ArtRock.pl - Progressive & Art Rock w sieci!
Ten serwis korzysta z plików Cookies i podobnych technologii. Dowiedz się więcej » | zamknij
 
Recenzje albumów w serwisie ArtRock.pl
Recenzja albumu Metaphor ─ Enterntaining Thanatos w serwisie ArtRock.pl

Metaphor — Enterntaining Thanatos

 
wydawnictwo: Trope Audio 2004
 
1. Socrates 7:59
2. Galatea 3.3 7:43
3. When It All Comes Together 4:17
4. Raking The Bones 7:43
5. Call Me Old and Uninspired or Maybe Even Lazy and Tired but Thirteen Heads in the Backyard Says You’re Wrong 3:31
6. Yes & No 17:49 /7. Wheel of the World 7:55
 
Całkowity czas: 57:00
skład:
JIM ANDERSON – bass guitar, bass pedals/ JOHN MABRY – vocals/ MALCOLM SMITH – guitars, guitar synth/ MARC SPOONER – keyboards/ JEFFREY BAKER – drums on 2,4,5,6 &7/ BOB KOEHLER – drums on 1&3
 
Album w ocenie czytelników:
Oceń album:

Pokaż szczegóły oceny
Beznadziejny album, nie da się go nawet wysłuchać.
,1
Istnieją gorsze, ale i przez ten ciężko przebrnąć do końca.
,0
Album słaby, nie broni się jako całość.
,0
Nieco poniżej przeciętnej, dla wielbicieli gatunku.
,0
Album jakich wiele, poprawny.
,0
Niezła płyta, można posłuchać.
,0
Dobry, zasługujący na uwagę album.
,0
Bardzo dobra pozycja, mocno polecana.
,2
Absolutnie wspaniały i porywający album.
,1
Arcydzieło.
,0

Łącznie 4, ocena: Dobry, zasługujący na uwagę album.
 
 
Recenzja nadesłana przez czytelnika.
Brak oceny
Ocena: * Bez oceny
02.04.2004
(Gość)

Metaphor — Enterntaining Thanatos

 Będę szczera. Przesłuchałam album kilkanaście razy, za kolejnym odsłuchem irytując się coraz bardziej, a poziom irytacji wzrastał wprost proporcjonalnie do ilości używania przycisków „skip” i „stop” na pilocie sprzętu.

Zawartość muzyczna na płycie jest po prostu NUDNA, WTÓRNA i NIJAKA, z naciskiem na WTÓRNA.

Swego czasu jeden z kolegów „po piórze” opisując jedną z płyt porównał ją bodajże do kanapki. Miał szczęście, bo w przypadku Enterntaining Thanatos, całe muzyczne menu podane przez zespół jest po prostu niezjadliwe. Nie jest to domowe ciasto ( np. wielki kawał szarlotki na ciepło z sosem czekoladowym i bitą śmietaną), a raczej ciastkowy erzac podawany w sieci barów szybkiej obsługi. Bez smaku, wątpliwej jakości i sztuczne oraz zapychające przez chwilę. Takie NIC.I w dodatku drogie.

Nie mam nic do zarzucenia muzykom, potrafią grać, znają swoje umiejętności oraz ograniczenia w używaniu instrumentarium, ale...ich gra nie służy niczemu. Poszczególne kompozycje są chaotyczne i bez wyrazu. Posłuchajmy chociażby najdłuższej kompozycji na albumie Yes & No. Forma suity, która wymusza od grających jakiegoś zaangażowania i ułożenia, czy wręcz myślenia koncepcyjnego w tym przypadku zupełnie się nie sprawdza. Jest to po prostu zlepek i NIC więcej paru motywów muzycznych oraz tak naprawdę pretekst do popisów wirtuozerskich muzyków zespołu. Nudą wieje na kilometr!

Podczas odsłuchu płyty sięgnęłam po kartkę i zaczęłam wypisywać inspiracje: GENESIS rzecz jasna, Spock’s Beard czy Transatlantic (sposób śpiewania, interpretacji czy nawet barwa głosu Johna Mabry przypomina Neala Morse’a) czy nawet CAMEL (uff jakiś mały pastisz wielbłąda w pod koniec suity Yes & No), czy wykorzystanie motywów muzyki klasycznej ( Planety Gustawa Holsta – wrr czy każdy zespół progresywny musi się chwalić znajomością klasyki i dodawać takie elementy „na chybił trafił” do swojej twórczości?). Elementy dodane (w tym przypadku Holst) wybijają się jakością i są moim zdaniem wtrętem, który rzutuje negatywnie na odbiór muzyki zespołu. Ale skoro nie potrafimy komponować, to zawsze można pokazać, jacy osłuchani jesteśmy.

Bardzo ładna i dobrze skomponowana miniaturka When It All Comes Together, w której dzieje się więcej niż w suicie, jest moim zdaniem jednym z jaśniejszych punktów tego, nie da się ukryć nieudanego projektu. Ciekawie brzmią również fragmenty Socrates oraz Wheel of the World – z naciskiem na fragmenty.

Charakterystyczne, bardzo amerykańskie jest brzmienie zespołu. Słychać od razu, że słucham produkcji MADE IN USA. Cały album brzmi bardzo specyficznie i sterylnie. Brakuje mi niestety pewnej dozy „szaleństwa” w grze Mataphor. Wszystko jest jak „spod igły”. I jak wspomniałam na początku recenzji duże umiejętności muzyków nie budują nowej jakości w muzyce. Ot po prostu: rzemieślnicy, jakich wielu.

Nie słyszałam poprzedniej płyty zespołu. Doczytałam się tylko, że nie miała dobrej prasy. Muzykom zarzucono wtórność i nudzenie słuchacza. Nauka poszła w las? Bo ja jestem znudzona, zniesmaczona i raczej odłożę płytę zespołu na półkę, od czasu do czasu odkurzając ją ściereczką.

Nie podoba mi się „pseudointelektualne” zaangażowanie zespołu. Warstwa liryczna, która powinna korelować z muzyką, jest równie niestrawna, jak muzyka. Chybiony projekt.

Zdecydowanie preferuję domowe ciasto niż „seasons pie” z McDonalds. Lubię oryginalne perfumy w pięknych flakonach niż bazarowe podróbki.. Wzrusza mnie bardziej Obrona Sokratesa niż błaha piosenka o Sokratesie by Metaphor. Dla mnie większe znaczenie ma Pigmalion Shawa niż Pigmalion a’la Metaphor. Wolę Genesis niż Metaphor. Transatlantic zresztą też! Sad but true!

Testiculi mihi tantopere dolent. Ut in statum commutatum ingressus sim.
O, pulchritudo collorum! Super humum circumvolvo.

 
ArtRock.pl na Facebook.com
ArtRock.pl RSS
© Copyright 1997 - 2024 - ArtRock.pl. Wszelkie prawa zastrzeżone.