MONIKA BRODKA & PAULA I KAROL, Łódź, Wytwórnia 03.03.2013

W Wytwórni Brodka promowała przede wszystkim swoje najnowsze wydawnictwo, czyli minialbum Lax, a Paula i Karol swój drugi, wydany w ubiegłym roku krążek Whole Again. Były to dwa niezależne występy, każdy po około 70 minut. Paulę i Karola miałem przyjemność pierwszy raz zobaczyć na rozpoczęciu Jarocina 2012. Grupę tworzy pół-Polka, pół-Kanadyjka mieszkająca w Berlinie – Paula Bialski, oraz śpiewający i grający na gitarze Karol Strzemieczny, ponadto perkusista Staszek Wróbel, basista Krzysiek Pożarowski oraz gitarzysta Szymon Najder, który podczas występów korzysta m.in. z małych elektrycznych organków. Prawdziwą multiinstrumentalistką jest jednak Paula, która: śpiewa, gra na skrzypcach, akordeonie oraz cymbałkach. Dotychczas Paula i Karol mają na swoim koncie jedną EP’kę, wydaną w 2009 roku, a zatytułowaną Goodnight Warsaw, oraz dwa albumy: Overshare z 2010 roku i wydany przed rokiem Whole Again. Ich muzyka to połączenie szaleńczego neo-folku, country i śmiało można dodać, że całej reszty gatunków z przedrostkiem indie-. Troszeczkę przypominają Brytyjczyków z Belle & Sebastian. Ale tak naprawdę, poza bardzo dobrymi i świetnie zaaranżowanymi piosenkami, ich ogromnym atutem są koncerty – czyste szaleństwo połączone ze sporą dawką radości, wręcz euforii i pozytywnej energii. Radosne teksty oraz głos Pauli, w połączeniu z jej szerokim uśmiechem, potrafią wyrwać ze szponów melancholii największego smutasa. Podczas wczorajszego koncertu zespół zagrał głównie utwory z ostatniego albumu („Blackbird”, „Whole Again”, „July”), ale nie zabrakło też kompozycji z poprzednich wydawnictw („Mother’s Stew”, „Calling”, „Birds & Bees” czy „House into a Home”). Swój występ Paula & Karol zakończyli nietuzinkowym wykonaniem coveru… „Can I Kick It?” z repertuaru hip-hopowego Tribe Called Quest.

Druga część wieczoru należała do fanów Moniki Brodki, którzy frekwencyjnie nie zawiedli. Brodka to artystka, której nie trzeba chyba nikomu przedstawiać. Jeśli mogę pozwolić sobie na odrobinę tzw. prywaty, to powiem szczerze, że nigdy nie byłem wielkim fanem tej artystki, aż do czasu wydania albumu Granda w 2010 roku. Piosenkarka naprawdę wyrobiła sobie własny styl i wytworzyła coś, co można określić mianem artystycznego charakteru. Kolejnym etapem w podnoszeniu sobie poprzeczki jest ubiegłoroczny mini-album LAX, nagrany w Los Angeles. Płytka zawiera dwa nowe utwory piosenkarki – „Dancing Shoes” i „Varsovie” oraz cztery remiksy tychże kompozycji, w tym świetną wersję „Dancing Shoes” Kamp! Był to niezły koncert, chociaż według mnie, w zestawieniu z Paulą i Karolem, wypadł średnio. Poniekąd zdziwiła mnie nieco reakcja publiczności, która wyraźniej ożywiła się dopiero przy „Varsovie”. Nieźle wypadła też singlowa „Szysza” i „Syberia”, ale choć pięcioosobowy zespół z jakim występuje Brodka to muzycy z niezłym potencjałem (co było naprawdę momentami słychać), a koncert gwiazdy wieczoru zabrzmiał profesjonalnie i – obiektywnie – świetnie, to we mnie pozostał mały niedosyt. Niestety, znam te wersje piosenek z płyt i żeby nie było – mimo że lubię, jak na żywo, w czasie koncertu artysta nuta w nutę nie odtwarza tego, co robi w studiu, to jednak zespół Brodki nieco przesadził z bombardowaniem publiczności głębokimi beatami. Utwory zabrzmiały bardzo podobnie, a jedyne, co dzisiaj pamiętam, to: świetlną feerię, neonową syrenkę, znajdującą się po lewej stronie sceny, oraz bity, bity, bity i basy rodem z najlepszych albumów Micka Harrisa/Scorna. I trochę szkoda, bo niektóre utwory przez taką monotonię zdecydowanie straciły na swym pierwotnym uroku.

Ku uciesze fanów, którzy z czasem też się ożywili, Brodka bisowała kilka razy, lecz największa niespodzianka (po trosze zapowiedziana wczoraj rano na oficjalnym profilu artystki na Facebooku) została zachowana na koniec. W finale oba zespoły połączyły swe siły i zaszalały wraz z menedżerkami, świętując koniec trasy tanecznym szaleństwem podczas fantastycznego wykonania „Highway to Hell” legendarnego AC/DC. I sprawiedliwości trzeba oddać głoś – lepszego zakończenia wieczoru nie można było chyba wymyślić!