Cztery koncerty Dire Straits Legacy już od soboty!
- Duet Smith/Kotzen zapowiada drugą płytę
- Bear McCreary da niezapomniany występ w Warszawie
- Nachtmahr na trzech koncertach w Polsce
- Łysa Góra zagra w Krakowie
- T.Love już w tę niedzielę w Klubie Studio!
- Soul Asylum zagra w Warszawie
- Zakk Wylde odegra hymny Black Sabbath na koncercie w Polsce!
- Maciej Meller i Tim Orders zapraszają: Live After Zenith w Sosnowcu
- Amenra zagra w Warszawie i Krakowie
- D.R.I. na dwóch koncertach w Polsce
DAFFODIL PILL, GALLILEOUS, EXTRATERRESTRIAL DREAMSUCKER, Wrocław, Czasoprzestrzeń/Łącznik, 07.10.2023
7 października organizatorzy festynu cofnęli uczestników imprezy z powrotem do przełomu lat 60 i 70. Daffodil grill z założenia miało być imprezą utrzymaną w klimacie retro. W Czasoprzestrzeni na gości prócz kiełbaski z grilla, czekało wiele atrakcji w klimacie minionej epoki: wystawy, giełda płyt, stoiska z odzieżą i ozdobami z epoki, warsztaty – jednym słowem raj dla hippisów i miłośników sztuki z tamtego okresu. Ale kulminacją tego wehikułu czasu miał być koncert trzech zespołów: Extraterrestrial Dreamsucker, Gallileous oraz oczywiście Daffodil Pill. Tego wieczoru klub Łącznik dosyć szczelnie wypełnił się przybyłymi na tę okazję miłośnikami tych wcześniejszych brzmień.
Każdy z zespołów grał coś ponad godzinę. Klub wypełniony po brzegi, no jak za darmo i jeszcze kiełbasę dają, stąd ciężko było przecisnąć się z aparatem pod scenę. Pierwszy występ – E.D., rozpoczął się chyba w innej strefie czasowej, miała być godz 18, widocznie 3 tygodnie przed urzędowym terminem zespół postanowił cofnąć sobie zegarki o godzinę. Ten fakt zabawy z czasem miał znaczenie później, pod koniec występu gospodarzy. Pierwszy kontakt z muzyką E.D. właściwie jest bliższy nazwie zespołu. Pochodzący z Poznania kwartet zmusił do szybkiego researchu w internecie – no nie jest to banalna muzyka, ale także na próżno szukać jej w filharmonii. To solidne gitarowe granie, wracające do korzeni hard rocka, rocka progresywnego z domieszką psychodelii, gdzieś u schyłku lat 60 i początku lat 70, pod mocnym wpływem wczesnych Floydów/Syda Barreta. Ale aby nie samą gitarą to brzmiało, zespół dokooptował sobie saksofonistę. Całościowo ciekawie komponuje z formą muzyczną reprezentowaną przez zespół. Bardzo fajnie grali, dosyć surowo, oldskulowo ale klimatycznie.
Drugim w kolejce to pochodzący z Wodzisławia śląskiego Gallileous. Ten działający od 30 już lat zespół długo nie wychylał się spod swojej undegroundowej pierzynki. Tu także dostaliśmy solidne i surowe gitarowe granie, z lekką domieszką klawiszy. Atutem jest świeżość interpretacji i bardzo dobre przygotowanie sceniczne, także bardzo dobry i melodyjny głos wokalistki, dopasowany do charakteru tej muzyki. Występ śląskiego Galileusza musiał się spodobać publiczności, która bardzo żywo reagowała i dała się nawet zaprosić do pląsania w rockotekowe rytmy. To był najżywszy i najbardziej energetyczny występ tamtego wieczoru (sorrki, Żonkilki). Ze sceny popłynęły dźwięki Golema, The Groke, Frankenstein, przy którym Ania użyła tej zielonej maski, Dust of my back, Sonic Boom, Fosforos, Boom Boom Disco Boom, Wasteland, From Me To You i po wywołaniu oklaskami na bis Boonsoon i La La Land. Zespół jako jedyny przyjechał z własnym merchem. Muszę przyznać, że płyta winylowa wytłoczona w kolorze różowym robiła wrażenie.
I na koniec gospodarze imprezy czyli Daffodil Pill. Tych państwa nie trzeba przedstawiać, już wielokrotnie wspominaliśmy o ich słyszalnej i widocznej fascynacji kulturą hippisowską i odwołań do muzyki lat 60 i 70. Ale sobotni wieczór był inny. Raz – grali krótko, ale set idealny na wizytówkę. Dwa - dużo ludzi uciekło pod koniec występu pchnięci dylatacją czasu spowodowaną przez Pozaziemskiego Wysysacza Marzeń - na ostatni sensowny tramwaj odjeżdżający z Wielkiej Wyspy. Trzy – nowy repertuar. Ostro było. Takiej brzytwy po Żonkilkach się nie spodziewałem. Znani do tej pory z łagodnego, wesołego progresywnego grania skoczyli w odmęty najeżone ostrzejszymi nutkami. Po odegraniu swoich sztandarowych utworów, żonkilki wzorem Beatlesów sięgnęli po własną duchową podróż do Indii. Filip zamienił klawisze na Sitar, usiadł na scenie i wykonał z zespołem kilka najnowszych numerów. które ciachały zadymioną przestrzeń klubu jak brzytwa. Za oprawę wizualną występu odpowiadał Liquid Lure. Troszkę szkoda, że nie eksperymentują ze światłami na scenie, występy Daffodil Pill są ciemne, ta jedna lampka nie daje tyle światła, aby można było swobodnie udokumentować ich poczynania sceniczne. Ale miało być jak 60 lat temu!?
Pół godziny po występie rozpoczął się jam session z udziałem muzyków wszystkich 3 składów, ale rzeczywistość wzywała i trzeba było wyskoczyć z powrotem w XXI wiek. Patrząc na frekwencję – formuła imprezy ma szansę się przyjąć! Było super! I mamy nadzieję całą trójkę zobaczyć na pełniejszych występach!
Zdjęcia:
kolejne koncerty
