ArtRock.pl - Progressive & Art Rock w sieci!
Ten serwis korzysta z plików Cookies i podobnych technologii. Dowiedz się więcej » | zamknij
 
Recenzje albumów w serwisie ArtRock.pl
Recenzja albumu Kamelot ─ Poetry for the Poisoned w serwisie ArtRock.pl

Kamelot — Poetry for the Poisoned

 
wydawnictwo: Edel Music 2010
 
1. The Great Pandemonium [4:24]
2. If Tomorrow Came [3:58]
3. Dear Editor [1:18]
4. The Zodiac [4:00]
5. Hunter's Season [5:34]
6. House on a Hill [4:14]
7. Necropolis [4:16]
8. My Train of Thoughts [4:08]
9. Seal Of Woven Years [5:13]
10. Poetry For The Poisoned, Pt. I: Incubus [2:57]
11. Poetry For The Poisoned, Pt. II: So Long [3:24]
12. Poetry For The Poisoned, Pt. III: All Is Over [1:03]
13. Poetry For The Poisoned, Pt. IV: Dissection [2:00]
14. Once Upon a Time [3:45]
 
Całkowity czas: 50:01
skład:
Roy Khan – vocals
Thomas Youngblood – guitar
Sean Tibbetts – bass guitar
Casey Grillo – drums
Oliver Palotai – keyboards

goście:
Simone Simons
Björn "Speed" Strid
Jon Oliva
Gus. G
Amanda Somerville
Chanty Wunder
Elize Ryd
 
Album w ocenie czytelników:
Oceń album:

Pokaż szczegóły oceny
Beznadziejny album, nie da się go nawet wysłuchać.
,0
Istnieją gorsze, ale i przez ten ciężko przebrnąć do końca.
,0
Album słaby, nie broni się jako całość.
,0
Nieco poniżej przeciętnej, dla wielbicieli gatunku.
,0
Album jakich wiele, poprawny.
,0
Niezła płyta, można posłuchać.
,0
Dobry, zasługujący na uwagę album.
,1
Bardzo dobra pozycja, mocno polecana.
,0
Absolutnie wspaniały i porywający album.
,2
Arcydzieło.
,0

Łącznie 3, ocena: Bardzo dobra pozycja, mocno polecana.
 
 
Recenzja nadesłana przez czytelnika.
Ocena: 8 Bardzo dobra pozycja, mocno polecana.
20.11.2011
(Gość)

Kamelot — Poetry for the Poisoned

Moje oczekiwania wobec nowej odsłony Kamelot były ogromne, zwłaszcza po tak wyśrubowanym poziomie, jaki panowie zaprezentowali na płytach Epica i The Black Halo (Ghost Opera nieco bladła w zestawieniu z nimi). Pierwsze spotkanie z Poetry for the Poisoned wywołało jednak bardzo ambiwalentne odczucia. Niby wszystko w porządku, niby sprawnie i przejmująco, ale jednak coś było nie tak. Kompozycje wydawały się sztuczne, miałkie, napisane na siłę. Dopiero po kilku porządnych przesłuchaniach zdałem sobie sprawę z mocy drzemiącej w bądź co bądź trudnym i wymagającym albumie. Przede wszystkim należy zdać sobie sprawę z tylko pozornie oczywistego faktu: Kamelot to już nie power metal z pierwszych albumów. Panowie z Tampy z płyty na płytę coraz odważniej poczynali sobie ze stricte progresywną stylistyką, a najnowsze dzieło stanowi niejako kwintesencję i długo pielęgnowany efekt tych poszukiwań. Rzecz jasna wciąż nie zabraknie majestatycznych zagrywek i epickich melodii, całość jednak została podana w zdecydowanie cięższym gatunkowo sosie.

Kamelot pierwszy raz od dawien dawna zrezygnował z intro i od razu bez pardonu z kopyta rusza z singlowym The Great Pandemonium. Nie mam pojęcia, czy głównym składnikiem diety chłopaków podczas nagrywania albumu było chili con carne, ale tak ostrych riffów w wykonaniu Youngblooda nie słyszałem już dawno. If Tomorrow Came to podobnie jak poprzednik prawdziwe świniobicie walące po uszach niczym obuch. Dalsza część albumu to w zasadzie stylistyczne eskapady w kierunku Ghost Opera przyozdobione tym rwącym trzewia ciężarem znamionującym nowy Kamelot (Hunter's Season, Necropolis). To kapela, która w warstwie stylistycznej poczyna sobie naprawdę odważnie, a i tak zachowuje melodyjność, klarowność kompozycji i werwę, czego szczególnym wyrazem jest utwór tytułowy z gościnnym udziałem ślicznej Simone Simons. Nie mam jednak pojęcia w jakim celu został on podzielony na cztery części, chociaż trwa zaledwie… osiem minut. Sztuczne zwiększanie liczby tracków na albumie? Pozory suity? Zupełnie nie rozumiem tego zabiegu, choć sam utwór w zasadzie niewiele na nim traci, będąc prawdziwą lekcją profesjonalnego grania dla wszystkich pryszczatych szarpidrutów.

Na osobną uwagę zasługuje nieodżałowany Roy Khan, którego wokal przeżywa na tym albumie niechybnie swój renesans. To, jak ten facet śpiewa, rozdziawi gębę nawet najbardziej zatwardziałego malkontenta. Trzy lata kształcenia operowego zrobiło swoje, jednak to nie w technicznych umiejętnościach siła. Khan bezsprzecznie żyje śpiewanymi przez siebie utworami, nadając im tak niezmiernie pasującą do tego albumu grozę i swoistą toksyczność. To już nie cukierkowy wokal z czasów Karmy, to prawdziwie rozkoszny jad sączony z każdym wersem. Wielka szkoda, że opuścił szeregi zespołu krótko po premierze albumu.

Wielu wieszczyło rychły spadek formy Kamelot po usłyszeniu albumu Ghost Opera. Według mnie okazją do wieszczenia czarnej przyszłości jest dopiero album Poetry for the Poisoned. Bynajmniej nie dlatego, że ukazuje nagość króla, wręcz przeciwnie. To naprawdę świetnie skomponowana i klimatyczna płyta, której w mojej ocenie niewiele można zarzucić. Skąd więc wizja owych czarnych chmur na horyzoncie? Po prostu nie mogę sobie wyobrazić, aby po odejściu Khana i nagraniu tak dobrego albumu Kamelot był w stanie przeskoczyć postawioną przez siebie poprzeczkę. A z pewnością nie w przeciągu najbliższych kilku lat. Mam jednak nadzieję, że za jakiś czas ponownie będę zmuszony bić się w pierś żałując swego czarnowidztwa.

 
ArtRock.pl na Facebook.com
ArtRock.pl RSS
© Copyright 1997 - 2024 - ArtRock.pl. Wszelkie prawa zastrzeżone.