Goście specjalni i supporty Whitin Temptation w Łodzi
- Coma wystąpi na Rockowizna Festival i Pol'and'Rock Festival
- Cynic z dodatkowym koncertem w Krakowie
- The Tangent powraca z trzynastym albumem
- Grupa Deep Purple zapowiada nowy album!
- Kruk w krakowskim Gwarku w tę sobotę
- Duńska Vola znów pojawi się w Polsce!
- Trylion prezentuje nowy singiel Human Shell
- 30. CASTLE PARTY 2024
- Besides i Glaston: post rockowy wieczór w krakowskim Zaścianku
- Bullet for My Valentine i Trivium na jedynym koncercie w Polsce
GENESIS CLASSIC: RAY WILSON & THE BERLIN SYMPHONY ENSEMBLE, Pruszcz Gdański, Faktoria Handlowa, 22.07.2011
Podczas wakacyjnego pobytu w Trójmieście "przytrafił" mi się, zupełnie nieplanowany, bardzo sympatyczny koncert, który okazał się zresztą… miłym urodzinowym prezentem. Przy okazji otwarcia pierwszej w Europie zrekonstruowanej faktorii handlowej, w nieodległym Pruszczu Gdańskim, pojawił się ze swoim projektem Genesis Classic sam Ray Wilson. O wydarzeniu trąbiły wszystkie lokalne media, zatem trudno było go nie zauważyć. Nietypowy skansen, będący historyczną rekonstrukcją osady datowanej na przełom er, faktycznie może robić wrażenie. Położony tuż obok jednego z odgałęzień Raduni z Chatami Wodza, Kowala i Bursztynową oraz Halą Targową przypomina o wielkich czasach Pruszcza, leżącego swego czasu na bursztynowym szlaku…
I w tych oto okolicznościach przyrody, jako gwiazda inaugurującej uroczystości, wystąpił Ray Wilson. Mocno już zakorzeniony w Polsce szkocki muzyk, wraz z Genesisową klasyką, pewnie niewiele ma wspólnego z „bursztynowymi” wizytami starożytnych Rzymian na tych ziemiach, niemniej jego występ wypadł tego dnia doprawdy imponująco. Organizatorzy zadbali bowiem o obecność na koncercie nie tylko znaczących politycznych VIP-ów (Kancelarię Prezydenta RP reprezentował minister Sławomir Nowak, którego publiczność przyjęła, delikatnie mówiąc, chłodno, władze rządowe – minister edukacji, Katarzyna Hall – której powitanie najlepiej… przemilczeć) ale i przestrzenną, świetnie położoną scenę, znakomite światła i takowy dźwięk. Jednym słowem – każdy prawdziwy fan Wilsona – gdyby tylko zapomniał o całym tym świątecznym blichtrze – mógł przeżyć ze swoim ulubionym artystą fantastyczny wieczór.
Jaki jest Wilson, wie chyba każdy miłośnik progresywnego (choć pewnie i nie tylko progresywnego) rocka. Sam widziałem go już kilka razy i to we wszystkich możliwych konfiguracjach scenicznych (solowo – akustycznej, z Genesis, ze Stiltskin i wreszcie z Genesis Classic) i za każdym razem przykuwała moją uwagę jego niepowtarzalna i oryginalna barwa głosu (jedna z moich znajomych do dziś systematycznie przypomina, że był najlepszym wokalistą w historii Genesis). Powie ktoś, że muzyk do bólu prezentuje mocno już ograne klasyczne hity formacji, w której dziejach był ledwie krótko działającym trybikiem, wykorzystując sławę tejże kapeli i związane z tym zainteresowanie. Cóż, pewnie coś w tym jest. W dalszym ciągu jednak jest w tym wszystkim wiarygodny, ujmujący i najzwyczajniej profesjonalny. A ponieważ w ostatnich czasach dobrych piosenek jest jak na lekarstwo, nie zaszkodzi, od czasu do czasu, przypomnieć sobie kilka z tych powstałych nieco dawniej. Piosenek z czasów, gdy wiedziano jeszcze jak je pisać.
Projekt Genesis Classic ma dosyć stałą formułę, zatem nikogo z tych, którzy śledzą poczynania muzyka w ramach tegoż, piątkowy występ nie zaskoczył. Rockowcom w osobach braci MacMillanów (sekcja rytmiczna), Ali’ego Fergusona (gitary) oraz Steve’a Wilsona (gitary) – brata artysty – towarzyszył poznański pianista Filip Wałcerz i niemiecko – polski kwartet skrzypaczek (Kristin Sy, Steffi Hoelk, Alicja Chrząszcz, Barbara Szelągiewicz). Zaczęli od Genesisowego Turn It On Again a skończyli na zagranych na bis Gabrielowskim Solsbury Hill i Stiltskinowym Inside. „Po drodze” najpiękniej wypadały, jak dla mnie, przejmujące Constantly Reminded, Calling All Stations, No Son Of Mine oraz Ripples z najlepszej – jak to powiedział Ray – płyty Genesis. A propos – Wilson nie był tego wieczoru może zbyt rozmowny (jak to ma w zwyczaju), jednak kilka jego dowcipnych uwag – choćby o nękających go komarach - mogło rozbawić. Poprzekomarzał się także wokalnie z licznie zebraną publicznością, która dosyć ospale wtórowała mu w trakcie Collinsowego In The Air Tonight. Summa summarum wyszedł z tego bardzo sympatyczny, plenerowy i przy okazji wakacyjny koncert zakończony tuż przed północą…
PS O tym że na koncert Wilsona przybyła do Pruszcza w sporej części „przypadkowa” publiczność, świadczyło kilka zasłyszanych w pokoncertowym sklepiku zapytań pań: Czy te płyty są już z podpisami tego pana co śpiewał?, albo: Chciałabym tę płytę, na której jest ta piosenka, zagrana… (tu określano odpowiedni moment koncertu). Samego Wilsona, też jakby przez moment nie zauważono, gdy wyszedł parę chwil po koncercie podpisać swoje albumy…
Zdjęcia:
kolejne koncerty
