Michael Schenker: drugi singiel zapowiadający album „My Years with UFO”
- The Dumplings Orkiestra w Klubie Stodoła
- TesseracT na dwóch koncertach w Polsce!
- Terror na jedynym koncercie w Polsce
- Nowy singiel Pinn Dropp. Premiera już na Ostrów Rock Festival!
- God Is An Astronaut z nowym albumem we wrześniu i polskimi koncertami już za chwilę
- Helmet na dwóch koncertach w naszym kraju
- Integrity i Eyes na dwóch koncertach w Polsce
- Palaye Royale wracają do Polski na trzy koncerty
- Trzy koncerty Cynic coraz bliżej
- The Omnific już w sierpniu w Polsce
Muzyczne podsumowanie roku 2015 według redaktorów Artrock.pl
strona 2 z 8
Paweł Horyszny
Rok 2015? Dziwny. Działo się niewiele w kwestii nowych, wartych wspomnienia wydawnictw. Częściej się smuciliśmy zejściami z tego świata kolejnych niezapomnianych muzyków Starej Gwardii...
Jednak wracając do tematu. Oto moje trzy typy:
1. Europe – „War Of Kings”
Zdecydowanie największa niespodzianka i niesamowite zaskoczenie. Zespół Tempesta odciął się od spuścizny z którą zawsze będzie się kojarzył (gitarzysta John Norum określił twórczość grupy z lat 80-tych jako „bubble-gum rock band”) i od ponad dekady nie przestaje zaskakiwać nagrywając coraz to lepsze płyty! Już poprzednia „Bag Of Bones” zapowiadała, że Szwedzi ujawniają coraz większą wenę twórczą w nowo obranym kierunku, lecz „War Of Kings” jest jeszcze bardziej powalająca. Śmiało mogę rzecz, że jest to najlepszy krążek w ich karierze. A panu redaktorowi pewnego polskiej pisma zajmującego się tematyką rocka progresywnego (którego nazwa zapożyczona została z pewnej płyty King Crimson tudzież najlepszego zespołu na naszym krajowym podwórku) tłumaczącego, że Europe są niesamodzielni, bo pomagał im Dave Cobb odsyłam do laryngologa .
2. Anderson Ponty Band – „Better Late Than Never”
Na taką pozycję fani Yes czekają od prawie półtorej dekady (czyli od “Magnification”). Nie jest to wprawdzie zupełnie premierowy materiał, ale na bezrybiu i rak ryba jak mawia przysłowie. Całość jest spójna, świetnie zagrana i prezentująca odpowiedni poziom o którym byli koledzy Jona mogą ze swoimi „Fly From Here” i „Heaven & Earth” tylko pomarzyć.
3. Rush – „R40 Live”
Wprawdzie to tylko album koncertowy, ale za to jaki! Ciężko powiedzieć w czym jest on lepszy od całej masy podobnych wydawnictw, którymi sympatyczni Kanadyjczycy nas uraczają przy okazji kolejnych tras, jednakże przynać trzeba, że przede wszystkim setlista robi różnicę; lat 70-tych więcej kosztem chociażby wątpliwej jakości kawałków z „Clockwork Angels”. Poza tym wydawać się może, iż jest to pożegnanie z zespołem, którego przyszłość (na chwilę obecną) pozostaje wielką niewiadomą. Dlatego wartość sentymentalna rzeczonego wydawnictwa sprawia, że bez wahania wrzucam je na podium mojego podsumowania.
Kolejne artykuły
