WARSAW PROG DAYS IV: Spock’s Beard, State Urge, Synaesthesia, Special Providence, Warszawa, Progresja Music Zone, 19.09.2015

Wielokrotnie na naszych łamach pisałem już o znikomym  zainteresowaniu tak zwanych progresywnych koncertów, zatem daruję sobie dalsze bicie piany. Cóż, trzeba przyjąć na klatę, że czasami zacne, działające wiele lat składy, mające w progresywnym światku niemalże kultowy status, przyciągają dziś garstkę widzów. Takie czasy, w których trudno zwalać wszystko na słabą promocję, czy nadmiar podobnych koncertów w tym samym czasie (w ten weekend gościli też w Polsce i RPWL i Galahad). Szkoda, bo Amerykanie ze Spock’s Beard rzadko bywają w naszym kraju i kilkadziesiąt osób na ich występie to po prostu spory zawód…

Zanim jednak ci pojawili się na scenie, z ponad godzinnym opóźnieniem (wynikającym ponoć ze zbyt późnego przybycia do Warszawy gwiazdy wieczoru) imprezę rozpoczęli Węgrzy ze Special Providence. Ta mało znana w naszym kraju formacja działa już prawie od dekady i ma na swoim koncie cztery pełnowymiarowe albumy. 40 – minutowym setem promowali przede wszystkim ten ostatni, wydany w tym roku Essence of Change. I zaprezentowali się doprawdy wybornie. Ich instrumentalny progresywny metal z elementami fusion i jazz rocka zrobił wrażenie nie tylko na pewnej polskiej fance, która przyjechała na ten występ tylko (!!) dla nich. Adam Markó, Attila Fehervári, Márton Kertész i Zsolt Kaltenecker pokazali się przede wszystkim jako bardzo utalentowani i zaawansowani technicznie muzycy. Ich kunszt zebrani docenili naprawdę gromkimi brawami.

Kolejna Synaesthesia to tak naprawdę projekt młodego Adama Warne’a, autora muzyki, wokalisty i klawiszowca. Na scenie towarzyszyło mu jeszcze czterech muzyków, którzy wspólnie wykonali materiał z jedynego jak do tej pory albumu zespołu Synaesthesia, choć nie tylko. Bo na sam koniec młodzi artyści zaprezentowali nową, bardzo długą i rozbudowaną kompozycję. Ta choć miała dobre momenty – szczególnie część finałową okraszoną majestatycznym popisem gitarowym – wydała się jeszcze rzeczą niedopracowaną i chaotyczną. Nie powalał też możliwościami wokalnymi sam lider, a i zespołowi zdarzyło się raz „rozjechać”. Mimo wszystko miłośnikom brytyjskiego neoproga spod znaku Kino, Frost*, Lonely Robot, czy It Bites mogli się podobać. Niewątpliwie jednak przyjęcie mieli nieco skromniejsze.

Jako trzeci zaprezentowali się nasi rodacy ze State Urge. To zespół, który czyni coraz większe postępy. Widziałem ich po raz kolejny i choć repertuarem, opartym na albumach Confrontation i White Rock Experience mnie nie zaskoczyli, tak sporą sceniczną pewnością i świadomością swojej wartości już tak. Spodobali się też bardzo muzykom Spock’s Beard. Alan Morse oglądał ich z boku sceny, zaś perkusista Jimmy Keegan aż wyszedł na salę, żeby ich posłuchać. Jak zwykle muzyka panów w białych koszulach najpiękniej wybrzmiewała przy Cold As A Lie i sztandarowym już More. Najbardziej klimatyczny występ wieczoru.

Już po 23, czyli niemalże o tej godzinie, o której impreza miała się powoli kończyć, na deski Progresji wyszli Amerykanie ze Spock’s Beard. Nie za bardzo przejęli się garstką fanów pod sceną. Od samego początku za klawiaturą szalał Ryo Okumoto, co rusz pozujący fotografom do zdjęć, a to z diabelskimi rogami w stylu Dio, a to z palcem w… nosie. Wulkanem energii tradycyjnie był już gitarzysta Alan Morse, niepotrafiący ustać w miejscu. Niewątpliwie widać było po nim trudy rock’n’rollowego trybu życia… Jego przeciwieństwem był basista Dave Meros, majestatyczny, tkwiący w jednym miejscu. Trochę nie wszedł w koncert Ted Leonard, po którym chyba najbardziej dało się zauważyć rozgoryczenie. Później jednak się rozkręcił i pod koniec koncertu zapowiedział wyjście do tych wiernych fanów, którzy przybyli do Progresji. Jak zaznaczył, to dla niego najlepsze momenty trasy… Setlista nie była pewnie szczytem marzeń. Muzycy oparli swój występ głównie o dwa ostanie albumy. Z drugiej strony to krążki bardzo przyzwoite i mnie się taki zestawik podobał. Z  The Oblivion Particle były Tides of Time, Minion, A Better Way to Fly i To Be Free Again, zaś z Brief Nocturnes And Dreamless Sleep zabrzmiały Afterthoughts i Waiting for Me z ładnym gitarowym solo Morse’a. Klasyk wybrzmiał na koniec wraz z The Water. Patrząc na rozłożoną na scenie setlistę muzycy skrócili nieco swój występ wyrzucając dwa numery (Hell's Not Enough i June). No a po koncercie każdy mógł z nimi przybić piątkę i nadrobić zaległości w autografach. Zresztą, w okolicach całkiem dobrze zaopatrzonego sklepiku z przystępnymi cenami, można było spotkać muzyków wszystkich występujących tego dnia formacji.