SBB, Muzyka na poziomie, Zabrze, Kopalnia Guido, 24.04.2015

Przejście przez bramę kopalni Guido łączyło się z dwiema rzeczami:
1. Każdy wchodzący wpisywał się na listę obecności.
2. Każdy wchodzący dostał kask z przykazaniem, że będzie go miał na głowie aż do wyjścia z szoli 320 metrów niżej. Bo to właśnie kilkaset metrów pod ziemią, w dawnym wyrobisku kopalni przerobionym na salę koncertową, miał miejsce występ tej do imentu śląskiej grupy SBB.

Dla wielu osób sam zjazd był nie lada atrakcją. Zostaliśmy zapakowani do trzypiętrowej klatki windy, sygnalista wydzwonił sygnał do zjazdu i pomknęliśmy w podróż do wnętrza ziemi. Podróż przebytą w prawie kompletnej ciemności, rozświetlanej jedynie pojedynczą lampką górniczą. Przerywaną odgłosami przełykania śliny - najlepszego sposobu na zatykające się uszy. Po zjeździe w dół oddaliśmy kaski i przewodnicy poprowadzili nas chodnikiem kilkadziesiąt metrów dalej, gdyż trzeba było minąć jeszcze dwie śluzy, zanim oczom naszym ukazała się sala z przygotowanymi instrumentami.

Chwilę po godzinie 20-stej, zapowiedziani przez Piotra Metza wyszli na scenę Józef Skrzek, Antymos Apostolis i Jerzy Piotrowski. Antymos chwilę popieronił pod nosem na gitarę, która nie chciała stroić, ale w końcu doszli do porozumienia i rozpoczął się koncert. Początkowo dość ciepło ubrani muzycy (przez zjazdem przewodnicy ostrzegali o chłodzie panującym w dole kopalni) po kolejnych utworach zaczęli pozbywać się wierzchnich okryć, także z powodu panującej żywiołowej atmosfery - publiczność zgotowała zespołowi naprawdę gorące przyjęcie. Wielu fanów przyniosło ze sobą płyty analogowe zespołu z nadzieją na zdobycie autografów.

Usłyszeliśmy sztandarowe kompozycje zespołu, na czele z “Memento z banalnym tryptykiem” i “Walkin’ Around the Stormy Bay”. Na szczególną uwagę zasługiwało solo perkusyjne Jerzego Piotrowskiego do którego w pewnym momencie dołączył Antymos Apostolis i, po krótkiej wymianie iście koncertowych ciosów, „odbębnili” świetną improwizację na dwie perkusje. Jednym z ostatnich utworów był Blues, zagrany przez Józefa Skrzeka na harmonijce ustnej. Przez chwilę poczuliśmy się jak na typowym Jamie bluesowym, ale niestety to już był koniec występu. Jeszcze tylko Józef pochwalił akustykę miejsca, sugerując, by spotkać się tu kiedyś jeszcze raz, lecz z wykorzystaniem kwadrofonii, po czym jeszcze raz Piotr Metz wywołał zespół na scenę, ale to już był naprawdę koniec tego muzycznego wieczoru.

Zostało jeszcze tylko wydostać się na powierzchnię 320 metrów wyżej i ucieszyć się z faktu, że - jak powiedział Piotr Metz - niektóre kopalnie restrukturyzowane są od dołu, a nie od góry.

ps. Jeśli ktoś nie wie, to:
Szychta - zmiana, dniówka
Gruba - kopalnia
Szola - winda, kabina windy