The Perfect Elvis Soundtracks

strona 6 z 21

Blue Hawaii

Komedia „Blue Hawaii” z 1961 roku to bez wątpienia jeden z najlepszych, najważniejszych i najczęściej kojarzonych z Elvisem Presley’em film fabularny z udziałem słynnego piosenkarza. Król rock’n’rolla zagrał w niej rolę Chada Gates’a, syna właściciela plantacji ananasów, który po powrocie z wojska nie chce wracać do domu… i do firmy ojca. Zamiast tego chłopak woli spędzać czas na plaży w towarzystwie swojej dziewczyny, Maile Duval i przyjaciół, członków lokalnej grupy muzycznej. Jednak naciskany przez nadopiekuńczą matkę, domagającą się by jej syn podjął wreszcie pracę w przedsiębiorstwie Great Southern Hawaiian Fruit Company (należącym do jego ojca), decyduje się podjąć pracę w agencji turystycznej w której pracuje jego narzeczona. Pierwszymi klientkami świeżo upieczonego, przystojnego, przewodnika zostają cztery nastolatki i opiekująca się nimi urocza nauczycielka, Abigail Prentice…

Scenariusz do tej rozśpiewanej (w żadnym filmie nakręconym przed „Blue Hawaii” Elvis nie wykonał aż tylu piosenek) i pełnej zabawnych zwrotów akcji komedii romantycznej napisał Hal Kanter (w roku 1962 za ten właśnie scenariusz Kantera nominowano do prestiżowej nagrody Writers Guild of America w kategorii Najlepiej Napisany Amerykański Musical). Piosenki do filmu zarejestrowano podczas trzydniowej sesji nagraniowej (21-23 marca 1961), która odbyła się w hollywoodzkim studiu Radio Recorders. W nagraniach udział wzięli gitarzyści Scotty Moore, Hank Garland i Tiny Timbrell, basista Bob Moore, perkusiści D.J.Fontana, Hal Blaine i Bernie Mattinson, pianiści Floyd Cramer i Dudley Brooks (Dudley Brooks zagrał także na instrumencie o nazwie celeste), saksofonista Homer „Boots” Randolph, grający na gitarze stalowej (steel gitar)Alvino Rey, George Fields na harmonijce oraz Fred Tavares i Bernie Lewis na ukulele. Akompaniament wokalny zapewniły grupy The Jordanaires i The Surfers. „Nagrywając ten soundtrack chcieli zachować autentyczne hawajskie brzmienie”,  wspominał w jednym z wywiadów Clyton Nalaui z zespołu The Surfers, „zapytali więc nas czy nie zgodzilibyśmy się zrobić z nim (z Elvisem, przyp.autor) tego albumu. Spędziliśmy trzy dni w studiu… tak długo pracowaliśmy nad tą ścieżką dźwiękową. Spędziliśmy świetnie czas robiąc ją. Elvis był miłym, miłym chłopakiem. Nie był żadną primadonną”.

Nad przebiegiem sesji czuwali inżynier dźwięku, Thorne Nogar i producent z wytwórni Paramount Pictures, Joseph Lilley.

Na potrzeby ósmego filmu Presley’a nagrano łącznie aż piętnaście piosenek. Były wśród nich zupełnie nowe kompozycje, takie jak „Moonlight Swim”, „Ito Eats” czy „Beach Boy Blues”, stare hawajskie melodie, takie jak „Aloha Oe”, której historia sięga jeszcze XIX wieku jak a nawet tradycyjne włoskie pieśni takie jak „No More”, o której Elvis miał powiedzieć: „kocham tą melodię, kocham jej słowa (angielski tekst napisał jeden z ulubionych kompozytorów artysty, Don Robertson we współpracy z Halem Blairem,przyp.autor) i wszystko w niej”.

Longplay ze ścieżką dźwiękową do „Blue Hawaii” trafił na półki sklepowe 1 października 1961 roku. Znalazło się na nim czternaście z piętnastu nagranych w marcu utworów. Piętnasta, „Steppin’ Out Of Line” nie zmieściła się na płycie i dlatego pozostała w archiwum wytwórni RCA aż do czasu realizacji albumu „Pot Luck” (1962 rok).

29 października płyta rozpoczęła swoją wędrówkę na szczyt listy przebojów Tygodnika Billboard od miejsca siedemdziesiątego piątego. Już w tym czasie na łamach tego pisma można było przeczytać, że „to powinno być coś wielkiego…”. Miesiąc później, w grudniu 1961 roku, album dotarł do pierwszego miejsca i nie opuszczał go przez kolejnych dwadzieścia tygodni!

Niespełna miesiąc po premierze albumu „Blue Hawaii”, 22 listopada, RCA wypuściła na rynek singiel z dwoma utworami z filmu. Na stronie A zamieszczono nastrojową balladę „Can’t Help Falling In Love” a na stronie B będącą „odpowiedzią na nowe taneczne szaleństwo” jakim był w tamtym czasie twist, przebojową kompozycję „Rock-A-Hula Baby”.  „RCA Victor została zalana pocztą od fanów Presley’a proszących o twista w wykonaniu rockowego wokalisty”, można było przeczytać w jednej z recenzji singla.

Piosenki odniosły spektakularny sukces na listach przebojów docierając kolejno do drugiego i dwudziestego trzeciego miejsca w zestawieniu tzw. ‘gorącej setki’ Tygodnika Billboard.

Oba nagrania a w szczególności „Can’t Help Falling In Love”, które do dzisiaj uważane jest za jedną z najpiękniejszych piosenek miłosnych, a którym począwszy od 1969 roku Presley zamykał swoje koncerty, na stałe zapisały się na kartach historii muzyki rozrywkowej.