Castle Party 2025 Bolków

Jak co roku...., święto gotów.... - wiele określeń istnieje na coroczny festiwal Castle Party w Bolkowie.
Do ostatniej chwili nie byłem pewny wyjazdu na festiwal, niekoniecznie z powodu lineupu co bardziej z racji ogarniętej mnie wiosennej deprechy. Dopiero informacja znajomego o wolnych mejscach na kwaterze zmobilizowała mnie do ogarnięcia tematu wyjazdu.
Nie da się ukryć że lineup nie obfitował w szeroko znane gwiazdy, co też wpływało na frekwencję na festiwalu, ale do Bolkowa nie jedzie się tylko dla gwiazd. Także by poznać nowe zespoły, bądź zobaczyć na żywo mniej znane formacje. Że o spotkaniu z (przynajmniej) rok nie widzianymi znajomymi nie wspomnę.
Festiwal rozpoczął się koncertami na małej scenie, zwanej z racji umiejscowienia sceną parkową. Jakoś tak się utarło że czwartki są zimnofalowe, więc bardzo bliskie memu sercu, niestety okoliczności przyrody sprawiły że moje uczestnictwo w koncertach było bardziej w kratkę i nie we wszystkich zaplanowanych udało mi się uczestniczyć.

Stygmatia jakoś tak kojarzyła mi się (chyba przez ten kobiecy bas) z The Sisters of Mercy.
Opowieść - gdzieś przy osłuchiwaniu zespołów przed festiwalem w głowie zapisałem że warto byłoby posłuchać na żywo, i faktycznie - bardzo ciekawa mieszanka lekkkiego industrialu, kojarzącego się z dokonaniami Einsturzende Neubauten - zresztą czy to przypadek że sylwetka basisty wydawała mi się przypominać sylwetkę Alexandra Hacke? W dodatku obróbka zdjęć pozwoliła mi wychwycić kolejny szczegół który jednoznacznie wskazywał fascynację - wisiorek gitarzysty.
Następny zespół, Estetica Noir już zdecydowanie podążał w kierunku rocka gotyckiego.

Pierwszy dzień dla mnie się zakończył ale drugi dzień festiwalu witałem z ambitnymi planami.
Koniecznie chciałem zobaczyć na żywo do długiej przerwie otwierający zamkową scenę Red Emprez. Nie zawiodłem się - było fajnie, elektronicznie i do pobujania się.
Po duecie z Białegostoku na dużej scenie zainstalował się Wandal - spory skład folkowy, bardzo przyjemny w odbiorze - co ciekawsze już w najbliższy weekend 19 lipca pojawią się na Słowiańskiej Nocy Folk-Metalowej w Brennej - bardzo fajne wydarzenie, skupiające się na bardziej folkowych klimatach.
Niemalże oficjalna podróbka Rammstein, czyli Morgenstern - faktycznie, muzycznie bardzo zbliżeni do wzorcowego bandu. Według mnie jednak brakło tu mocnego uderzenia. Liczyłem na trochę więcej ognia, zarówno dosłownie (kompletny brak pirotechniki) jak i w przenośni - muzycznie. Jednakże na małej scenie czekało moje odkrycie festiwalu - Datûra. Gęste, połamane rytmy, rockowo progresywne brzmienie gitary, uroczo szarpany bas a do tego wokalistka gładko przechodzi z krystalicznego brzmienia w solidny growl.
Zostałem jeszcze chwilę na następnym zespole, trochę grzybkowym, trochę rozmarzonym, trochę psychodelicznym  (ups, już o grzybkach pisałem) Moonstone. Nawet nazwą nawiązują do granego gatunku muzycznego.
Tymczasem na scenie zamkowej zainstalowali się amerykanie z Hell Boulevard. "Ameryki" nie odkrywają, ale całkiem fajnie brzmią, mają wykop, i dobrze się prezentują na scenie.
Koniecznie musiałem też zobaczyć (kolejny raz) na żywo Daniela Gravesa z zespołem. Akurat zaczęło padać, ale chyba to wyzwoliło w Danielu jeszcze większą energię i dał najlepszy występ z tych wszystkich które do tej pory widziałem. Natomiast ja w pełni zawierzyłem systemowi AF, padający deszcz skutecznie mnie oślepiał, ściekając po czole na oczy i wizjer aparatu.

Na szczęście po występie Aesthetic Perfection deszcz zelżał, skusiłem się więc na trochę klasycznego Gothic Rocka w wykonaniu zespołu The Awakening. Trochę, gdyż ten wieczór należał do pań. Najpierw na małej scenie wystąpiła  Kathrine Shepard ze swoim projektem Sylvaine. Oj działo się, blond włosy fruwały w tył i przód, wokalistka to śpiewała, to growlowała, a wtórował jej basista (gitarzysta?).
Ostatnim koncertem małej sceny był występ Shiren - spokojniejszy, troszkę usypiający (ale nie nużący). Ale taki chyba był cel tego specjalnego, nocnego show, zresztą dla niej odpuściłem sobie gwiazdę największego formatu tegorocznego festiwalu, Carpenter Brut - jednak bardziej zależało mi na popisach damskich wokali niż pląsaniu w rytm synthpopu.

Sobotę rozpocząłem z opóźnieniem gdyż po drodze pochłonęło mnie i partnerkę spotkanie z kotami w filii Towarzystwa Opieki nad Zwierzętami w Jaworze. Tego dnia były dni otwarte, można było zapoznać się z pracą towarzystwa i historiami pensjonariuszy a przy okazji wspomóc dom opieki zakupując pyszne napoje, ciasta i dania własnoręcznie przygotowywane przez pracowników, a dochód z nich był przeznaczony na utrzymanie domu. Swoją drogą trafiliśmy na nich przypadkiem, pierwszego dnia rozłożyli stoisko z daniami przy drodze na zamek.

Sobotę więc rozpocząłem na małej scenie od występu zespołu Aux Animaux, który to okazał się jednoosobowym show Gözde Düzer. Szczerze mówiąc liczyłem na więcej muzyki a mniej show. Potem popędziłem na zamek i tam już zostałem - wikingowe Thanateros było pierwszym składem na dużej scenie. Bardziej zainteresował mnie jednak Psyclon Nine. Nareszcie udało im się dojechać na festiwal, byli już oczekiwani w 2022 roku ale coś nie pykło i w ostatniej chwili odwołano ich wizytę na festiwalu.
Niestety znowu zaczęło padać, jednak publiczności to nie ruszało. Na muzyków także deszcz nie wpływał negatywnie, mimo że strugi deszczu wlewały się na scenę od strony publiczności - to była pewna nowość, bo do tej pory będąc pod samą sceną mało kiedy doświadczałem deszczu - magia wysokości i wystającego dachu sceny. 
Swallow the Sun bardzo ładnie wkomponował się jako zespół nadający klimat przed gwiazdą wieczoru`, zespołem Myrkur. Pani Amalie Bruun idealnie wpasowała się klimat, bardzo fajne było połączenie jej głosu i ciężkiego brzmienia gitar. Było bardzo magicznie, to była w pełni zasłużona gwiazda wieczoru.

Niedzielę rozpocząłem od występu Michała Skórki kryjącego się pod scenicznym pseudonimem Skinny. Pierwszy raz miałem okazje zobaczyć Michała na moim pierwszym festiwalu Castle Party, w 2009 roku, wtedy jeszcze w duecie z Anną Patrini - na długo ten performance został mi w pamięci. Tym razem na scenie liderowi towarzyszyło dwóch muzyków dodających smaczku gitarą i saksofonem. Bardzo energetyczne otwarcie dnia.
Francuski Je T'aime dodał niedzielnym koncertom nuty dekadencji, gdy następny belgijski Ultra Sunn ponownie wprowadził nas na parkiet Dark Elektro. A to wszystko zmierzało ku pompatycznemu goth rockowi, który przede wszystkim ma wyglądać - bardzo teatralnie, a trochę aż za bardzo, gdzieś gubił się przekaz. Bardzo fajnie prezentowali się na scenie, w dodatku jako jedyni dali ognia. Dosłownie. Była pirotechnika.
Następnie był zwrot o 180 stopni. Antimatter wprowadził nas na tory bardziej artrockowe, chętnie popływałbym w przestworze fal dźwięków jakże mi bliskich, ale w tym roku program festiwalowy przygotował iście morderczy finisz - po wyjściu z fosy zaraz popędziłem na scenę parkową gdzie zespół H.EXE prezentował materiał z nowo wydanej płyty. Mają rozmach. Niemalże zmiotło mnie z planszy, zdjęcia z fosy, zdążyłem jeszcze zarejestrować jakieś przebitki wideo i popędziłem ponownie na zamek, gdzie wspinając się słyszałem już początek koncertu niedzielnej gwiazdy wieczoru - Anji Huwe, liderki klasycznego zimnofalowego zespołu Xmal Deutschland.

Na szczęście dla mnie problemy techniczne spowodowały pewną przerwę po pierwszym utworze, dzięki czemu byłem świadkiem ubłagania Anji o podpisanie festiwalowej książeczki. Wrzask szczęścia fanki był słyszany na całym zamku. Jedną jeszcze zagadką dla mnie była dziewczyna grająca na instrumentach klawiszowych - publiczność zdecydowanie wiedziała więcej ode mnie o jej jakichś powiązaniach czy może fascynacjach Grzegorzem Ciechowskim i jego Republiką.
Ponieważ koniecznie chciałem jeszcze dotrzeć na ostatni koncert festiwalu to musiałem jednak zejść z zamku i podążyć w kierunku małej sceny. Odprowadzały mnie dźwięki X-malowego Mondlicht ale odwrotu nie było - pod górkę już bym nie wszedł. Na małej scenie zainstalował się Ambassador21. Ostatnio widziałem ich na festiwalu w 2012 roku - sprawdziłem bo nie byłem tego pewien.

Muszę powiedzieć że zamknęli festiwal z wielkim wykopem - dawka energii jaką zaserwowali po północy liczy się podwójnie, niczym solidne podwójne espresso, z dobrej kawy i dobrego ekspresu.