Dokształt koncertowy. Wyniki zaliczenia i omówienie pytań.

Kursatny spisały się dobrze. Laureaci nie mieli najmniejszych problemów z pokonaniem punktowych limitów. Gratulacje!

Miejsce pierwsze – Michał Jurek –  131 pkt.

Miejsce drugie – Tomasz Wącławski – 125 pkt.

Miejsce trzecie – Piotr Zyskowski – 112 pkt.

Oraz wyróżnienie – Weronika Przymorska – 90 pkt.

Omówienie pytań:

Wykład pierwszy:

 Dire Straits - "Alchemy"

1. Polski tytuł „Local Hero” to „Biznesmen i gwiazdy”. Wbrew pozorom, aż tak głupi nie jest. Ładny film i bardzo ładna ścieżka dźwiękowa.
2. Dire Straits, czyli koszmarne kłopoty finansowe – taką nazwę zaproponował znajomy jednego z muzyków, twierdząc, że z taką muzyką świata nie podbiją. Chyba się mylił.
3. W „Money for Nothing” udziela się  Gordon Sumner, czyli Sting – samo „Sting”  uważałem za odpowiedź  nieprawidłową, bo w pytaniu wyraźnie stało – imię i nazwisko. A w 1985 roku The Police już de facto nie istniało.

Wykład drugi:

 The Cure - "Concert: The Cure Live"

1. W „Lullaby” słyszymy, że to niejaki spiderman chce skonsumować Smitha na kolację.
2. W obu przypadkach chodzi o okres, kiedy Smith grał na gitarze w Siouxsie & The Banshees – raz to jest, kiedy zespół na koncercie w Royal Albert Hall wykonuje „Helker Sketler” – video „Nocturne”, dwa – teledysk do „Dear Prudence”. Zaliczałem też odpowiedzi – występ w Top of The Pops.
3. Peruka. To jest to odpowiednie słowo. Nosił perukę. Co widzimy właśnie na koncercie „Cure In Orange”, kiedy jeden z członków zespołu zrywa ją przed samym wejściem na scenę.

Wykład trzeci:

 Tangerine Dream - "Poland: The Warsaw Concert"

1. Nazwa wzięła się od piosenki The Beatles "Lucy in the Sky with Diamonds”.
2. Koncert w katedrze w Reims wymknął się spod kontroli. Do kościoła weszło znacznie więcej osób, niż  teoretycznie mógł pomieścić, doszło też do różnych rzeczy, min. załatwianie potrzeb fizjologicznych gdzie się dało. W efekcie  papież zakazał organizowania tego typu imprez w świątyniach katolickich.

Wykład czwarty:

 Klaus Schulze - "Dziekuje Poland"

1. Chodzi o „grupę” The Cosmic Rockers. Szerzej o tym wydarzeniu tutaj
2. Z wkładki polskiego wydania „Dziękuję Poland” polska cenzura usunęła zdjęcie Reinera Blossa robiącego palcami tzw. „V-kę” – zbyt się to z „Solidarnością” kojarzyło.

Wykład piąty:

 Japan - "Oil on Canvas"

1. Na okładce do „Tin Drum” znajduje się też zdjęcie Mao Tse Tung – jeden z najkrwawszych dyktatorów w historii. Wyjątkowo antypatyczny typ. Na okładkę płyty się nie nadaje.
2. Było kilka fajnych pytań, ale nie będę ich publikował – może się kiedyś przydadzą.
3. Pracowali razem przy filmie "Wesołych świąt Pułkowniku Lawrence" (1983). Bowie zagrał w nim główną rolę (Mjr. Jack "Strafer" Celliers),  Sylvian natomiast napisał tekst oraz zaśpiewał  piosenkę "Forbidden Colours" do tego filmu.

Wykład szósty:

Duran Duran - "Arena"

1. Nick Rhodes i Kajagoogoo
2. Simon Le Bon. Był on bohaterem książki/filmu  „Sposerò Simon Le Bon”  C. Gurrado,  o fance, która chce poślubić Le Bona.
3. Klucz do Komnaty Snów był niewidzialny. Komnatę Snów znajdziemy w filmie „Barbarella”. Głównym  czarnym charakterem jest tam doktor Durand Durand, od którego wzięła się nazwa zespołu.

Wykład siódmy:

Ultravox - "Monument"

1. Visage „Visage” – Midge Ure i Billy Currie spotkali się podczas nagrywania tego krążka i postanowili, że można byłoby trochę pograć. Szyld już był. I tak gdyby nie supergrupa Steve’a Strange’a pewnie kariera Ultravox zakończyłaby się na „Systems of Romance”. A „Vienna” była po prostup pierwszą płytą Ultravox mk.2. 
2. Warren Cann grał na płycie The Buggles „The Age of Plastic” i najpewniej też na wielkim hicie pochodzącym z tego krążka,  „Video Killed The Radio Star”. Jeśli popatrzymy co się potem działo w muzyce rozrywkowej – tytuł zaiste profetyczny.
3. Midge Ure. Na swojej pierwszej płycie nagrał cover przeboju Jethro Tull  „Living In The Past”, a na drugiej w jednym utworze wystąpiła Kate Bush.

Wykład ósmy:

Steve Harley & The Cockney Rebel - "Live from London"

1. Na dwóch pierwszych płytach  praktycznie nie uświadczy gitary elektrycznej.

Wykład dziewiąty:

Carole King & James Taylor - "Live at The Troubadour"

1. Piosenka „The Locomotion”, zaśpiewana została przez Evę Boyd vel Little Eva. Ta pani był opiekunką dzieci Carole King
2. Dwa szwagry śpiewające o trzecim to oprócz Jamesa Taylora Mick Jagger, ten trzeci o którym śpiewają to Warren Beatty, a piosenka „You’re So Vain” z płyty Carly Simon „No Secrets”. Co prawda sama Simon utrzymuje, że nie jest to utwór specjalnie poświęcony komuś personalnie, ale sam Warren Beatty z dumą utrzymuje, że to o nim.

Wykład dziesiąty:

Billy Joel - "Live at  Shea Stadium"

1. „We Didn’t Start The Fire”
2. Kilka tournee z cyklu “Face to Face” odbyte wspólnie z Eltonem Johnem.
3. „Uptown Girl”

Wykład jedenasty:

Journey - "Captured"

1. Neil Shon i Gregg Rollie grali u Santany.
2. “Beavis & Butt-head” – dwóch debili porozumiewających  głównie rechotem chrząknięciami I pierdzeniem. Co ciekawe mieli zaskakująco dobry gust muzyczny.

Wykład dwunasty:

Eagles - Hell Freezes Over

1. “We Used to Know” Jethro Tull. Można się doszukać pewnych podobieństw. Za to na koncertach Jethros grają to jak, żeby jak najbardziej przypominało „Hotel California”.
2. Bodajże najsłynniejsze wykorzystanie tego zwrotu miało miejsce na forum ONZ, kiedy Adlai Stevenson, amerykański ambasador przy ONZ powiedział do przedstawiciela radzieckiego: "I am prepared to wait for my answer until Hell freezes over". Było to w czasie kryzysu kubańskiego i chodziło o odpowiedź na pytanie, co tam Sowieci na Kubie kombinują z rakietami.

Wykład trzynasty:

Peter Gabriel - "P.O.V."

1. Wraz z Gabrielem wystąpił Tom Robinson, a muzykami towarzyszącymi byli min. Phil Collins, Elton John, czy Andy MacKay.
2. Mozo – ta postać łączyła  wspomniane utwory.
3. Tony Levin kiedyś dostał od szefa w czasie koncertu statywem od mikrofonu po łbie. Oczywiście przypadkowo. Ale przez ładnych kilka lat starł się nie odwracać do szefa tyłem podczas występów.
4. Mark Rothko. „Fourteen Black Paintings”.

Wykład czternasty:

Styx - Return to Paradise

1. Tommy Shaw i Damn Yankees

Wykład piętnasty:

Jefferson Airplane - "Thirty Seconds Over Winterland"

1. Tytuł płyty "Thirty Seconds over Winterland" nawiązuje do tytułu filmu wojennego "30 sekund nad Tokio", z którego twórcy "Bitwy o Midway" zapożyczyli scenę nalotu na Tokio.

Wykład szesnasty:

The Divine Comedy - "Live at The Palladium"

1. „National Express” – to nazwa wielkiego przewoźnika autobusowego w Wielkiej Brytanii.
2. „Bad Ambassador”.
3. Jean Seberg, Woodbine Willie (Geoffrey A.S. Kennedy), Steve McQueen, Łajka, Oscar Wilde – wszyscy są wymienieni w tekście piosenki “Absent Friends”.

Wykład siedemnasty:

Gary Numan - "Replicas Live"

1. Numan znalazł stojącego w kącie studia Mini-Mooga,  zaczął się nim bawić, a potem zaczął go już na poważnie wykorzystywać. A punkowe The Tubeway Army odeszło do historii.
2. Był to Billy Currie z Ultravox.

Wykład osiemnasty:

Portishead - "Roseland New York"

1. W 1999 pojawiła się płyta sygnowana Portishead zatytułowana „Pearl”. Okazało się, ze to kilku pomysłowych Rosjan stworzyło „legendę” tej płyty, zaprojektowało okładkę i pchnęło na rynek. A w charakterze „ścieżki dźwiękowej” użyto płyty „Empathy” zespołu Mandalay. Mimo ewidentnych różnic sporo osób dało się nabrać. Ja też.

Wykład dziewiętnasty:

The Rolling Stones - "Ger Yer Ya-Ya's Out"

1. Ta pierwsza osoba liczby pojedynczej wcale nie była przypadkiem – chodzi o grę „Call of Duty – Black Ops”. W pewnym momencie jednej z misji słyszymy „Sympathy for A Davil”.
2. Charlie Watts dał w gębę Jaggerowi dlatego, że ten nazwał go „moim perkusistą”. Bardzo ładnie to całe wydarzenie opisuje wujek Keef w swojej autobiografii.

Wykład dwudziesty:

a-ha - "Ending on A High Note"

1. Widzę, że różne mogą być powiązania personalne między a-ha, a resztą artystów z dokształtu. Najmocniejsze to jest to, że współautorką jednego z większych hitów grupy – „Crying In The Rain” jest Carole King. I nikt nie odpowiedział prawidłowo na to pytanie.

Wykład dwudziesty pierwszy:

Depeche Mode - "101"

1. Yazoo
2. Andy Bell z Erasure występował w rock-operze Petera Hammilla „The Fall of House of Usher” – notabene wypadł znakomicie.

Wykład dwudziesty drugi:

Talk Talk - "Live at Montreux 1986"

1. Deep Purple – “Smoke on The Water”, a cała sprawa traktuje o pożarze, który wybuchł podczas koncertu Franka Zappy i jego Matek Wynalazku.

Wykład dwudziesty trzeci:

Marianne Faithfull - "Blazing Away"

1. W czasie policyjnego nalotu na dom wujka Keefa Marianne Faithfull paradowała „ubrana” tylko w futrzany dywanik.
2. Autorem piosenki “Incarceration of a Flower Child” jest Roger Waters, ale na okładce, nie wiedzieć czemu jego nazwisko zapisano jako WALTERS – albo błąd, albo działanie celowe.
3. „Sister Morphine”. A oficjalnie została uznana jako współautorka po długich bojach sądowych i dopiero od 1994 roku kolejne wydania Lepkich Paluchów  uwzględniają jej autorstwo.