Anathema — Falling Deeper

Gdy jakiś czas temu dowiedziałem się, że Anathema szykuje kolejny album „ze starymi utworami w nowych aranżacjach” przyjąłem to może nie tyle chłodno, co dość sceptycznie. Trzy lata temu grupa przygotowała bardzo podobne z założenia, wpół akustyczne wydawnictwo Hindsight. Wyszło im to nawet nieźle. Potem cierpliwie czekałem na nowy studyjny album braci Cavanagh. Wiosną ubiegłego roku ukazał się We're Here Because We're Here, na którym się – można powiedzieć delikatnie – zawiodłem. Album całkiem dobry, wielu się podobał, słyszałem nawet słowa zachwytów, lecz do mnie osobiście kompletnie nie trafił – niczym komercyjny i niezobowiązujący muzak wpadł jednym uchem i wyleciał drugim, robiąc przy tym delikatny przeciąg. Chyba zbyt wysoko wówczas postawiłem poprzeczkę tym muzykom. Ale z drugiej strony od grupy, która potrafiła nagrać takie albumy jak Judgement, a rok wcześniej swoje niedoścignione opus magnum w postaci Alternative 4, należy wymagać. Ale Falling Deeper postanowiłem dać szansę i tym razem się nie zawiodłem.

Na nowym wydawnictwie znajduje się dziewięć starych utworów grupy, pochodzących z dwóch pierwszych płyt: Serenades (1993) i The Silent Enigma (1995) oraz mini-albumów: The Crestfallen (1992) i Pentecost III (1995). Nowe aranżacje znacznie różnią się od oryginałów. Niektóre do tego stopnia, że naprawdę ciężko w nich doszukać się pierwowzoru – głównie z uwagi na wokal. Idealnym przykładem może być „Sleep in Sanity” z debiutanckiego LP. Cały album przesiąknięty jest też orkiestracjami, skądinąd bardzo przyjemnymi i udanymi. Za te ponownie odpowiada Dave Stewart.
Pierwotne wersje zostały radykalnie odarte ze swojego ciężkiego, czasem nawet brutalnego brzmienia, zmieniły się też wokale. Dla mnie numerem jeden na Falling Deeper jest bez wątpienia „Sunset of the Age”. Tutaj w wersji nieco dłuższej (o ponad minutę), zdecydowanie subtelniejszej, wygładzonej i oczywiście symfonicznej – śmiało można napisać, że iście anielskiej. Śpiew Vincenta w połączeniu z partiami orkiestrowymi przeszywa słuchacza na wskroś. Warto też nadmienić, że w utworze „Everwake” gościnnie wystąpiła Anneke van Giersbergen znana głównie jako wokalistka holenderskiego The Gathering.

Ten album to nie tylko miłe zaskoczenie dla starych fanów Anathemy, tych, którzy pamiętają, że Anathema, podobnie jak Katatonia, była zespołem stricte metalowym. Dla osób, które niezbyt dobrze znają przeszłość Anathemy i nie mają porównania z oryginalnymi wersjami tych utworów, album okaże się smacznym kąskiem w kolekcji. A mnie zastanawia tylko jedno – jak to jest, że mimo upływu lat, stare utwory w nowych wersjach są lepsze i ciekawsze od tych zupełnie nowych?