Electric Light Orchestra na sześciu koncertach w Polsce

Zainteresowania muzyczne założycieli Electric Light Orchestra już od samego początku zdradza nazwa, jak i symfoniczny skład zespołu.

ELO powstało jako swoisty odprysk lokalnej supergrupy, gromadzącej cenionych muzyków z Birmingham - The Move. Według swego twórcy, lidera The Move Roya Wooda, Elektryczna Orkiestra Kameralna miała być eksperymentalną kapelą rockowo-symfoniczną, specjalizującą się w komponowaniu utworów łączących rock z instrumentarium i brzmieniem orkiestry. W tym celu Wood ściągnął do The Move młodego gitarzystę z Birmingham - Jeffreya Lynne'a. Nagrywanie debiutanckiej płyty trwało w nieskończoność (The Move w międzyczasie nagrali i wydali dwa albumy, by z zysków sfinansować koszty nagrania debiutu ELO), Wood i Lynne nieustannie darli koty. Wydany po długich miesiącach nagrań album The Electric Light Orchestra (1971) przeszedł bez echa, promujące go koncerty okazały się klapą (nierzadko więcej osób znajdowało się na scenie, niż na widowni). W końcu Wood porzucił zespół, zabierając ze sobą część muzyków. Wtedy wydarzyło się coś nieoczekiwanego. Singiel 10538 Overture trafił na brytyjskie listy przebojów. Menedżer Don Arden namówił wtedy Lynne'a, by utrzymał ELO jako lider i wyłączny twórca piosenek.

Połowa lat siedemdziesiątych to okres świetności ELO. Czwarty krążek Eldorado, A Symphony (1974), do nagrania którego została zaproszona orkiestra studyjna, cieszył się wielką popularnością za oceanem. Singiel „Can't Get It Out Of My Head” pojawił się na amerykańskich listach przebojów, a zespół odebrał pierwszą w swojej historii złotą płytę. Na sukces w Wielkiej Brytanii zespół musi zaczekać aż do roku 1976 i płyty A New World Record, która trafia na szczyt list przebojów. Pojawiają się następne nagrania, kolejne nagrody i wyróżnienia. Przychodzi czas na spektakularną dziewięciomiesięczną trasę koncertową. ELO zapełnia po brzegi ogromne areny stadionów w Cleveland, czy Wembley. Ich występy są aranżowane z wielką pompą i przepychem. Za nagrany w okrojonym o sekcję instrumentów smyczkowych składzie album z 1979 Discovery, w którym odnajdziemy wpływy mody disco, ELO otrzymuje upragnioną multi-platynę.

Według Jeffa Lynne'a, historia Electric Light Orchestra tak naprawdę powinna zakończyć się w roku 1980, po nagraniu piosenek do filmu Xanadu. Nagrane później trzy albumy -Time, Secret Messages i Balance of Power - powstały tylko i wyłącznie celem wypełnienia zobowiązań kontraktowych. W roku 1986 historia ELO dobiega końca. Pod koniec lat 80-tych pojawia się zespół ELO Part II (w którym pojawiają się muzycy ELO - skrzypek Mik Kaminski, perkusista Bev Bevan i dyrygent i aranżer Louis Clark). W ciągu całej kariery ELO nagrali 12 studyjnych albumów, za które otrzymali dziewięć złotych, platynowych i multiplatynowych płyt.

ELO Part II pierwotnie miała być kontynuacją klasycznego brzmienia ELO, ale w bardziej demokratycznej formule, umożliwiającej wszystkim członkom zespołu współtworzenie repertuaru. Studyjne płyty ELO Part II wypełnił autorski, premierowy materiał, ale na koncertach - pod presją publiczności - pojawiało się coraz więcej klasycznych kompozycji Jeffa Lynne'a. Zniechęcony tym Bev Bevan pod koniec lat 90. porzucił zespół. Ponieważ prawa do nazwy ELO mieli tylko Bevan i Lynne - ten ostatni poprosił, by ELO Part II zmienili nazwę, jednak muzycy nie chcieli się zgodzić (ostatecznie sprawę na korzyść Jeffa - który pod szyldem ELO wydał w roku 2001 swój solowy album Zoom - rozstrzygnął sąd).

Obecnie artyści występują pod nazwą Electric Light Orchestra Former Members. W skład grupy wchodzą Mik Kaminski i Louis Clark, którzy występowali zarówno w ELO jak i ELO Part II oraz Eric Troyer, Parthenon Huxley i Gordon Townsend – mający swój duży udział w osiągnięciach ELO Part II. Właśnie w takim składzie formacja przyjedzie do naszego kraju.