Crystal Fighters, Warszawa, Palladium, 2.11.2016

W ostatnich latach coraz częściej uwiera mnie, że podczas koncertów oglądamy odtwórcze, dokładnie zaplanowane show. Tym bardziej cieszy sytuacja, gdy zespół trafia do Polski na początku tournée, chwilę po wydaniu najnowszej płyty. Tak właśnie było w przypadku Crystal Fighers – Warszawa to dopiero dziewiąty przystanek, a materiał z Everything Is My Family ujrzał światło dzienne dosłownie kilka dni przed koncertami.

W efekcie od pierwszych dźwięków „Follow” czuć było dynamizm i entuzjazm bijący ze sceny. Sebastian Pringle i towarzyszące mu wokalistki intensywnie zachęcali publiczność do tańczenia, podskoków, klaskania. Instrumentaliści z Grahamem Dicksonem na czele także stanęli na wysokości zadania, ciekawie reinterpretując największe hity Crystal Fighters.

Bardzo mocną strona koncertu była setlista, na którą złożyły się chyba wszystkie najlepsze numery zespołu z poprzednich dwóch płyt ciekawie okraszone tym, co nowe z Everything Is My Family. Świetnie wkomponowały się w show dynamiczne kawałki – „Yellow Sun”, „Good Girls”, czy singlowe „All Night”. Wyjątkowe było jednak przede wszystkim długie, rozbudowane „Lay Low” zadedykowane zmarłemu perkusiście Andrei Marongiu.

Najnowszy album Crystal Fighters to przede wszystkim afirmacja życia (o czym opowiadał Graham podczas niedawnego wywiadu dla Artrock.pl). Podejście to było odczuwalne nie tylko przez warstwę liryczną, ale również przez aranżację przestrzeni (dużo koloru zielonego, wystrój w oparciu o liście, gałęzie) oraz grę świateł (ciemność, trans przy „I Love London” lub rozświetlenie sceny i publiczności przy wspomnianym „Lay Low”).

Pod względem nagłośnienia i brzmienia zespół wypadł znacznie lepiej niż podczas gdańskiego koncertu w B90, który miałem okazję zobaczyć podczas ich ostatniej wizyty w Polsce. Tym razem było również bardzo głośno, ale poszczególne dźwięki były rozróżnialne, a wokal lepiej słyszalny.