Dream Theater w przyszłym roku w Sopocie!
- Pinn Dropp wydaje nowy singiel "Recycled Feelings"
- Lizard odwołuje koncert
- Hipgnosis, ProAge i Here On Earth w piekarskiej Andaluzji
- Contour na jedynym koncercie w Polsce
- Lenny Kravitz ponownie w Polsce w ramach Blue Electric Light Tour
- Iggy Pop zapowiada koncertowy album „Live At Montreux Jazz Festival 2023”
- Francuski zespół prog-doomgaze Dislimn udostępnia sesję na żywo „Esmee’s Story”
- Listopadowe koncerty w krakowskim Gwarku
- Koncertowa jesień w krakowskim Zaścianku
- Mogwai zapowiada nowy album
PENDRAGON, DANTE, ART OF ILLUSION, Katowice, Teatr Śląski, 18.05.2016
Po dłuższej przerwie katowicki Metal Mind powrócił do Teatru Śląskiego, gdzie przez wiele lat rejestrował kolejne koncerty artystów z głównie progresywnej szuflady...
Ten swoisty powrót mogła uświetnić tylko jedna kapela, brytyjski Pendragon, który w Teatrze Wyspiańskiego jest już stałym bywalcem. Już nie policzę ile razy rejestrował tu swoje DVD. Po cóż zatem zdecydowano się po raz kolejny wejść do tej samej rzeki. Okazja do tego zrodziła się dosyć szczególna. Muzycy świętowali bowiem 20 – lecie jednego ze swoich sztandarowych albumów The Masquerade Overture. No i w związku z powyższym postanowili uczcić to The Masquerade Overture 20th Anniversary Tour czyniąc katowicki koncert wyjątkową wisienką na torcie i rejestrując podczas niego cały jubileuszowy występ.
Pendragon ma w Polsce wiernych i oddanych fanów. Dlatego, pod względem frekwencyjnym, koncert wypadł nader okazale. Bilety na to wydarzenie sprzedały się wiele tygodni wcześniej. Nie dziwić też powinno tradycyjnie królewskie już przyjęcie zespołu przez katowicką publiczność. Entuzjazm fanów sięgał momentami zenitu i często przekładał się na skandowanie nazwy zespołu. I to również nie powinno zaskakiwać, bowiem setlista była idealnie wyważona. Wielbiciele Pendragonowych klasyków otrzymali odegrany w całości w pierwszej części koncertu The Masquerade Overture oraz takie killery jak Nostradamus (Stargazing) i Breaking the Spell; ci, lubiący nieco świeższe oblicze grupy, cenione rzeczy z ostatnich lat (Schizo, Beautiful Soul, Faces of Light, This Green and Pleasant Land, Indigo). Grupa nie uczyniła z koncertu jakiegoś spektakularnego show, nie było tortu, Sto lat, czy innych wyjątkowych fajerwerków. Bardziej intrygować mogły personalne smaczki: nowy perkusista zespołu Jan-Vincent Velazco, który zastąpił Craiga Blundella i… popisał się ciekawym solowym popisem, oraz występująca w chórku sama Christina Booth z Magenty. Nie ukrywam, że występ tej ostatniej był dla mnie sporym przeżyciem. A jak wypadł sam koncert? Spoglądając nań zupełnie na chłodno, trzeba przyznać, że panowie grywali w Katowicach już lepsze koncerty. Odniosłem wrażenie, że niektóre kompozycje wypadły zbyt przyciężkawo, a sam Nick Barrett, szczególnie na początku koncertu, miał troszkę wokalnych wpadek. Nic to jednak nie ujęło samemu wydarzeniu. Zresztą gorące reakcje zebranych są chyba najlepszym komentarzem dla tego, trwającego dwie i pół godziny i zakończonego tuż przed północą, występu.
Przed Pendragonem zaprezentowały się dwie, mocno odmienne stylistycznie, formacje. Polskie Art Of Illusion i niemiecki Dante eksplorują intensywne, progmetalowe klimaty, chyba nie do końca przypadające do gustu wielbicielom zespołu Barretta. Trochę smutno było patrzeć, gdy podczas wyprzedanego wydarzenia koncert naszego rodzimego składu przyszła oglądać garstka ludzi. Odbiło się to niestety na samym występie. Grającym do pustawej sali muzykom trudno było się zmobilizować do bardziej wylewnego zachowania, adekwatnego do prezentowanych mocnych dźwięków. Występ snuł się i tracił tempo podczas długich, niestety pełnych ciszy, przerw między poszczególnymi kompozycjami. A szkoda, bo artyści pokazali swój spory techniczny i kompozytorski potencjał opierając występ na bardzo udanym debiutanckim albumie Round Square Of The Triangle. Jednak pewnie nie tak wyobrażali sobie okoliczności rejestracji swojego pierwszego DVD.
Pozytywnie natomiast zaskoczyli Niemcy z Dante. Jakoś nie powaliła mnie ich ostatnia tegoroczna płyta When We Were Beautiful, trącąca mocno sztampowym progmetalem, a jednak koncertowo się obronili. Spora w tym zasługa wokalisty Alexandra Göhsa, który może i nie udźwignął wokalnie pierwszych dwóch kompozycji Rearrangement of the Gods i Beautiful Again (a szkoda, bo to naprawdę nośne numery z zapamiętywalnymi refrenami), jednak nadrabiał witalnością, energią i umiejętnością poderwania ludzi z krzeseł. Udało mu się to ostatecznie w kończącym ponad godzinny występ November Red, tytułowej kompozycji z przedostatniego ich krążka. Z ostatniego albumu wybrzmiało jeszcze rozbudowane Until the Last Light Breaks In, mnie jednak przypadła do gustu również wielowątkowa Vanessa.
Cóż, wierzę, że ten udany, choć jak zwykle fizycznie męczący, muzyczny maraton jest zajawką kolejnych, podobnych przedsięwzięć katowickiego wydawnictwa.
Zdjęcia:
kolejne koncerty
