestnikami w historii konkursy, a Daniel Gildenlöw zdobył nagrodę "Najlepszy Wokalista".

W 1990 roku skład zespołu zaczął się nieco zmieniać. Główni kompozytorzy muzyki "Reality": Gildenlöw i Magdic musieli dokonać lekkich zmian, gdyż nie byli w stanie realizować swoich zamysłów muzycznych z ówczesnymi członkami zespołu. Za perkusją zasiadł Johan Langell (wtedy 14-letni). Do zespołu doszedł również nowy basista, Gustaf Hielm. Rok później zespół zmienił również nazwę na "Pain of Salvation. Przez następne 3 lata zespół uczestnicząc i wygrywając konkursy, zdobywał sobie popularność w rodzimej Szwecji.

W 1994 roku, Kristoffer Gildenlöw (młodszy brat Daniela) zastąpił Gustafa Hielma (który później dołączył do innego szwedzkiego zespołu Meshuggah) na gitarze basowej. W składzie zawierającym braci Gildenlöw, Daniela Magdica i Johana Langella, zespół nagrał w lokalnym studiu nagraniowym pierwsze demo: „Hereafter”. Pomimo nagrania wcześniej kilku kaset, to jako pierwsze zostało porozsyłane do różnych wytwórni płytowych w nadziei na podpisanie kontraktu. Zespół również z pomocą owego dema zaczął poszukiwania klawiszowca. Na odzew odpowiedział Fredrik Hermansson, który jesienią 1996 roku został piątym członkiem

Dwoma pierwszymi wytwórniami do których zostało wysłane demo były Marquee/Belle Antique (japońska wytwórnia płytowa) i Roasting House (profesjonalne studio nagraniowe w Malmö w Szwecji). Na początku 1997 roku, zespół nagrał debiutancki album „Entropia” w Roasting House Studio. Album został wydany w Azjii nakładem wytwórni Avalon (własność Marquee) w sierpniu 1997 roku, gdzie spotkał się z ciepłym przyjęciem. W rezultacie Marquee zdecydowało się wysłać Daniela do Tokio, gdzie podczas jednego tygodnia w październiku uczestniczył w konferencjach prasowych i udzielał wywiadów dla prasy muzycznej. Pomimo wydania albumu jedynie w Azji, album można było zakupić również w sklepach internetowych. Rosnąca popularność „Entropii” umocniła pozycję Pain of Salvation na scenie metalu progresywnego i nakłoniła rumuńską wytwórnię płytową SC Rocris Discs do wydania albumu na swoim rynku.

„Entropia” pojawiła się w Europie dopiero w 1999 roku, po podpisaniu kontraktu z wytwórnią InsideOut Music po wydaniu drugiego albumu zespołu „One Hour by the Concrete Lake”. Album ukazał się w tym samym roku również w Południowej Ameryce.

Przygotowania do nagrania drugiego albumu grupy pokrzyżowało odejście z zespołu Daniela Magdica. Zastąpił go Johan Hallgren, z którym Daniel Gildenlöw grał kiedyś w zespole Crypt of Kerberos. Johan został natychmiastowo wciągnięty w prace nad nowym albumem. Z powodu niesamowitej złożoności partii gitar przygotowanych na album, Daniel Gildenlöw był przygotowany do tego, że wszystkie ścieżki gitar będzie musiał nagrać sam. Johan Hallgren zadziwił wszystkich tym, że w 3 tygodnie zdołał się nauczyć całego albumu. Poskutkowało to oficjalnym przyjęciem do zespołu w kwietniu 1998 roku.

Album „One Hour by the Concrete Lake” został wydany w Azji w lipcu 1998 roku, spotykając się z podobnie gorącym przyjęciem jak poprzednik. Album przyciągnął uwagę fanów z dalszych części świata, pomimo wydania jedynie w Azji. Krytycy, również z Europejskiej prasy muzycznej oceniły album jako o wiele mroczniejszy i dojrzalszy niż „Entropia”. Rozgłos w Europie poskutkował podpisaniem kontraktu płytowego z dużą wytwórnią specjalizującą się w progresywnych brzmieniach InsideOut Music, umożliwiając wydanie swoich albumów w Europie i Ameryce.

Podczas premiery albumu w Południowej Ameryce w maju 1999 roku, zespół odbywał europejskie tournee supportując progresywno metalowe zespoły: Threshold (Wielka Brytania) i Eldritch (Włochy). 14 listopada 1999 roku Pain of Salvation po raz pierwszy wystąpili na festiwalu ProgPower w Tilburgu w Holandii.

Po krótkiej przerwie zespół rozpoczął nagrywanie trzeciego studyjnego albumu jakim był „The Perfect Element, part I”. Nagrań dokonano od marca do lipca 2000 roku, a wydanie płyty miało miejsce w październiku tego samego roku. Album zdobył uznanie fanów i skutkował europejskim tournee, podczas którego Pain of Salvation grali wraz z zespołem Arena (Wielka Brytania). W lutym 2001 roku, zespół zagrał pierwszy koncert w USA na festiwalu ProgPower.

Pod koniec 2001 roku, Pain of Salvation nagrali czwarty studyjny album zatytułowany „Remedy Lane”. Ciekawostką jest to, iż Daniel Gildenlöw napisał teksty i muzykę do tego albumu przez sierpień i wrzesień 2001 roku. Wydany w styczniu 2002 roku album, został okrzyknięty najlepszym albumem grupy do tej pory. Podczas tournee promującego Remedy Lane, Pain of Salvation zostali zaproszeni na część trasy koncertowej jako support dla Dream Theater.

Oba albumy były już o wiele łatwiejsze w dostępie dla wielu fanów. Fani chwalili zespół za zmienne i świeże brzmienia, oraz genialne koncepty tekstowe. „The Perfect Element, part I” ukazuje wchodzenie w dorosłość. „Scarsick”, wydany w 2007 roku jest kontynuacją owego konceptu i często jest nazywany przez fanów „The Perfect Element, part II”. „Remedy Lane” jest częściowo autobiograficzną, częściowo fikcyjną opowieścią Daniela Gildenlöwa o miłości i życiu.

12 maja 2003 roku, Pain of Salvation zagrali akustyczny koncert w swoim gościnnym mieście Eskilstuna. Koncert został nagrany i wydany jako „12:5” na początku 2004 roku. Album zawiera zupełnie nieznane dotąd fanom aranżacje znanych utworów. Zmiana taka spowodowana była pragnieniem Daniela Gildenlöwa, aby nie zagrać kolejnego, zwykłego koncertu unplugged.

Przez 2003 i 2004 rok grupa pracowała nad ich jak dotąd najdojrzalszym dziełem opisującym naturę egzystencji Boga i ludzkości. Daniel Gildenlöw dopracowywał swój pomysł już od 1996 roku. Nagrywanie albumu było poprzedzone kilkoma koncertami w Eskilstunie, gdzie album był odgrywany w całości. W koncertach uczestniczyła również dziewięcioosobowa orkiestra The Orchestra of Eternity, która była w zamyśle Gildenlöwa nieodłączną częścią materiału na nową płytę. Po wyciągnięciu wniosków z koncertów i ostatecznych poprawkach, grupa rozpoczęła nagrywanie w lutym 2004 roku.

We wrześniu 2004 roku wydany został jeden z najambitniejszych albumów grupy, "BE". Był to pierwszy album którego recenzje były rozbieżne. Fani mieli podzielone zdania z powodu muzycznych eksperymentów i filozoficznej, trudnej w odbiorze tematyki. Na albumie pojawiła się również The Orchestra of Eternity. W utworach zostały również wykorzystane wiadomości fanów otrzymane za pośrednictwem telefonu. Fani mieli zostawiać wiadomości, uprzedzeni przez zespół iż dzwonią do “maszyny odpowiadającej Boga”. Fani podeszli do sprawy bardzo emocjonalnie, gdyż na albumie można usłyszeć śmiech, płacz a nawet głębokie wyznania fanów. Wiadomości zostały odtworzone podczas spokojnej, instrumentalnej części albumu.

Pain of Salvation nie grali w Stanach od 2004 roku, kiedy to Daniel Gildenlöw wyraził swoje niezadowolenie polityką dla obcokrajowców, nakazując mu skanowanie palców, jednocześnie wyrażając pogardę dla administracji Busha. Daniel odczuwał że czynności przeprowadzane podczas odprawy naruszały zasady demokracji. 22 stycznia 2009 roku, Daniel wyraził swoje poparcie dla nowego prezydenta USA, Baracka Obamy i oświadczył że grupa będzie występować dalej w Ameryce, jednak podkreślił swój sprzeciw przeciwko zbieraniu odcisków palców.

21 lutego 2006 Kristoffer Gildenlöw został poproszony o opuszczenie zespołu. Odejście wiązało się z tym że Kristoffer, który przeprowadził się do Holandii, nie był w stanie regularnie pojawiać się na próbach zespołu, odbywających się w rodzimej Szwecji. Kristoffer planuje w przyszłości wydać solową płytę.

Kolejny album studyjny zatytułowany „Scarsick” został wydany 22 stycznia 2007 roku, pomimo wcześniejszych zapowiedzi mówiących o wydaniu w grudniu 2006 roku. Wywiady z Danielem ujawniły, że album jest kontynuacją konceptu z „The Perfect Element, part I”. Z powodu odejścia Kristoffera, Daniel zastąpił go w studiu, grając również na gitarze basowej. Grupa wyruszyła na europejską trasę koncertową, dając zarazem kilka koncertów poza Europą. Podczas koncertów Kristoffera zastąpił wynajęty basista, Simon Andersson. 10 marca 2007 stał się oficjalnym członkiem zespołu, zostając umieszczony w książeczce koncertu wydanego na DVD wraz z innymi muzykami zespołu. Zapisem który znalazł się na albumie „Ending Themes (On the Two Deaths of Pain of Salvation)” był koncertem z Amsterdamu i zawierał cover znanego utworu Leonarda Cohena, „Hallelujah”. Album koncertowy ukazał się w sprzedaży 24 marca 2009 roku.

29 kwietnia 2007 roku na oficjalnej stronie zespołu pojawiła się informacja o odejściu z zespołu Johana Langella. Jako powód Johan powiedział, że chce poświęcić więcej czasu dla rodziny. Swoją decyzję przesunął w czasie, aby zespół mógł dokończyć tournee. Zapewnił jednak członków zespołu że po odejściu znajdzie nieco czasu aby nauczyć ścieżek perkusji swojego następcę. 6 października 2007 roku, podczas koncertu na festiwalu "Motstoy" w Notodden, zostało ogłoszone, że następcą Johana Langella został Léo Margarit. Pod koniec 2008 roku Simon Andersson opuścił zespół. Powód jego decyzji nie jest znany, lecz na oficjalnej stronie internetowej zespołu, Simon oznajmił że reszta członków grupy zrozumiała jego decyzję, a samo odejście pozwoli mu skupić się na innych projektach muzycznych.

13 lutego 2009 roku na portalu Myspace pojawiła się informacja, że Pain of Salvation weźmie udział w kilku koncertach na początku lata podczas trasy koncertowej Dream Theater "Progressive Nation 2009".

W maju swoją premierę miał najnowszy krążek Pain Of Salvation - "Road Salt One", a na październik zapowiadana jest druga część tego wydawnictwa - "Road Salt Two". Projekt ten to najbardziej emocjonalne dzieło Szwedów, a muzycznie nawiązuje do rockowej stylistyki lat 70-tych. Zespół pojawi się w Polsce na jedynym koncercie promującym to wydawnictwo, zapraszamy!

Dyskografia
* (1997) Entropia
* (1998) One Hour by the Concrete Lake
* (2000) The Perfect Element, part I
* (2002) Remedy Lane
* (2004) "BE"
* (2007) scarsick (The Perfect Element, part II - “he”)
* (2010) Road Salt – Ivor

RIVERSIDE

Riverside to polska grupa wykonująca muzykę z pogranicza rocka i metalu progresywnego. Powstała w 2001 roku w Warszawie z inicjatywy gitarzysty Piotra Grudzińskiego i perkusisty Piotra Kozieradzkiego. Zespół szybko zyskał na popularności w Polsce i w Europie. Do chwili obecnej ukazały się cztery albumy Riverside oraz szereg pomniejszych wydawnictw pozytywnie ocenianych zarówno przez fanów jak i krytyków muzycznych. Ostatni album zespołu „Anno Domini High Definition” dotarł do 1. miejsca zestawienia OLiS w Polsce oraz uzyskał status złotej płyty.

Zespół powstał w 2001 roku w Warszawie z inicjatywy gitarzysty Piotra Grudzińskiego znanego z występów w Unnamed i perkusisty Piotra Kozieradzkiego, byłego członka zespołu Hate. Muzycy do współpracy zaprosili wokalistę i basistę Mariusza Dudę byłego członka Xanadu oraz klawiszowca Jacka Melnickiego byłego członka Cedamus. W 2003 roku w limitowanym do 300 egzemplarzy nakładzie ukazało się pierwsze demo zespołu „Riverside”. W grudniu tego samego roku został wydany singel „Loose Heart” a 15 grudnia został wydany pierwszy album Riverside „Out of Myself”. Pod koniec roku z zespołu odszedł Jacek Melnicki, którego zastąpił Michał Łapaj.

7 marca 2005 roku ukazał się minialbum „Voices in My Head”, a w kwietniu muzycy rozpoczęli europejską trasę koncertową „Out Of Myself European Tour 2005”. 8 października tego samego roku został wydany singel „Conceiving You”, który poprzedził wydanie 31 października drugiego albumu „Second Life Syndrome”. Holenderski magazyn Aardshock i niemiecki magazyn Eclipsed Magazine uznały Second Life Syndrome albumem miesiąca.

10 czerwca 2007 roku ukazał się singel „02 Panic Room”, który zwiastował trzeci album. 12 czerwca zespół wystąpił w katowickim Spodku poprzedzając występ Dream Theater. 24 września została wydana płyta „Rapid Eye Movement”. Nagrania zostały zrealizowane w łódzkim Toya Sound Studios oraz warszawskim studiu Serakos. Oprawę graficzną przygotował Travis Smith. 17 marca 2008 został wydany kolejny singel pochodzący z płyty – „Schizophrenic Prayer”. W tym samym miesiącu singel „02 Panic Room” uzyskał status złotej płyty.

19 czerwca został wydany czwarty album Riverside „Anno Domini High Definition”. Płyta została zrealizowana w olsztyńskim Studiu X we współpracy z producentem muzycznym Szymonem Czechem. 14 grudnia 2009 zostało wydane w Europie pierwsze wydawnictwo DVD zespołu pt. Reality Dream.

Dyskografia

15 grudnia 2003 - Out of Myself
31 października 2005 - Second Life Syndrome
24 września 2007 - Rapid Eye Movement
19 czerwca 2009 - Anno Domini High Definition

VOTUM

Votum został założony w 2003 roku z inicjatywy Adama Kaczmarka i Aleksandra Salamonika. Trzy lata później grupa nagrała zawierający trzy utwory, polskojęzyczny singel „Jestem”, który został następnie wydany z czasopismem Heavy Metal Pages. Po zmianach mających miejsce rok po wydaniu singla (wzbogacenie składu o nowego basistę, dojście klawiszowca) muzyka Votum oddaliła się od pierwotnej, heavymetalowej stylistyki i przybrała bardziej progresywny charakter.

Rezultatem ośmiomiesięcznego komponowania nowego materiału było zarejestrowanie utworów wchodzących w skład albumu koncepcyjnego „Time Must Have a Stop”. Tuż po zakończeniu nagrań do płyty skład Votum opuścił dotychczasowy perkusista, jego miejsce zajął Adam Łukaszek. Do utworu pochodzące z debiutanckiego albumu utworu „The Pun” został nakręcony teledysk, który premierę miał w emitowanym na TVP1 Teleexpresie. Zespół został ogłoszony 3 najlepszym debiutem 2008 roku przez czytelników Metal Hammer Polska. W tym samym roku Votum pojawiło się na festiwalu Jarocin 2008, a utwór „The Pun” znalazł się na składance „Generacja XXI” na festiwalu Jarocin 2008. Rok później „The Pun” został uznany przez słuchaczy brytyjskiej rozgłośni European Klassik Radio za 3 najlepszy utwór roku 2009.

23 listopada 2009 roku miała miejsce premiera drugiego, również koncepcyjnego, albumu zespołu: „Metafiction”, natomiast premiera międzynarodowa albumu odbyła się 25.04.2010.

Muzyka tworzona przez Votum jest połączeniem klasycznego heavy metalu oraz elementów zaczerpniętych z cięższych odmian tego rodzaju brzmień (przykładowo wstawki z użyciem growlingu, widoczne choćby w utworze „Look at me now” czy „Stranger Then Fiction”) z rockiem progresywnym. Zespół nie stroni również od elementów akustycznych i ballad, jak „Away” oraz „Train back home”. Progresywny aspekt twórczości warszawskiego kwintetu podkreślają długie kompozycje, jak utwór tytułowy debiutanckiego albumu czy „Falling Dream” z drugiej płyty oraz rozbudowane instrumentarium i bogate aranżacje. Ze względu na ukierunkowanie twórczości na atmosferę oraz melodię zespół jest często porównywany do Porcupine Tree oraz do rodzimego Riverside. Specyficzne użycie przesterowanych gitar, zmiany tempa oraz fragmenty utworów w metrum 6/8, jak na przykład w kompozycji „Hunt is on” nasuwają również porównania do Opeth. Barwa głosu wokalisty oraz użyte skalę i harmonię, zwłaszcza na nagraniach wchodzących w skład albumu „Time must have a stop” nawiązują do dokonań zespołów jak Queensryche oraz Wolverine, jednak drugi album komponowany był przy użyciu innych zabiegów oddalających się od tej stylistyki. Na koncertach zespół Votum przedstawia specjalnie zaprojektowane wizualizacje - stworzone przez studentów Warszawskiego ASP ilustracje wizualne treści granych utworów będące również wprowadzeniem do historii opowiadanych przez albumy.

Fani takich zespołów jak Opeth, Porcupine Tree, Katatonia, Pink Floyd czy Riverside będą zachwyceni słuchając płyt Votum bądź oglądając ich na scenie – wykonania koncertowe nadają utworom więcej magicznego klimatu powodując, że z koncertu Votum nikt nie wychodzi obojętny.

Dyskografia:

* Time must have a stop (2008)
* Metafiction (2009)

JUROJIN

Jurojin powstał w 2008 r., a w szeregach formacji znajduje się rockowy wokalista, jazzowy basista, metalowy gitarzysta oraz muzyk grający na indyjskich bębenkach. Na początku lipca ukazał się debiutancki krążek grupy “The Living Measure of Time”, który już okrzyknięty został jednym z najlepszych tegorocznych debiutów nie tylko w Wielkie Brytanii, ale i na polskim rynku. Magazyn Kerrang tak pisze o albumie: "Wspaniały debiut...trzeba tego posłuchać, aby uwierzyć, że w taki sposób można w ogóle grać. Jedna z najbardziej niezwykłych kapel 2010 roku", Sonic Abuse dodaje: "...intrygujący i fascynujący...jeden z najlepszych nowych zespołów tego roku.", magazyn Rocksound natomiast tak recenzuje ten materiał: "Jurojin z pełnym impetem wchodzi na muzyczną scenę, nie pozostawiając niczego przypadkowi (...), a chwile wytchnienia daje ci tylko po to, abyś mógł pozbierać szczękę z podłogi." Za produkcję krążka odpowiedzialny był Drew Mazurek (Linkin Park, HIM). W dokonaniach grupy elementy rockowo - metalowe mieszają się z alternatywą, muzyką progresywną, wschodnią egzotyką i przyprawione są szczyptą jazzu, tworząc unikatowy i ekscytujący kolaż dźwięków. Twórczość tej angielskiej kapeli na pewno przypadnie do gustu wszystkim tym, którzy lubują się w dźwiękach, jakie tworzy TOOL czy A Perfect Circle.