Cree — Tacy sami

“Tacy sami” to dzieło wyciszone i dojrzałe. Prym wiodą gitary akustyczne (choć ostrzejszych, zadziornych solówek nie brakuje), podszyte partiami organów Hammonda. Dodajmy do tego jeszcze saksofon i pianino, które uwypuklają emocjonalność kompozycji. Zaznaczyć trzeba, że to nie smuty używane w pracy przez anestezjologów. Choć kompozycje z “Tacy sami” proste są jak budowa cepa, a trzy żwawsze kawałki (“Sam sam sam”, “Chciałem tak i mam”, “To co chciałeś”) na cały krążek to niewiele, o monotonii rodem z expose Jarosława mowy nie ma. Materiał po prostu się PRZEŻYWA, kipi w nim nóstwo emocji. Można bujać się przy klasycznym bluesie (“Wszystko co mam... dla ciebie”) albo uronić łzę przy ascetycznej akustycznej balladzie “Nagle ktoś”. Fajnie wypada też “Przywiązanie”, z gitarowym intrem przywodzącym na myśl “You Know” Ozzy’ego Osbourna (z płyty “Down to Earth”)

Sebastian Riedel czaruje ciepłym głosem, akcentując emocjonalność liryków (proste i piękne, prawdziwe perełki). Wyraził w nich tęsknotę za rodzicami, nadzieje i miłość. Są to teksty bardzo życiowe, dotykające spraw najprostszych, najprostszych zarazem tak czasem trudnych. Nie jest to krążek wchodzący od pierwszego “play”. Melodie są rozmyte w bluesowych odjazdach, trochę w starym stylu, przypominają wypięcie tyłka na trendy i mainstream. I dobrze! “Tacy sami” jest dziełem refleksyjnym i intymnym, nacechowanym autobiograficznie. Geny też dają o siebie znać, więc fani Dżemu znajdą wiele dla siebie na “Tacy sami”. I to nie tylko dlatego, iż w trzech utworach gościnnie zagrał Jerzy Styczyński. Sebastian, pod banderą Cree, kontynuuje dzieło swego ojca. Polscy fani bluesa nie zostali sierotami po śmierci Ryśka.