Anchoress, The — Confessions Of A Romance Novelist

Kobietę na artpopowo-progresywnym poletku znaleźć nie jest łatwo. Niedoścignionym ideałem w tej kategorii pozostaje Kate Bush, której nie trzeba przedstawiać nikomu - wszak jest to jedna z najbardziej rozpoznawalnych kobiet w historii muzyki. W "drugim pokoleniu" kobiet artpopu należałoby wyróżnić Marjanę Semkinę (iamthemorning, solo), Joannę Newsom oraz Anneke van Giersbergen (The Gathering, Devin Townsend, solo). Wszystkie te artystki łączy jedna, od razu rzucająca się w oczy (uszy?) cecha - wysoki, momentami słodki wręcz głos.

Jak wielkie było zatem moje zdziwienie, gdy przyszło mi odsłuchać debiutancki album The Anchoress. Kryjąca się pod tym pseudonimem Catherine Anne Davies to kolejna silna osobowość na artpopowej scenie, a jej pierwszy longplay - Confessions of a Romance Novelist - zrobił na mnie ogromne wrażenie od pierwszego odsłuchu. Spodziewałem się raczej dźwięków znanych z Belighted iamthemorning czy Ys Joanny Newsom, ale już otwierający płytę Long Year wyprowadził mnie z błędu - niski, mocny głos Davies pozwala jej na tworzenie rockowych, momentami nawet hałaśliwych numerów. Bardziej artpopowo jest choćby w What Comes Around: w roli głównej Catherine i jej fortepian, gitary uderzają dopiero w refrenie. To chyba moja ulubiona piosenka na krążku. W Doesn't Kill You po raz pierwszy słychać inspirację Kate Bush - nie wypada to źle, ale Catherine podoba mi się dużo bardziej w barwach przebojowego rocka, niż w utworach operujących nastrojem. Przykładem może być You and Only You, gdzie głos wokalistki idealnie współgra z gitarą i "ejtisowymi" zagrywkami klawiszy. Bardzo dobrze wypada też breakup song P.S. Fuck You oraz stonowany, przejmujący Bury Me. Z kolei Popular - zgodnie z tytułem - mógłby być sporym przebojem. W tle dzieje się naprawdę bardzo dużo, a cały ten chaos trzyma w ryzach głos Davies - tu wyjątkowo mocno wysunięty do przodu. Na wysokości Waiting to Breathe musiałem się natomiast upewnić, czy aby na pewno nie włączyłem któregoś albumu iamthemorning - bardzo przypomina mi on muzykę rosyjskiego duetu. Cóż to byłby za niesamowity duet z Marjaną Semkiną... Marzenie. Wieńczący płytę utwór tytułowy pokazuje, jak wielką inspiracją dla Catherine Davies jest Kate Bush - Confessions of a Romance Novelist brzmi jak zmodernizowana wersja muzyki zawartej na The Dreaming! Jest rockowo ale i ambitnie, klasycznie ale i współcześnie... Naprawdę świetna, idealna na zakończenie kompozycja.

Bardzo cieszy mnie wydanie Confessions of a Romance Novelist - nie tylko ze względu na pojawienie się kolejnej kobiety na zdominowanym przez mężczyzn poletku, ale przede wszystkim z powodu bijącej z tej płyty autentyczności i bezpośredniości. Davies w krótkim czasie zdołała zademonstrować naprawdę szeroką gamę emocji - w swojej sztuce potrafi uzewnętrznić gorycz (P.S. Fuck You), pewność siebie (What Goes Around), ale też tęsknotę i melancholię (Waiting to Breathe, Bury Me). Nie mogę się doczekać, co walijska piękność zademonstruje na mającym ukazać się w przyszłym tygodniu The Art of Losing - po wydanych dotychczas singlach podejrzewam, że nie ma się o co martwić.