Jargon — The Fading Thought

Jargon to nie kto inny, jak John Kosmidis - lider, klawiszowiec, wokalista i kompozytor greckiej formacji Verbal Delirium, której dwie płyty, wydane nakładem naszej rodzimej firmy Oskar, recenzowaliśmy w naszym serwisie (From The Small Hours Of Weakness, The Imprisoned Words of Fear). Także i ten debiut solowy artysty wydany w ubiegłym roku jest owocem tej grecko – polskiej współpracy.

Rzecz została nagrana w 2018 i w 2019 roku a Jargonowi pomagali także koledzy z zespołu. Nikitas Kissonas zagrał tu na gitarze a także skomponował i zaaranżował partie smyczkowe, zaś Leonidas Petropoulos zagrał na basie oraz wyprodukował, zmiksował i dokonał masteringu albumu. Oczywiście za muzykę i słowa odpowiada już sam Jargon.

Czy to oznacza, że The Fading Thought jest kopią muzyki Verbal Delirium? Absolutnie nie! To znaczy, pewne kompozycje mogłyby na album formacji trafić, ze względu na stylistyczną różnorodność prezentowaną przez Greków. Przypomnę, że w nagraniach Verbal Delirium, osadzonych w progresywnej muzyce lat siedemdziesiątych, mamy sporo mroku, ambientu, elektronicznych eksperymentów zbliżających się do trip-hopu i industrialu, psychodelii a nawet jazzowej awangardy.

The Fading Thought jest przede wszystkim bardzo spójny i jednorodny. Do tego zdecydowanie bardziej przystępny i melodyjny. Jargon dalej eksploruje rewiry progresywnego rocka prezentując niesztampowe i inteligentne, niekiedy rozbudowane do siedmiu minut, kompozycje, jednak czyni to za pomocą dość nieoczywistych środków wyrazu. Otóż na płycie wcale nie króluje gitara. Album bowiem opiera się na bardzo rozbudowanych figurach fortepianu oraz brzmieniach kwartetu smyczkowego. W efekcie tego w utworach bez perkusji (jak w otwierającym całość The Film, czy Light) możemy wręcz mówić o muzyce klasycznej albo filmowej. Zresztą wspomniany pierwszy z tytułów jakby to sugerował. Z kolei kompozycje z sekcją rytmiczną mają dzięki temu niezwykle symfoniczny wyraz (tytułowy The Fading Thought, Time Is Running Out, How Can I?, The Last Temptation). Piękną wizytówką tej płyty jest przecudna piosenka In Search of the Invisible Thin Line mająca w sobie mnóstwo pięknej melancholijności i nostalgiczności. Zaskakiwać może natomiast rytmem Dance Of The Framed Words.

Wszystko to spaja charakterystyczny wokal Jargona, ewidentnie stylizowany na Petera Hamilla, być może dlatego mogą po tę płytę sięgnąć też fani Van Der Graaf Generator. Przede wszystkim jednak powinni to zrobić miłośnicy ciekawej, progresywnej formy.