AKORDY SŁÓW, 100 – LECIE TEATRU WIELKIEGO W POZNANIU, 31.10.2010

Nie mogę wyjść z zadziwienia, że udało mi się w Polsce zobaczyć tak wyśmienity koncert, jak „Akordy Słów” grupy Ceti, który miałem okazję zobaczyć w Teatrze Wielkim w Poznaniu w ostatnią niedzielę października. Powrót do rzeczywistości jest dla mnie tym trudniejszy, że tak znakomitego koncertu nie widziałem od lat i to w wykonaniu polskich artystów. Wielkość tego przedsięwzięcia jest powalająca, wykonawców na scenie naliczyłem ponad setkę: chór, orkiestra, zespół, ogromne zaplecze akustyczne, szybko zmieniające się nastroje podczas koncertu, wielka kondycja głosowa Grzegorza Kupczyka… To wszystko do teraz wzbudza ciarki na moich plecach. Nie wiedziałem, że jest w ogóle możliwe, aby taki koncert u nas powstał, a były już cztery jego prezentacje. Nic dodać, nic ująć. Do tej pory nikt tego w naszym kraju jeszcze nie dokonał, ani pod względem ogromu projektu, ani pod względem ilości prezentacji. Ta w Operze była piąta z kolei, a ubogacenie jej taką oprawą to wyśmienity pomysł. To niesamowite, że metalowcy grają w Operze. Ceti jako jedyny zespół gatunku hard & heavy zagrał z orkiestrą filharmonii i także jako pierwszy dał koncert w operze, co jest zupełnym ewenementem.

Teatr Wielki wydawał się być najwłaściwszym miejscem dla tak niepowtarzalnego wydarzenia. Od samego początku koncert był zaskakujący. Z bardzo spokojnego, wręcz lirycznego początku, przeszedł do prawdziwej burzy dźwięków. Już na starcie pojawiło kilka wyśmienitych ballad z towarzyszeniem orkiestry i włączony specjalnie do tego konkretnego koncertu w Teatrze Wielkim kwartet smyczkowy. Pomysł to przedni, bowiem dzięki temu mogliśmy zobaczyć jak uniwersalnym artystą jest Grzegorz Kupczyk, którego niesamowity wokal brzmi świetnie i w tej, nieco bardziej klasycznej formie. Mogliśmy usłyszeć go w partiach lirycznych i docenić każdy dźwięk jaki wydobywał się z jego gardła, a także w późniejszych mocniejszych już kawałkach, gdy grzmiał niczym boski grom.

Jestem pod ogromnym wrażeniem kultury muzycznej Marii Wietrzykowskiej. Ta delikatna osóbka obdarzona jest wspaniałym ciepłym sopranem i cudownie gra na fortepianie oraz klawiszach a słyszeliśmy też o tym, że jest odpowiedzialna za orkiestracje tego projektu i tu już mój podziw jest przeogromny. Pozostali muzycy Ceti są równie fascynującymi osobowościami scenicznymi i trzeba przyznać, że Grzegorz Kupczyk dobrał sobie do współpracy bardzo sprawnych i utalentowanych muzyków, podziwiałem grę Marcina Mucka Krystka – perkusisty Ceti, który ze swadą nadawał ton poszczególnym utworom , świetnie się słuchało basisty Bartka Urbaniaka i z prawdziwą przyjemnością gitarzysty Bartka Sadury, który w partiach solowych pokazał szeroki wachlarz umiejętności . Na scenie towarzyszył także Ceti przyjaciel zespołu, Janusz Musielak, znany z zespołu Non Iron. Podobnie jak pozostali - ciekawa osobowość i świetny gitarzysta. Ballady przygotowane z orkiestrą i chórem: „Like an Eagle”, „Świece i deszcz”, czy „ Desire” obudziły we mnie pokłady romantyczności , których się u siebie nie spodziewałem, a na kolana powaliły mnie zupełnie „Time to fly” i „Epitafium”. Popłynąłem w nastrój szaleństwa razem z bardzo licznie zgromadzoną w teatrze publicznością (było chyba z 1000 osób) w różnym wieku i z różnych zupełnie światów, gdy Ceti zagrało „For Those to Arent Here” rzadko wykonywane na koncertach, ale stworzone wprost do orkiestracji i samo w sobie będące jak wielka symfonia. Ogarnięci tym szałem słuchaliśmy dalej powalającego „Wiem”, podczas którego publiczność klaskała i bawiła się świetnie razem z zespołem, gdyż Grzegorz Kupczyk niczym sceniczny demon i mag zapanował nad nami i wciągał wszystkich do znakomitej zabawy. Trzeba przyznać, że jest to jedyny artysta w Polsce spośród wokalistów rockowych, który niczym Ronnie J.Dio czy Bruce Dickinson, mają całkowitą władzę nad publicznością dzięki tej niepowtarzalnej wręcz boskiej mocy frontmanów rockowych.

Potem już tylko w nieprzytomnym zachwycie mieliśmy okazję posłuchać wspaniale przygotowanej symfonicznej wersji „Lamiastraty”, wielkiego przeboju Ceti, mocnego „Stolen Wind” i brzmiącego jak pustynna modlitwa, „Song of the Desert”. Po tym cały teatr rzucił się do oklasków i zerwał z miejsc, aby w zamian otrzymać na bis od zespołu, już bez orkiestry, utwór „ Anywhere” - przepiękny kawałek przygotowany na nową płytę, którego klip niedawno podziwiałem oraz „Ogień i łzy”. Ponadto artyści wykonali bis z chórem i orkiestrą, która w tym niezwykłym przedstawieniu, można wręcz powiedzieć, opowieści muzycznej, pełniła rolę kolejnego członka zespołu a nie tła. W zagranym ponownie „Wiem”, na rozkaz Mistrza Grzegorza, widzowie „robili” za drugi chór. Grzegorz Kupczyk, w swoim dialogu z publicznością, niepotrzebnie obawiał się, że nie wytrzyma ona nadmiaru decybeli czy szalonego wręcz tempa koncertu, gdyż to tempo właśnie zawładnęło wszystkimi słuchaczami a na hasło lidera ”padnij”, które wygłosił w obawie o fryzury słuchaczy, oni padli owszem, ale raczej na kolana przed artystami. Wielkość tego przedsięwzięcia była powalająca, i to zarówno pod względem ilości artystów na scenie (ponad 130 wykonawców ), jak i szybkości zmieniających się nastrojów, obsługi akustycznej i technicznej (2 ciężarówki sprzętu i 15 osób z obsługi technicznej). Gdy dodamy do tego wielką kondycję głosową Grzegorza Kupczyka, to możemy powiedzieć, że mieliśmy prawdziwy wybuch wulkanu. Mimo że koncert trwał 1.50 minut, wydawał się być zgromadzonym w teatrze słuchaczom zbyt krótki. Na sam już koniec Grzegorz zrzucił, znakomicie pasującą do skórzanych spodni, dostojną marynarkę, którą miał przez cały koncert i dziękował wszystkim, nam widzom, swoim przyjaciołom muzykom i także osobie, która przygotowała ten koncert, Monice Gąsiorek właścicielce agencji zespołu Ceti – M-ART.

Po wyjściu długo brzmiały mi w uszach echa koncertu a przed oczami przelatywały obrazy tego, co udało mi się zobaczyć. Do końca nie jestem w stanie opisać wszystkiego, co widziałem, bo to trzeba było po prostu zobaczyć. Ja miałem to szczęście, bo bilety na to przedstawienie rozeszły się w mniej więcej tym samym czasie, co trwał koncert tj. w półtorej godziny, w pierwszym dniu sprzedaży. I zupełnie mnie to nie dziwi.

Zdjęcia z koncertu: Sławomir Jankowski