Kursatny spisały się dobrze. Laureaci nie mieli najmniejszych problemów z pokonaniem punktowych limitów. Gratulacje!
Miejsce pierwsze – Michał Jurek – 131 pkt.
Miejsce drugie – Tomasz Wącławski – 125 pkt.
Miejsce trzecie – Piotr Zyskowski – 112 pkt.
Oraz wyróżnienie – Weronika Przymorska – 90 pkt.
Omówienie pytań:
Wykład pierwszy:
- Polski tytuł „Local Hero” to „Biznesmen i gwiazdy”. Wbrew pozorom, aż tak głupi nie jest. Ładny film i bardzo ładna ścieżka dźwiękowa.
- Dire Straits, czyli koszmarne kłopoty finansowe – taką nazwę zaproponował znajomy jednego z muzyków, twierdząc, że z taką muzyką świata nie podbiją. Chyba się mylił.
- W „Money for Nothing” udziela się Gordon Sumner, czyli Sting – samo „Sting” uważałem za odpowiedź nieprawidłową, bo w pytaniu wyraźnie stało – imię i nazwisko. A w 1985 roku The Police już de facto nie istniało.
Wykład drugi:
The Cure - "Concert: The Cure Live"
- W „Lullaby” słyszymy, że to niejaki spiderman chce skonsumować Smitha na kolację.
- W obu przypadkach chodzi o okres, kiedy Smith grał na gitarze w Siouxsie & The Banshees – raz to jest, kiedy zespół na koncercie w Royal Albert Hall wykonuje „Helker Sketler” – video „Nocturne”, dwa – teledysk do „Dear Prudence”. Zaliczałem też odpowiedzi – występ w Top of The Pops.
- Peruka. To jest to odpowiednie słowo. Nosił perukę. Co widzimy właśnie na koncercie „Cure In Orange”, kiedy jeden z członków zespołu zrywa ją przed samym wejściem na scenę.
Wykład trzeci:
Tangerine Dream - "Poland: The Warsaw Concert"
- Nazwa wzięła się od piosenki The Beatles "Lucy in the Sky with Diamonds”.
- Koncert w katedrze w Reims wymknął się spod kontroli. Do kościoła weszło znacznie więcej osób, niż teoretycznie mógł pomieścić, doszło też do różnych rzeczy, min. załatwianie potrzeb fizjologicznych gdzie się dało. W efekcie papież zakazał organizowania tego typu imprez w świątyniach katolickich.
Wykład czwarty:
Klaus Schulze - "Dziekuje Poland"
- Chodzi o „grupę” The Cosmic Rockers. Szerzej o tym wydarzeniu tutaj
- Z wkładki polskiego wydania „Dziękuję Poland” polska cenzura usunęła zdjęcie Reinera Blossa robiącego palcami tzw. „V-kę” – zbyt się to z „Solidarnością” kojarzyło.
Wykład piąty:
- Na okładce do „Tin Drum” znajduje się też zdjęcie Mao Tse Tung – jeden z najkrwawszych dyktatorów w historii. Wyjątkowo antypatyczny typ. Na okładkę płyty się nie nadaje.
- Było kilka fajnych pytań, ale nie będę ich publikował – może się kiedyś przydadzą.
- Pracowali razem przy filmie "Wesołych świąt Pułkowniku Lawrence" (1983). Bowie zagrał w nim główną rolę (Mjr. Jack "Strafer" Celliers), Sylvian natomiast napisał tekst oraz zaśpiewał piosenkę "Forbidden Colours" do tego filmu.
Wykład szósty:
- Nick Rhodes i Kajagoogoo
- Simon Le Bon. Był on bohaterem książki/filmu „Sposerò Simon Le Bon” C. Gurrado, o fance, która chce poślubić Le Bona.
- Klucz do Komnaty Snów był niewidzialny. Komnatę Snów znajdziemy w filmie „Barbarella”. Głównym czarnym charakterem jest tam doktor Durand Durand, od którego wzięła się nazwa zespołu.
Wykład siódmy:
- Visage „Visage” – Midge Ure i Billy Currie spotkali się podczas nagrywania tego krążka i postanowili, że można byłoby trochę pograć. Szyld już był. I tak gdyby nie supergrupa Steve’a Strange’a pewnie kariera Ultravox zakończyłaby się na „Systems of Romance”. A „Vienna” była po prostup pierwszą płytą Ultravox mk.2.
- Warren Cann grał na płycie The Buggles „The Age of Plastic” i najpewniej też na wielkim hicie pochodzącym z tego krążka, „Video Killed The Radio Star”. Jeśli popatrzymy co się potem działo w muzyce rozrywkowej – tytuł zaiste profetyczny.
- Midge Ure. Na swojej pierwszej płycie nagrał cover przeboju Jethro Tull „Living In The Past”, a na drugiej w jednym utworze wystąpiła Kate Bush.
Wykład ósmy:
Steve Harley & The Cockney Rebel - "Live from London"
- Na dwóch pierwszych płytach praktycznie nie uświadczy gitary elektrycznej.
Wykład dziewiąty:
Carole King & James Taylor - "Live at The Troubadour"
- Piosenka „The Locomotion”, zaśpiewana została przez Evę Boyd vel Little Eva. Ta pani był opiekunką dzieci Carole King
- Dwa szwagry śpiewające o trzecim to oprócz Jamesa Taylora Mick Jagger, ten trzeci o którym śpiewają to Warren Beatty, a piosenka „You’re So Vain” z płyty Carly Simon „No Secrets”. Co prawda sama Simon utrzymuje, że nie jest to utwór specjalnie poświęcony komuś personalnie, ale sam Warren Beatty z dumą utrzymuje, że to o nim.
Wykład dziesiąty:
Billy Joel - "Live at Shea Stadium"
- „We Didn’t Start The Fire”
- Kilka tournee z cyklu “Face to Face” odbyte wspólnie z Eltonem Johnem.
- „Uptown Girl”
Wykład jedenasty:
- Neil Shon i Gregg Rollie grali u Santany.
- “Beavis & Butt-head” – dwóch debili porozumiewających głównie rechotem chrząknięciami I pierdzeniem. Co ciekawe mieli zaskakująco dobry gust muzyczny.
Wykład dwunasty:
- “We Used to Know” Jethro Tull. Można się doszukać pewnych podobieństw. Za to na koncertach Jethros grają to jak, żeby jak najbardziej przypominało „Hotel California”.
- Bodajże najsłynniejsze wykorzystanie tego zwrotu miało miejsce na forum ONZ, kiedy Adlai Stevenson, amerykański ambasador przy ONZ powiedział do przedstawiciela radzieckiego: "I am prepared to wait for my answer until Hell freezes over". Było to w czasie kryzysu kubańskiego i chodziło o odpowiedź na pytanie, co tam Sowieci na Kubie kombinują z rakietami.
Wykład trzynasty:
- Wraz z Gabrielem wystąpił Tom Robinson, a muzykami towarzyszącymi byli min. Phil Collins, Elton John, czy Andy MacKay.
- Mozo – ta postać łączyła wspomniane utwory.
- Tony Levin kiedyś dostał od szefa w czasie koncertu statywem od mikrofonu po łbie. Oczywiście przypadkowo. Ale przez ładnych kilka lat starł się nie odwracać do szefa tyłem podczas występów.
- Mark Rothko. „Fourteen Black Paintings”.
Wykład czternasty:
- Tommy Shaw i Damn Yankees
Wykład piętnasty:
Jefferson Airplane - "Thirty Seconds Over Winterland"
- Tytuł płyty "Thirty Seconds over Winterland" nawiązuje do tytułu filmu wojennego "30 sekund nad Tokio", z którego twórcy "Bitwy o Midway" zapożyczyli scenę nalotu na Tokio.
Wykład szesnasty:
The Divine Comedy - "Live at The Palladium"
- „National Express” – to nazwa wielkiego przewoźnika autobusowego w Wielkiej Brytanii.
- „Bad Ambassador”.
- Jean Seberg, Woodbine Willie (Geoffrey A.S. Kennedy), Steve McQueen, Łajka, Oscar Wilde – wszyscy są wymienieni w tekście piosenki “Absent Friends”.
Wykład siedemnasty:
- Numan znalazł stojącego w kącie studia Mini-Mooga, zaczął się nim bawić, a potem zaczął go już na poważnie wykorzystywać. A punkowe The Tubeway Army odeszło do historii.
- Był to Billy Currie z Ultravox.
Wykład osiemnasty:
Portishead - "Roseland New York"
- W 1999 pojawiła się płyta sygnowana Portishead zatytułowana „Pearl”. Okazało się, ze to kilku pomysłowych Rosjan stworzyło „legendę” tej płyty, zaprojektowało okładkę i pchnęło na rynek. A w charakterze „ścieżki dźwiękowej” użyto płyty „Empathy” zespołu Mandalay. Mimo ewidentnych różnic sporo osób dało się nabrać. Ja też.
Wykład dziewiętnasty:
The Rolling Stones - "Ger Yer Ya-Ya's Out"
- Ta pierwsza osoba liczby pojedynczej wcale nie była przypadkiem – chodzi o grę „Call of Duty – Black Ops”. W pewnym momencie jednej z misji słyszymy „Sympathy for A Davil”.
- Charlie Watts dał w gębę Jaggerowi dlatego, że ten nazwał go „moim perkusistą”. Bardzo ładnie to całe wydarzenie opisuje wujek Keef w swojej autobiografii.
Wykład dwudziesty:
a-ha - "Ending on A High Note"
- Widzę, że różne mogą być powiązania personalne między a-ha, a resztą artystów z dokształtu. Najmocniejsze to jest to, że współautorką jednego z większych hitów grupy – „Crying In The Rain” jest Carole King. I nikt nie odpowiedział prawidłowo na to pytanie.
Wykład dwudziesty pierwszy:
- Yazoo
- Andy Bell z Erasure występował w rock-operze Petera Hammilla „The Fall of House of Usher” – notabene wypadł znakomicie.
Wykład dwudziesty drugi:
Talk Talk - "Live at Montreux 1986"
- Deep Purple – “Smoke on The Water”, a cała sprawa traktuje o pożarze, który wybuchł podczas koncertu Franka Zappy i jego Matek Wynalazku.
Wykład dwudziesty trzeci:
Marianne Faithfull - "Blazing Away"
- W czasie policyjnego nalotu na dom wujka Keefa Marianne Faithfull paradowała „ubrana” tylko w futrzany dywanik.
- Autorem piosenki “Incarceration of a Flower Child” jest Roger Waters, ale na okładce, nie wiedzieć czemu jego nazwisko zapisano jako WALTERS – albo błąd, albo działanie celowe.
- „Sister Morphine”. A oficjalnie została uznana jako współautorka po długich bojach sądowych i dopiero od 1994 roku kolejne wydania Lepkich Paluchów uwzględniają jej autorstwo.